คือสงสัยและอยากถามความคิดเห็นทุกๆท่านที่รู้เรื่องพระศาสนาและคลุกคลีหรืออาจจะสังเกตเห็นพระภิกษุสงฆ์ในพระพุทธศาสนามาค่อนข้างเยอะ ทุกท่านว่าทุกวันนี้พระภิกษุสงฆ์ในพระศาสนาของเรานี่ห่างไกลคำว่าบรรพชิตหรือสมณะ(ซึ่งมีความหมายว่านักบวชที่สละทางโลกเพื่อหลุดพ้นจากวัฏสังสารเพื่อเข้าถึงพระนิพพานที่พ้นโลกิยะ)ห่างไกลมากขนาดไหนครับ แล้วทุกวันนี้ชาวพุทธส่วนใหญ่ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพุทธศาสนืกชนที่เป็นผู้เข้าวัดเข้าวาเป็นสาธุชนทั้งหลายเป็นคนชอบทำบุญเป็นผู้บำรุงพระศาสนา เข้าใจความเป็นพุทธ และความเป็นบรรพชิตและสมณะในศาสนานี้มากแค่ไหน เพราะทุกวันนี้สังเกตเห็นหลายคนชอบให้อลุ่มอล่วย ยืดหยุ่นพระวินัยสำคัญ(ไม่ต้องบอกก็คิดว่าน่าจะเดาออกว่าด้านไหนบ้าง) ส่วนใหญ่ก็เป็นพระวินัยและธรรมสำหรับคนที่ละทางโลกที่อยากให้ยืดหยุ่น บางคนก็เหมือนจะไม่รู้ว่าบวชเพื่ออะไร มองว่าการบวชทำได้นิดเดียวได้บุญจนเป็นที่มาของการบวชตอบแทนบุญคุณและอื่น บ้างก็จะการเอาเรื่องทางโลกไปให้บรรพชิต(หลายอย่าง) อยากถามหลายท่านรวมถึงคนที่พูดถึงว่า ท่านว่าชาวพุทธโดยมากเข้าใจพระศาสนาและบรรพชิตดีขนาดไหน แล้วท่านว่านิกายเถรวาทอันเป็นนิกายที่รักษาพระธรรมวินัยดั้งเดิมเอาไว้บรรพชิตควรพึงปฏิบัติตนเช่นไร บรรพชิตควรเป็นผู้ละทางโลกดีไหมในนิกายนี้ จะเป็นการดีไหมที่จะให้นิกายมหายานมาบวชมาขยายนิกายนี้ในบ้านเราสำหรับคนที่ไม่อยากละทางโลก อยากทำเป็นอาชีพ อยากเป็นเหมือนบาทหลวง หรือว่าอย่างไร


เพราะจขกทมองว่าถ้าพระภิกษุสงฆ์ในคำสอนดั้งเดิมของพระผู้มีพระภาคยังละทางโลกไม่ได้ ก็ควรจะอายฤาษีหรือโยคีหรือนักบวชฮินดูที่ถึงเขาจะได้แค่โลกิยะธรรมแต่ยังดีกว่าคนที่ไม่ได้คิดจะละทางโลกเลย