เราเป็นมนุษย์เงินเดือนทั่วไปค่ะ

เราดูแลแม่ที่ป่วยหนัก
เป็นโรคหัวใจ เบาหวาน ความดัน และพิการ เดินไม่ได้ค่ะ

พี่ชายเราเกเร ไม่ทำงาน และเคยติดยา แม่เลยห่วงพี่มาก
จนกังวลไปทุกอย่าง กลัวพี่ไม่มีเงินใช้บ้าง กลัวพี่เกเรไปมีกับตำรวจ

เรารับผิดชอบหมดค่ะ ทั้งแม่และพี่
เราอยู่กับแม่2คนที่ กทม ส่วนพี่ดูแลห้องเช่า ที่ ตจว

เงินค่าเช่าห้องเราให้พี่ไว้ใช้ค่ะ แต่ก็ไม่ค่อยพอใช้ ส่วนมากก็ขอเราเพิ่มทุกเดือน
แต่ปริมาณไม่มากมายอะไร เรารับได้ค่ะ

ส่วนแม่เรา ท่านมีอาการทางความคิดค่ะ
จากผู้หญิงที่เคยทำงาน หาเงินได้เยอะๆ เลี้ยงลูกสองคน
กลายเป็นคนพิการ ป่วยสารพัดโรค
ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ จนบางครั้งคิดสั้น ทำร้ายตัวเอง
แต่ที่สำคัญแม่กังวลกลัวเงินหมดเพราะท่านป่วย กลัวพี่จะไม่มีเงินใช้ กลัวเราไม่ดูแลพี่ ถ้าแม่ไม่อยู่

แต่แม่ไม่เคยพูดถึงเราเลยค่ะ
กลับบ้านไม่เคยถามว่าเราทำงานเป็นไง
กินข้าวหรือยัง เหนื่อยไหม
ถามแต่ว่าเราทำงานได้เงินมาเท่าไหร่ โอนเงินให้พี่ยัง

เราทำงานค่อนข้างหนักค่ะ เราเข้าออฟฟิศตั้งแต่พระอาทิตย์เพิ่งขึ้น จนฟ้ามืดทุกวัน

เช้าก่อนออกจากบ้าน เราก็เตรียมอาหารให้แม่ เย็นกลับมาก็เตรียมยา เตรียมอาหาร ทำความสะอาดบ้าน

เข้าบ้านมาเราก็หมดแรงแล้วค่ะ
บางวันจะฝืนร่าเริง พอมาเจอคำถามแม่เรื่องเงินก็ทรุดทันที
เราพยายามเตือนตัวเองว่าแม่ป่วย
แต่บางทีก็อดน้อยใจไม่ได้

ใครมีวิธีให้กำลังใจตัวเองในสถานการณ์แบบนี้บ้างคะ
รบกวนด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ

(เรากับแม่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันค่ะ พี่ชายเราเริ่มติดยาตั้งแต่เราเรียนม.ต้น
แม่เลยส่งเรามาเรียนโรงเรียนไกลบ้าน
เพราะพี่ชายเวลาเมายาหนักๆแล้วเค้ามาทำร้ายเรา
จนพอแม่ป่วยหนัก เมื่อ3ปีก่อน เราเลยพาแม่มาอยู่ด้วย เพราะพี่ชายปล่อยแม่ทิ้งไว้ที่ รพ แล้วไม่ค่อยมาดูแลค่ะ )