เราได้ไปภูเขาทะคะโอะ หรือ ทะคะโอะซัง หรือ Mt. Takao (จะเรียกอย่างไร ก็ที่เดียวกันหมดอ่ะเน๊อะ) เมื่อฤดูใบไม้ร่วงปีที่แล้ว ถ้าเพื่อนๆ ถามว่า อ้าว...ไปมาตั้งแต่ปีที่แล้ว แล้วทำไมเพิ่งมาเขียนล่ะจ้ะ...ฮ่าๆ เราก็ลืมๆ ไปอ่ะนะ เพราะว่าทั้งงานราษฎร์ งานหลวง พอเพื่อนรู้ว่าอยู่โตเกียว เวลาเพื่อนมา เราก็ต้องพาเพื่อนเที่ยว ตังค์ก็ไม่ได้ พาไปหลงก็โดนด่า (ด่านิดหน่อย พอเป็นพิธี 555+) พามาถูกที่ก็ไม่ชม ห๊าาาา...เพราะว่าถ้าชม อันนั้นไม่น่าจะใช่เพื่อนเราแล้ว น่าจะเป็นตัวปลอม เพราะว่าเพื่อนตัวจริงต้องด่าตลอด หยอดมุกฮาเป็นระยะ ก็พยายามอธิบายเพื่อนว่า เห้ย...เพื่อน...ฟังเรานะ เราไม่ได้เป็นทูตวัฒนธรรมไทย-ญี่ปุ่นนะ เราแค่อยู่ญี่ปุ่น เราพาไปเที่ยวได้ ถ้าเราว่างและท่านมีอาหารมาล่อเรา แต่เราไม่รับประกันความหลง เพราะว่าพ่อเราไม่ได้เป็นกูเกิ้ล เราก็ดูกูเกิ้ลแมพอันเดียวกับเธอเลย ซึ่งบางทีเน็ทเราไม่วิ่ง เราก็แค่หลงด้วยกันโน๊ะ อย่ากริ้วจ้ะเบบี้ หูยยย...อธิบายไปหนึ่งย่อหน้า ยังไม่เข้าเรื่องภูเขาทะคะโอะเลย โทษทีค่ะ แฮ่ๆ

เรื่องของเรื่องก็คือ พอดีวันนี้เรานึกขึ้นได้ถึงความสาหัสที่ได้ลิ้มรสมา เพราะว่ากำลังเก็บรวบรวมภาพถ่ายเก่าๆ อยู่แล้วมาเจอรูปตอนไปเที่ยวภูเขาทะคะโอะ พูดจริงๆ นะ แค่เห็นภาพ ขาก็เปลี้ย เพลียและข้อเข่าเสื่อมขึ้นมาทันที เราก็เลยคันไม้คันมือ อยากจะมาเขียนเตือนเพื่อนๆ ก่อน ว่า ใครอยากไปที่นี่ ถ้าข้อเข่าไม่ดี ถ้าไม่ชอบการเดินขึ้นทางชัน (เราเอง เดินธรรมดาพื้นราบเราก็ไม่ชอบแล้วอ่ะ อยู่ไทย ไปปากซอยก็เรียกวิน ใช้เงินไปค่ะ  10 บาทให้พี่วินไปส่งประจำอ่ะ 55+) ถ้ากลัวความสูงแบบที่ไม่สามารถนั่งรถกระเช้าได้และไม่ได้สวมรองเท้าผ้าใบในวันนั้น...เชื่อเรานะ ไม่ต้องไป เพราะว่าคุณจะพังค่ะ ลำบากโค๊ดๆ จริ๊ง เชื่อเร๊า (เสียงสู๊ง สูง) !!