เรื่องมีอยู่ว่า ผมอายุ 32โสด จบ.ปตรี ไม่เคยทำงานที่ไหนเลยตั้งแต่จบมา ปัจจุบันอยู่กับพ่ออายุ67 แม่ 65 มีพี่สาวแต่งไปแล้ว ทำอาชีพค้าขายเป็นร้านโชห่วย ขนาดที่ไม่ใหญ่ แต่ก็ไม่ได้เล็กถึงกระทั่งขายปลีกย่อยอะไรแบบนั้น ก็ขายในลักษณะขายส่งเป็นแพ็คๆห่อๆ ทีนี้ปัญหามีอยู่ว่าปัจจุบันค้าขายตกปีละ 10% โดยประมาณ ผ่านมา 4 ปีก็ร่วม 40% แล้วและแนวโน้มต่อไปก็ดูจะแย่ลงไปเรื่อยๆ มันเลยทำให้ผมมีความคิดที่จะไปทำงานดีหรือไม่ โดยผมได้วิเคราะห์ไว้เป็นข้อๆ ดังนี้ครับ
1.เป็นอาชีพที่ไม่มีอนาคตที่ดีแล้ว
เมื่อก่อนอาชีพนี้ถึอว่ามั่นคงมากแต่ด้วยความเจริญที่มากขึ้นทั้ง 7-11 โลตัสเอกเพลส มินิบิ๊กซี ซีเจ และยังมีร้านไซด์เดียวกันอีกเป็น 10ร้าน รวมแล้วแค่ในรัศมีที่ผมอยู่ 1กิโลเมตร มีร้านค้ากว่า 20 ร้าน (ถือว่าเยอะมากๆ) และตอนนี้มีอีกร้านที่เปิดมาได้ 5-6 ปีเค้าก็จะสร้างร้านใหม่ให้ใหญ่กว่าเดิมอีก เยื้องกับบ้านผม ก็ถือว่าเอาเรื่องอยู่ ไหนจะออนไลน์ก็มา พฤติกรรมผู้บริโภคก็เปลี่ยนไป ไหนจะตลาดนัดก็เยอะ รถวิ่งเร่ก็แยะอีก
2. ไม่มีตัวแสดง
หมายถึง พ่อกับแม่ผมเค้าก็อายุมากแล้วจะมานั่งแบกห้าม ยกของ เดินขายต่อก็ไม่ไหวแล้วเห็นบ่นว่าอยากจะเลิกแล้วพักแล้ว แต่ติดตรงที่ผมตัวคนเดียวไม่มีคนช่วย ไม่มีเมีย ไม่มีเพื่อน ไม่ได้จ้างคน เลยยังทำถูๆไถๆไปก่อน
3. ลงทุนไม่คุ้มเสีย
ครั้นจะลงทุนเพิ่ม ผมมองว่าต้นทุนมาก การจัดการหลังร้านยุ่งยากมากขึ้น(สำหรับธุรกิจประเภทนี้) เช่น ต้องปรับโฉมร้านใหม่ ซื้อชั้นใหม่ ลงระบบเครื่องต่างๆใหม่ ทำออนไลน์ ซึ่งผมก็ไม่เป็นเลย ซึ่งดูแล้วจะได้ไม่คุ้มเสีย เพราะปัจจุบัน ออนไลน์ก็มาแรง และต่อให้ร้านโชห่วยปรับยังไง สุดท้ายคนก็เข้าห้างอยู่ดี
4. ความเห็นไม่ลงตัว
จริงๆผมอยู่กับร้านมา 10ปีเต็ม ทะเลาะกับพ่อแม่แทบทุกวัน ไม่ว่าจะเรื่องการค้าขาย หรือเรื่องส่วนตัว ซึ่งมันน่าเบื่อมาก
5. ไม่เจริญ มีแต่ลูกค้ารากหญ้า
คือผมเรียนจบมหาลัยมา แต่มาอยู่บ้านนอก คนส่วนมากก็ชาวบ้าน รากหญ้า คือแบบ ทั้งความคิด คำพูด คือไม่มีความเจริญอะไรเลย มันเลยทำให้ผมไม่ได้ฉลาดขึ้นหรือพัฒนาตัวเองหรือใช้ความรู้ความสามารถที่เรียนมาเลย ไม่ได้เกิดไอเดียอะไรใหม่ๆเลย
6. ผมเบื่อกับอาชีพนี้มากแล้ว เพราะทำมา 25ปีที่อยู่ร้านนี้ตั้งแต่ผม 7ขวบ ทั้งเรื่องคู่แข่ง เศรษฐกิจ ยอดขายที่ลดลงมาหลายปีต่อเนื่อง ทำให้ตอนนี้นั่งว่างมาก เปิด14ชั่วโมง ทำงานจริงๆแค่ 5-6ชั่วโมง เวลาเหลือนั่งๆนอนๆ เซ็งมาก
7. ผมไม่เคยหาเงินได้เองแม้แต่บาทเดียวด้วยลำแข้งและความสามารถของตัวเองเลย ทุกวันนี้จะกินใช้ก็หยิบเงินเอาเลยในเกะตังค์ที่บ้านจะเป็นแบบนี้ เงินเดือนก็ไม่มีครับ ทุกอย่างเป้นของพ่อ แม่ที่สร้างกันมาครับ
แต่ถ้าถามว่ารายได้ดีไหม ต้องบอกว่า ถือว่าดีใช้ได้เลยเมื่อเทียบกับคนกินเงินเดือนทั่วไป เพราะว่า
1. ไม่ต้องเป็นลูกจ้างใคร ไม่ต้องมีใครมาสั่ง
2. รายได้ได้เต็มๆ ภาษีเสียไม่มาก เพราะอยู่รวมกันถือว่าตรงนี้คุ้มและเป็นประโยชน์ประหยัดไปได้เยอะมาก ถ้ายิ่งทำมากก็ได้มาก
3. ปลอดภัย ไม่ต้องเดินทางทุกวันลดความเสี่ยงได้มาก
ข้อเสียคือ
1.ต้องเปิดร้านแต่เช้า ตี 5ปิดร้าน 1ทุ่ม ซึ่งปัจจุบันพ่อกับแม่จะเป็นคนตื่นก่อนส่วนผมตื่น 6โมงเพราะยอมรับว่าตื่นไม่ไหวจริงๆตื่นตี 5ทุกวันไม่ไหว จะปวดหัวมาก
2.งานส่วนมากจะแบกของหนักๆ บ้าง ไม่มีแอร์ให้นั่งมีแต่พัดลมเพดาน
3.วันไหนหยุดก็ไม่ได้ตังค์ ไม่เหมือนคนกินเงินเดือนหรือบำนาญ ตื่นมาทำไม่ทำก็ได้ตังค์
4. ไม่มีเกียรติ ของบางอย่างก็ต้องไปซื้อห้างมาขาย ทั้งๆที่เราก็ด่ามันมาเปิดแข่งแต่สุดท้ายเราก็ต้องซื้อของมันมาขาย แล้วอย่างนี้ต่อไปใครจะมาซื้อเรา เค้าก็ซื้อห้างไม่ดีกว่าหรอ
ที่นี้แนวคิดที่จะไปทำงานกินเงินเดือน คือจริงอยู่ว่ามันได้เงินน้อยกว่า แต่ผมว่าผมน่าจะสบายใจอยู่เรื่องนึงคือ ไม่ต้องแข่งกันค้าขายกำไรก็นิดนึง บาทสองบาทแข่งกันอยู่ได้ ถ้าวันไหนเป็นวันหยุดก็คือหยุดจริงๆ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เดินห้างก็เดินแบบสบายๆ ไม่ใช่เดินห้างทีก็ใส่ของเต็มรถเข็นเอามาขายแบบที่ทำอยู่ พอกลับบ้านก็เก็บรถสบายๆ ไม่ใช่ต้องมายกของลงอีก เบื่อมาก ทุกคนก็เบื่อ พ่อแม่เบื่อ อีกอย่างผมอยากออกไปหาแฟน อยู่แต่กับบ้านหาไม่ได้ครับ เรื่องของเรื่อง เลยเป็นบทสรุปที่ว่า ผมว่าผมอยากเลิก ออกไปทำงานกินเงินเดือนดูว่าจะดีกว่าไหม ทีนี้พอลองอ่านจากคนที่ทำงานกินเงินเดือนดูผมว่ามันก็โหดร้ายไม่เบาเหมือนกัน ในหลายๆเรื่อง ทั้ง เส้นสาย อำนาจ ตำแหน่ง นินทา ดูถูก สั่งงานเกินค่าแรง ฯลฯ
ก็เลยอยากให้พี่ๆช่วยแนะนำทีว่าผมควรจะค้าขายต่อ หรือออกไปทำงานดี
จะค้าขายต่อดีหรือออกไปทำงานกินเงินเดือนดี
1.เป็นอาชีพที่ไม่มีอนาคตที่ดีแล้ว
เมื่อก่อนอาชีพนี้ถึอว่ามั่นคงมากแต่ด้วยความเจริญที่มากขึ้นทั้ง 7-11 โลตัสเอกเพลส มินิบิ๊กซี ซีเจ และยังมีร้านไซด์เดียวกันอีกเป็น 10ร้าน รวมแล้วแค่ในรัศมีที่ผมอยู่ 1กิโลเมตร มีร้านค้ากว่า 20 ร้าน (ถือว่าเยอะมากๆ) และตอนนี้มีอีกร้านที่เปิดมาได้ 5-6 ปีเค้าก็จะสร้างร้านใหม่ให้ใหญ่กว่าเดิมอีก เยื้องกับบ้านผม ก็ถือว่าเอาเรื่องอยู่ ไหนจะออนไลน์ก็มา พฤติกรรมผู้บริโภคก็เปลี่ยนไป ไหนจะตลาดนัดก็เยอะ รถวิ่งเร่ก็แยะอีก
2. ไม่มีตัวแสดง
หมายถึง พ่อกับแม่ผมเค้าก็อายุมากแล้วจะมานั่งแบกห้าม ยกของ เดินขายต่อก็ไม่ไหวแล้วเห็นบ่นว่าอยากจะเลิกแล้วพักแล้ว แต่ติดตรงที่ผมตัวคนเดียวไม่มีคนช่วย ไม่มีเมีย ไม่มีเพื่อน ไม่ได้จ้างคน เลยยังทำถูๆไถๆไปก่อน
3. ลงทุนไม่คุ้มเสีย
ครั้นจะลงทุนเพิ่ม ผมมองว่าต้นทุนมาก การจัดการหลังร้านยุ่งยากมากขึ้น(สำหรับธุรกิจประเภทนี้) เช่น ต้องปรับโฉมร้านใหม่ ซื้อชั้นใหม่ ลงระบบเครื่องต่างๆใหม่ ทำออนไลน์ ซึ่งผมก็ไม่เป็นเลย ซึ่งดูแล้วจะได้ไม่คุ้มเสีย เพราะปัจจุบัน ออนไลน์ก็มาแรง และต่อให้ร้านโชห่วยปรับยังไง สุดท้ายคนก็เข้าห้างอยู่ดี
4. ความเห็นไม่ลงตัว
จริงๆผมอยู่กับร้านมา 10ปีเต็ม ทะเลาะกับพ่อแม่แทบทุกวัน ไม่ว่าจะเรื่องการค้าขาย หรือเรื่องส่วนตัว ซึ่งมันน่าเบื่อมาก
5. ไม่เจริญ มีแต่ลูกค้ารากหญ้า
คือผมเรียนจบมหาลัยมา แต่มาอยู่บ้านนอก คนส่วนมากก็ชาวบ้าน รากหญ้า คือแบบ ทั้งความคิด คำพูด คือไม่มีความเจริญอะไรเลย มันเลยทำให้ผมไม่ได้ฉลาดขึ้นหรือพัฒนาตัวเองหรือใช้ความรู้ความสามารถที่เรียนมาเลย ไม่ได้เกิดไอเดียอะไรใหม่ๆเลย
6. ผมเบื่อกับอาชีพนี้มากแล้ว เพราะทำมา 25ปีที่อยู่ร้านนี้ตั้งแต่ผม 7ขวบ ทั้งเรื่องคู่แข่ง เศรษฐกิจ ยอดขายที่ลดลงมาหลายปีต่อเนื่อง ทำให้ตอนนี้นั่งว่างมาก เปิด14ชั่วโมง ทำงานจริงๆแค่ 5-6ชั่วโมง เวลาเหลือนั่งๆนอนๆ เซ็งมาก
7. ผมไม่เคยหาเงินได้เองแม้แต่บาทเดียวด้วยลำแข้งและความสามารถของตัวเองเลย ทุกวันนี้จะกินใช้ก็หยิบเงินเอาเลยในเกะตังค์ที่บ้านจะเป็นแบบนี้ เงินเดือนก็ไม่มีครับ ทุกอย่างเป้นของพ่อ แม่ที่สร้างกันมาครับ
แต่ถ้าถามว่ารายได้ดีไหม ต้องบอกว่า ถือว่าดีใช้ได้เลยเมื่อเทียบกับคนกินเงินเดือนทั่วไป เพราะว่า
1. ไม่ต้องเป็นลูกจ้างใคร ไม่ต้องมีใครมาสั่ง
2. รายได้ได้เต็มๆ ภาษีเสียไม่มาก เพราะอยู่รวมกันถือว่าตรงนี้คุ้มและเป็นประโยชน์ประหยัดไปได้เยอะมาก ถ้ายิ่งทำมากก็ได้มาก
3. ปลอดภัย ไม่ต้องเดินทางทุกวันลดความเสี่ยงได้มาก
ข้อเสียคือ
1.ต้องเปิดร้านแต่เช้า ตี 5ปิดร้าน 1ทุ่ม ซึ่งปัจจุบันพ่อกับแม่จะเป็นคนตื่นก่อนส่วนผมตื่น 6โมงเพราะยอมรับว่าตื่นไม่ไหวจริงๆตื่นตี 5ทุกวันไม่ไหว จะปวดหัวมาก
2.งานส่วนมากจะแบกของหนักๆ บ้าง ไม่มีแอร์ให้นั่งมีแต่พัดลมเพดาน
3.วันไหนหยุดก็ไม่ได้ตังค์ ไม่เหมือนคนกินเงินเดือนหรือบำนาญ ตื่นมาทำไม่ทำก็ได้ตังค์
4. ไม่มีเกียรติ ของบางอย่างก็ต้องไปซื้อห้างมาขาย ทั้งๆที่เราก็ด่ามันมาเปิดแข่งแต่สุดท้ายเราก็ต้องซื้อของมันมาขาย แล้วอย่างนี้ต่อไปใครจะมาซื้อเรา เค้าก็ซื้อห้างไม่ดีกว่าหรอ
ที่นี้แนวคิดที่จะไปทำงานกินเงินเดือน คือจริงอยู่ว่ามันได้เงินน้อยกว่า แต่ผมว่าผมน่าจะสบายใจอยู่เรื่องนึงคือ ไม่ต้องแข่งกันค้าขายกำไรก็นิดนึง บาทสองบาทแข่งกันอยู่ได้ ถ้าวันไหนเป็นวันหยุดก็คือหยุดจริงๆ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เดินห้างก็เดินแบบสบายๆ ไม่ใช่เดินห้างทีก็ใส่ของเต็มรถเข็นเอามาขายแบบที่ทำอยู่ พอกลับบ้านก็เก็บรถสบายๆ ไม่ใช่ต้องมายกของลงอีก เบื่อมาก ทุกคนก็เบื่อ พ่อแม่เบื่อ อีกอย่างผมอยากออกไปหาแฟน อยู่แต่กับบ้านหาไม่ได้ครับ เรื่องของเรื่อง เลยเป็นบทสรุปที่ว่า ผมว่าผมอยากเลิก ออกไปทำงานกินเงินเดือนดูว่าจะดีกว่าไหม ทีนี้พอลองอ่านจากคนที่ทำงานกินเงินเดือนดูผมว่ามันก็โหดร้ายไม่เบาเหมือนกัน ในหลายๆเรื่อง ทั้ง เส้นสาย อำนาจ ตำแหน่ง นินทา ดูถูก สั่งงานเกินค่าแรง ฯลฯ
ก็เลยอยากให้พี่ๆช่วยแนะนำทีว่าผมควรจะค้าขายต่อ หรือออกไปทำงานดี