"แม่รักลูกทุกคนเท่ากัน"
ตอนเด็กเราได้ยินคำนี้บ่อย
พอโตมาถึงได้เก็ทว่า มันก็แค่ประโยค
ไว้หลอกเด็กที่ขี้น้อยใจ
- เราเป็นลูกสาวคนโต
- โตมากับก้านมะยม ด้ามไม้กวาด
   เข็มขัด สายไฟ
- เราถูกสอนให้ดีกับน้อง น้องชายที่เกลียดเรา
- แม่ไม่ชอบให้เราพูด กรู เมิง กับน้อง แม่ตบ
- แต่แม่พูดแทนเราว่า เมิงอย่างงั้น เมิงอย่างงี้
- เราไม่สอนการบ้านน้อง แม่จะเรียกเราไปถามเหตุผล เราบอกว่า น้องมันไม่ตั้งใจที่จะทำ แม่ตีเรา บอกเราไม่มีปัญญาจะสอนบ้าง บอกเราอ้างบ้าง แต่เราก็ปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา แม่ตีเรา
แม่บอกว่าเราเป็นลูกทรพี
- แม่เคยบอกว่าเราเถียงทุกครั้งที่เราใช้เหตุผล
- เราชอบมีน้ำตาเวลาแม่ขึ้นเสียง แม่ไม่ฟังเรา แม่เห็นน้ำตาเรา ก็ชอบเรียกไปถามว่าเป็นอะไร
พอเราบอกเหตุผลนั้นๆไป แม่ก็บอกว่าเราสำนึกไม่เป็น แม่ใช้เข็มขัดฟาดเรา ถูกตาเลือดซิบ
แม่ไม่สนใจ ไม่ถามซักคำว่าเราเป็นยังไง
ไปหาหมอ เราบอกหมออนามัยว่ารถล้ม หมอไม่เชื่อ 555 เราก็ยืนยันเหมือนเดิม กลับมาบ้าน
แม่ถามคำเเรกว่า "บอกหมอไปว่ายังไง"
พอเราตอบ แม่บอกว่า "ทำไมไม่บอกเป็นอย่างอื่น อะไรกระเด็นใส่ตาก็บอกไปสิ"  อื้ม
- น้องเราไม่ไปเรียน ครูน้องถามเราว่าทำไม
เราตอบแค่เราไม่รู้ ก็เรารู้เเหละว่าน้องตื่นสาย
รู้ว่าไม่อยากไป แต่แม่บอกว่า ทำไมไม่บอกว่าน้องไม่สบาย โดนอีก
- แม่สอนให้เรารักกัน ถึงน้องทำผิด
เราก็ต้องปกป้อง
- ทัศนคติของเราทุกเรื่องขัดกับแม่
- แม่บอกเราว่าแม่รักลูกเท่ากัน
- แต่แม่เคยบอกเราว่า "ถ้าเมิงฟังกรูพูดแบบไม่ตอบโต้ไม่ได้ เมิงไม่ต้องเรียกกรูว่าแม่ Eทรพี"

*** ยอมรับว่าเก็บกด ไม่เคยระบายออกมาให้ใครรับรู้ มีเเต่เราที่รับรู้ จนบางครั้งรู้สึกว่าไร้ค่า
บางครั้งรู้สึกอย่างที่เเม่ว่า เราไม่น่าเกิดมา
แต่แม่จะรู้มั้ยว่า ถ้าเราเลือกได้ เราก็ไม่อยากเกิดมาแล้วเจอแม่ที่ไม่ได้ต้องการเราเหมือนกัน

แค่มาเล่าให้ฟัง มันเสียใจแต่ไม่รู้จะ
ระบายยังไงดี มันจุกไปหมด เราก็อยากมีแม่
ที่เข้าใจเราเหมือนแม่คนอื่นๆ แต่แม่เราคือคนนี้
คนที่เค้ารักลูกทุกคนเท่ากัน

ยอมรับว่าทุกวันนี้พอได้ยินประโยคนี้
เราแบบ แสยะเลย.