ชาลีบัน และจัสเปี้ยน ล้วนแต่เป็นขวัญใจวัยเด็กของผม ตัวชาลีบันผมได้มาก่อนจัสเปี้ยนหลายปี ทั้งตัวเป็นเหล็ก (ไม่ใช่ไดแคสท์) และมันก็ผุแบบเหล็กๆ ผมจำได้ว่าสมัยก่อนผมซื้อตัวนี้มา 100 บาท สามสิบกว่าปีก่อนก็เป็นเงินหลายอยู่สำหรับเด็กประถมอย่างผม พ่อแม่ผมไม่สนับสนุนให้ผมซื้อของเล่น เงินทั้งหมดเกิดจากการอดขนม นานร่วมหลายเดือนกว่าจะเก็บได้ครบ ตอนแรกที่อยากได้จริงๆคือ เกียบัน ต่อเมื่อเราเก็บเงินได้ครบแล้ว มันมีเหลือแค่ ชาลีบัน วันที่ซื้อหุ่นตัวนี้ เป็นวันที่ผมรู้สึกดีใจตั้งแต่เช้า ผมวนเวียนไปดูที่ร้านขายของเล่นตอนเช้าหลังจากพ่อแม่มาส่งผมที่โรงเรียน โรงเรียนผมมีกฏอยู่ว่า ห้ามนักเรียนซื้อของประเภทนี้เข้ามาในโรงเรียน ถ้าตรวจเจอก็จะโดนริบ ผมเลยต้องวางแผนแบบเด็กๆว่า ตอนเย็นนี่แหละจะเป็นเวลาลงมือ ต้องกะเวลาแม่มารับให้ดี เราต้องแว่บออกไปก่อน แล้วแว่บกลับมาให้ทันแม่จะเห็นเรา เพราะถ้าแม่เห็นผมก่อนก็จบเห่ คือ ต้องกลับบ้านอย่างเดียว วันนั้นเป็นวันที่ตื่นเต้นมากครั้งหนึ่งในชีวิต มาสเตอร์ปล่อยเร็วกว่ากำหนดห้านาที ผมเดินลงบันไดวิ่งจากตึกไมเคิล มาออกทางชั้นล่างของ ตึก มาร์ติน เดอ ตูรส์ แล้วทะลุออกประตูโรงเรียนไป เมื่อเจอกล่องของเล่นผมบอกแม่ค้าว่า เอาอันนี้ ตอนแรกแม่ค้าบอกว่า 110 บาท ผมบอกว่า "ผมไม่มี ผมมีเงินทั้งหมดแค่ 100" จริงๆผมก็มีแค่นั้นแหละ หมดตัวแล้วครับ สมัยก่อนโรงเรียนผมมีร้านขายของเล่นอยู่หลายเจ้า แต่มีสองเจ้าที่อยู่ฝั่งเดียวกับโรงเรียน และเป็นร้านที่เน้นขายของเล่นจริงๆ แต่มีร้านเดียวที่ขายหุ่นตัวนี้ ถ้าแห้วจากร้านนี้ก็คือจบ

ผมไม่ต่อแกเลยนะ เพราะเท่าที่ผมมีมันก็คือ 100 บาท สุดท้ายคนขายบอกว่า ให้ไปขอแม่มาเพิ่มอีกสิบบาท คือ แกจะไม่ลดนั่นแหละ ผมนึกในใจถ้าบอกแม่ว่าขอสิบบาท คือ ทุกอย่างก็จบเห่ ไม่ต้องซื้อแล้ว เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมซื้อของแล้วหัดต่อ ผมพูดกับคนขายว่า ผมมีแค่ 100 บาท แล้วแม่ก็ยังไม่มาครับ แม่ผมไม่ชอบให้ผมซื้อของเล่น ไม่มีทางขอแม่ได้หรอกครับ สุดท้ายแกก็ตกลงยอมขายให้ 100 ถ้วนๆ ผมนั่งเล่นหุ่นตัวแดงๆเนี่ย อยู่เป็นเดือน ไม่รู้เล่นเข้าไปได้ไง แขนขยับได้แค่หัวไหล่ ขาขยับได้ตรงเข่านิดหน่อย แต่ก็ปลื้มแล้วปลื้มอืก เล่นไม่ยอมวาง

มาวันนี้ วันที่ผมกำลังจะย้ายบ้าน ผมมาเจอมันในกองของเล่นเก่าผม มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ก็คงเหมือนคนเรานี่แหละ แก่แล้วก็ไม่สวยไม่งามเหมือนกัน แต่ผมก็หยิบมันขึ้นมาลูบคลำๆ ทั้งที่สนิมเกรอะเต็มตัว ความทรงจำในอดีต ทุกขั้นตอนก่อนจะได้เจ้าตัวนี้มา ผุดขึ้นมาในหัวผมทั้งหมด อย่างเร็ว และแม่นยำด้วย ขึ้นบ้านใหม่ผมจะเอาเจ้าตัวแดงนี่ ไปยืนในตู้หนังสือ อย่างน้อยน้ำหนักของมันก็พอจะ "ทับกระดาษ" ได้บ้างหละครับ