เคยคบกับผู้ชายอยู่คนหนึ่ง ใช่เรารักกันมากแต่เราต้องแยกกันเพราะเขาต้องไปทำงาน ที่ทำงานของเขาคือต้องนอนค้างด้วยกันกับที่ทำงานทั้งหมดจะว่างก็แค่เสาร์อาทิตย์หรือไม่ก็ติดประชุมกับทางบริษัทอะไรแบบนี้ มีกิจกรรมพาไปเที่ยวเยอะทะเล ภูเขา น้ำตก ทำบุญอะไรแบบนี้ ถ้าเขาสสามารถทำยอดหรือปิดการขายได้เยอะ
   แรกๆที่เขาไปทำงานก็โอเคนะโทรหาโทรค้างนู้นนี่นั้นเหมือนขาดกันไม่ได้ใช่เพราะเขาอยู่ด้วยกันทุกวัน หลังๆความรู้สึกมันเปลี่ยนใช่ผู้หญิงมันจะมีเซ็นว่าแฟนนอกใจและมันก็เป็นจริง เขานัดกันไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้แต่เราโง่เองที่ซื่อสัตย์อยู่ฝ่ายเดียว ละเขาก็ดันเล่นชู้กับคนที่ทำงานกันเอง ความรู้สึกแรกก็เจ็บนะทะเลาะกันรุนแรงมากจนขั้นเขาทำร้ายร่างกายเราแรกๆก็ให้อภัยเขาละแต่ก็นะใครจะทำใจยอมรับได้ว่าแฟนตัวเองกับคนนั้นยังอยู่ด้วยกันทำงานด้วยกันไปไหนก็ยังไปด้วยกันเพราเพียงคำว่างานทำงาน ส่วนตัวผู้หญิงคนนั้นเขาก็รู้นะว่าเราเป็นแฟนกันคบกันอยู่เราก็ไปเที่ยวกับที่ทำงานเขาตลอดและผู้หญิงก็มีผัวแล้วด้วยอายุก็30แล้วนะแต่ความร่านในตัวยังไม่หมด เคยคุยกับรุนพี่สนิทของแฟนเราด้วยละมาคุนกับแฟนเราละเราว่าคงมีอีกหลายๆคนเราก็ไม่ได้โทษนะว่าใครผิดไม่ได้ว่าแฟนตัวเองดีด้วยสรุปก็ กับ ละ หลังจากที่มีเรื่องแบบนี้ผ่านมาเราก็กลายเป็นคนงี่เง่าไม่มีเหตุผลเพราะระแวงเราไม่มีความสุขเลยนอนร้องไห้มุกวันเพราะตอนแรกเขาจะไล่คนนั้นออกอย่างว่างแฟนเราเป็นน้องกับผู้จัดการเลยได้แค่เตือน แล้วจะมีผู้หญิงสักกี่คนที่ทนได้ มันยังมีอะไรอีกเยอะแต่เรา ขก พิมละ
#เราเลยไม่ชอบการที่มีแฟนทำงานห่างกันมาก
#แต่ทางที่ทำงานเขามีข้อห้ามนะว่าคุยกับคนที่ทำงานโดนไล่ออกแต่เขาถือว่าเป็นคนพิเศษกับผู้จัดการเขา#ระวังไว้นะคะสำหรับคำว่างานเพื่อนร่วมงาน
#จงเชื่อในความรู้สึกตัวเองมากกว่าคำพูดจากปากเขานะคะ
#พี่น้องท้องชนกัน
#ไม่ได้โฟสให้ใครมาสมน้ำหน้านะแต่ทุกคนก็เข้าใจผิดว่าเราจบกันด้วยการที่เราไม่ดี