เราอายุ18 ฐานะครอบครัวทางบ้านก็ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้รวย พ่อทำงานเป็นหัวหน้ารปภ.เงินเดือนของพ่อเอาไว้จ่ายค่าเช่าบ้าน ค่าน้ำค่าไฟ ค่าของใช้ในบ้าน ค่าอาหาร ส่วนรายได้ของจากแม่เอาไว้ให้เงินไปโรงเรียน (มีพี่น้อง3) แรกๆแม่ก็ส่งเรียนทั้งค่าขนมและค่าเทอม แต่พออายุ15 แม่บอกว่าจะให้ค่าขนมไปโรงเรียนเรา50% อีก50%ให้เราเอาเงินจากที่ทำงานไปโรงเรียน แต่พออายุ16เป็นต้นมา เราทำงานหาเงินไปโรงเรียนเองทุกวัน อยากได้อะไรก็ซื้อเอง แม่ไม่เคยให้เงินเลยสักบาท วันไหนที่ช็อตจริงๆเราถึงต้องเอ่ยปากขอยืมเงินแม่ แม่ก็ทวงนะ ไม่ใช่ไม่ทวง วันไหนมีเราก็คืน พออายุ18 เราทำงานปิดเทอมได้เงินเดือนมา10k+ เราให้เงินแม่ประมาณ4000 เพราะแม่ขอ เราก็อ่ะ ไม่ได้คิดอะไร ให้ก็ให้ แต่พอเราสั่งของซื้อของที่เราอยากได้ แม่เราจะว่าตลอดว่าพอมีเงินก็ใช้ฟุ่มเฟือย อย่างนู้นอย่างนี้ (ใช่คำพูดกระทบจิตใจเรามากๆ) เราน้อยใจแม่บ่อยมาก ทั้งๆที่เงินมันก็คือเงินจากน้ำพักน้ำแรงของเราเอง และทุกๆครั้งที่แม่ว่าเรา เราก็จะพูดประมาณว่า ก็มันเงินที่หนูหามาเอง หนูอยากได้อะไรก็ไม่เคยขอแม่เลย แม่เราก็จะชอบบอกประมาณว่า แล้วอาหารที่-อยู่ทุกวัน ค่าน้ำค่าไฟล่ะ หรือทุกวันนี้มีเงินแล้วเลี้ยงตัวเองได้  งั้นก็หอบเสื้อผ้าไปอยู่คนเดียวที่ไหนก็ไป ปีกกล้าขาแข็ง! เราเลยคิดว่านี่เราเหมือนมาขอที่อยู่อาศัยยังไงก็ไม่รู้ เบื่อมากเลย เหนื่อยใจกับแม่ตัวเองมากๆ ขอบคุณทุกคนที่เข้าอ่านนะคะ จุดประสงค์นึงก็แค่อยากจะมาพิมพ์ระบาย ช่วยคอมเม้นท์หน่อยนะคะ