แต่ก่อนเราเป็นคนที่มีเพื่อนค่อนข้างเยอะ
ติดต่อพูดคุยนัดเจอกับเพื่อนสนิทอยู่บ่อยๆ

         หลังจากที่เราตั้งใจศึกษาและมาปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง. เพื่อนเราเริ่มน้อยลง ห่างไกลงานพบปะสังสรรค์กับเพื่อนๆ  แทบจะไม่ได้พูดคุยกับเพื่อนๆเลย เพื่อนชวนไปไหนไม่ค่อยอยากไป มีความรู้สึกเบื่อๆ

          ชีวิตส่วนใหญ่อยู่กับครอบครัวกับการทำงาน สวดมนต์ทำบุญ เลี้ยงลูก

          ถ้าเราว่างเราจะเปิดธรรมะฟัง รู้สึกสบายใจ สงบและผ่อนคลายดี

           แต่บางครั้งก้อมีเปิดอ่านไลน์กลุ่มเพื่อนเห็นเพื่อนๆไปเที่ยวถ่ายรูปดูสนุกสนาน เราก้อมีแอบคิดเหมือนกันว่าทำไมเราไม่ไปกับเพื่อนๆ.

            แต่คำตอบในใจเราคือเรารู้สึกไม่สนุก เราขี้เกียจไปพูดคุย ไปรับฟังเรื่องราวต่างๆมากมาย ซึ่งมันทำให้จิตเราฟุ้งไม่สงบ เราเบื่อ เวลาเราไปเที่ยวกับเพื่อนๆเราจะคิดถึงครอบครัวเรา คิดถึงธรรมะ อยากฟังเสียงหลวงพ่อ

           การที่เราปฏิบัติธรรมอย่างจริงทำให้เรารู้สึกเบื่อสังคมจริงไหมแต่ตราบใดที่เรายังอยู่ในสังคมเราต้องมีเพื่อน(อันนี้เราก้อรู้)  แต่ทำไมเรารู้สึกเบื่อๆ