เมื่อวาน เลิกงาน ไปเดินเล่นตลาดนัดซักหน่อย
เดินไปเจอร้านขายนมปั่น ก็อยากกิน
คนต่อคิวเยอะแฮะ ท่าทางอร่อย
เลยไปยืนต่อคิว ลองดูซักแก้ว
รออยู่ซัก 10 นาทีได้มั้ง
ก็มีเด็กคนนึง วิ่งมาแซงคิวข้างหน้า
สั่งนมปั่น 2 แก้ว
เจ้าของร้าน บอกว่า ต่อคิวข้างหลังเลยจ๊ะหนู
เด็กก็วิ่งไปต่อคิว
ดูเหมือนเรื่องจะจบแค่นี้

แต่ไม่ครับ
แม่เด็ก แสดงตัวออกมา (คือ คงยืนดูอยู่แถวนั้น)
เข้ามาดึงตัวเด็กไปแซงคิวแรก แล้วบอกว่า ให้เด็กมันก่อนสิ
เจ้าของร้าน ตอนแรกไม่รู้ว่าเป็นแม่เด็ก
ก็เลยบอกว่า มีคนเข้าแถวอยู่ค่ะ ต้องต่อคิวค่ะ

เท่านั้นแหละ จากแม่ เปลี่ยนเป็น นางพญา ทันที
ก็ให้เด็กมันก่อน มันจะมีปัญหาอะไร
คนขาย ก็ยืนยันคำเดิม ต้องต่อคิว

เสียงเริ่มดัง และนางพญา ก็ส่งสารเพียงฝ่ายเดียว
และเริ่มมีการอวยพร ให้ร้านเจ๊ง

แม่ค้าก็ใจเย็น ปั่นนมต่อ และไม่สนใจ ไม่คุย ไม่มอง ปล่อยให้อวยพรต่อไป (ร้านจะได้เจริญ)
แล้วนางพญา ก็หงุดหงิด ไม่กง ไม่กิน มันแล้ว (แต่ลูกอยากกิน) พาไปหาซื้อเจ้าอื่น

คนที่อยู่ในคิว ก็เริ่มคุยกับแม่ค้า
แม่ค้าก็บอกว่า ถ้าจะเจ๊ง เพราะไม่ยอมให้แซงคิว ก็ไม่เป็นไร

ทุกคนในแถว ก็เริ่มพูดกัน (น่าจะพูดตอนที่ นางพญา ยังอยู่นะ) น่าจะอย่างโน้น น่าจะอย่างนี้

แต่สิ่งดีๆ คือ การต่อคิว เริ่มกระจายตัวมาอยู่ตามตลาดนัดชานเมืองแล้ว
ปกติ จะเห็นการต่อคิว จะมีในเมืองซะส่วนใหญ่
นอกเมือง ไม่ค่อยเห็น (เพราะคนไม่เยอะแบบในเมือง)
อีกหน่อย ก็เข้าคิวกันทั้งประเทศ เหมือนญี่ปุ่น

ที่คิวแตก คิวเสีย คิวเละ เพราะร้านค้า ยอมขายให้กับคนที่ไม่ต่อคิว
แต่ถ้าใจแข็ง ยอมเสียลูกค้าไร้ระเบียบ เพื่อรักษาลูกค้าส่วนใหญ่ที่อยู่ในคิว
ผมว่า คุ้มกว่านะ

การเข้าคิว เป็นเรื่องที่ ผู้ปกครอง ควรปลูกฝัง
สิทธิ์ตัวเอง ต้องไม่ล้ำสิทธิ์ของผู้อื่น