อาจจะเปนกระทู้ระบายความในใจก็ได้ ใครไม่ชอบฟังปัญหาคนอื่นขอให้ผ่านนะคะ

เรื่องมันเกิดจากว่า ปีก่อนแฟนเราติดทหารอละเราท้องอยู่คะ ก่อนเขาจะติดทหาร เขาขอเราว่า อยากมีลูก ออกทหารมาจะมัดมือขอหมั่น เริ่มตั้งตัวสร้างบ้าน และสัญญ่าว่า จะไม่ทิ้งเราไปแอบมีคนอื่นแน่นอน เราเชื่อเขาคะ เนื่องจากเรามีลูกติด1คน เขาดูแลลูกเราอย่างดีเหมือนลูกแท้ๆเลยคะ

พอใกล้ปลดทหาร ชีวิตคู่ก็ยังราบรื่นดีคะ มีงอนบ้างอะไรบ้างเพราะความที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันทั้งคิดถึง ชวนให้คิดมากเปนปกติ แต่มันมีช่วงนึงที่เขาเปลี่ยนไป คนเราอยู่ดันมาไม่ใช่แค่เดือนสองเดือน ทำไมจะดูไม่ออกจริงไหมคะ เขาเริ่มวีน หงุดหงิด พาลเราแทบทุกเรื่อง แม้กระทั้งตอนที่ส่งเราไปเอาของที่ปณ. ตอนนั้นท้องอยู่คะ ไม่คิดเหมิอนกันว่าเขาจะพาลกันแบบนี้ เขาไม่เคยเปนคนแบบนี้เลยคะ ตั้งแต่คบกันมา แล้วก็พยายามขอรถยนต์ไปไว้ที่ค่าย ด้วยเหตุผลที่ว่า เวลาได้กลับบ้านเราจะได้ไม่ต้องมาส่ง อันนี้ก็จริงคะเราท้องแก่แล้ว แต่นานวันเขาเริ่มทำตัวอันธพาล คำพูดคำจาที่หยาบกระด้างขึ้น เราเริ่มแอะใจแล้วคะ

วันที่เขากลับบ้าน เราเริ่มค้นมือถือเขา ปกติแล้วไม่เคยค้นละเอียดขนาดนี้เลย จนไปเจอข้อความในไลน์ที่ดูเหมือนก่อนหน้านี้เคยคุยกันแต่ลบไปแล้ว เปนข้อความเชิงชวนกันไปเที่ยวคะ และเขาคุยกับ ผู้หญิง เราโวยวายคะรับไม่ได้ก็เราท้องอยู่นะ เสียงดังลั่นบ้าน เขาตอบมาสั้นๆ จะเสียงดังทำไม เราก็เลยไม่พูดอะไรแล้วคะ พูดไปเขาไม่ฟังเราแน่ๆ เพราะเหมือนเขาหมดรักเราไปแล้ว

แต่หลังจากนั้นมาเขาก็ขอโทษ ขอโอกาสใหม่ เราก็พร้อมลืมคะ เพราะรัก แต่หลังจากนั้นไม่นานก็เหมือนมีผีกระซิบข้างหู มีโชคหรือมีเวรกรรมอะไรสักอย่าง ให้เพื่อนเขามายืมโทสัพเราไปใช้(เครื่องเปล่าไม่ค่อยได้เล่นวางเน่าอยู่บ้าน) และหลังจากเขาเอามาคืน เขาลืมล้อคเอ้าเฟสคะ ด้วยความตะงิดๆ เราจึงแอบไปดูข้อความเขาโดยไม่คิดอะไรเลยยย แต่กลับไปพบว่า แฟนเราใช้เฟสเพื่อนคุยกับแฟนเก่าคะ คุยกันกระนุ่งกระนิ่งเหมือนคนคบกันใหม่ๆเลยคะ ตอนนี้ลูกกำลังได้ 4เดือน เราโมโหไล่เขาออกบ้านเลยคะ คำว่าพูดกันดีดีคงใช้ไม่ได้แล้วตอนนั้น การกระทำมันบอกเราหมดแล้ว เราไม่ต้องการคำพูดใดๆแล้ว ผ่านไปสองวัน ที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เขาพยายามมาขอโทษคะ บอกคิดถึงลูกคิดถึงเมีย เราก็ให้อภัยคะ แต่กลับมาครั้งนี้ เราระแวง เราไม่ไว้ใจแล้ว และเปนแบบนี้เรื่อยมา ชวนทะเลาะแทบทุกวัน จนเขาคงจะรู้แย่เหมือนกัน ที่เรื่องมันผ่านมาปีกว่าแล้ว เราก็ยังเอามาคิดมาก เอามาชวนทะเลาะอยู่ได้ แต่เราห้ามความรู้สึกนั้นไม่ได้จริงๆคะ มีครั้งนึง เราเปนโรคซึมเศร้าไปเลย อยากตายอยากแขวนคอ เดินไปตามซอยมืดๆด้วยเท้าเปล่าและเดินร้องไห้ เขากลับบอกว่าเรา ทำตัวไร้สาระ แต่เรามองหน้าลูกแล้ว ทำอะไรไม่ลงจริงๆคะ ลูกตั้งสองคน คนนึงก็ติดเต้าเราอยู่ คนนึงก็มีปัญหาพัฒนาการช้ากว่าเด็กทั่วไป เราทิ้งลูกไม่ลงคะ และเราก็เลือกไม่คุยกับแฟนเลยคะ เพื่อให้เราอยู่กับลูกอย่างมีความสุข สามวันเตมที่ไม่คุยกัน เขาก็มาขอโทษคะ(อีกแล้วทำจนเปนนิสัย) เราไม่ได้ตอบตกลงหรืออะไรหรอกนะคะ เลยจุดนั้นมาได้ เหมือนเราเข้มแข็งแล้วคะ

ตั้งแต่วันนั้นมาเราเจอเรื่องแย่ขนาดไหน เราไม่ร้องไห้แล้วเรากลับหัวเราะใส่มันด้วยซ้ำ เราเหนหน้าลูกรู้สึกใจมันบานได้หอมแก้ม มันเหมือนมีอะไรเปี่ยมๆในอก มันชื่นมื่นชื่นใจมากคะ เราแทบไม่สนแฟนเราเลยย จนทุกวันนี้นางถามเรา ว่ายังรักกันอยู่ไหม เราบอกแค่ ไม่รู้

มีช่วงนึงเขางอนเราเพราะเราสนแต่ลูกไม่สนเขาเลย เขาไม่กลับบ้านคะ แอบไปกินเหล้าบ้าง แอบไปโต้ะสนุ๊ก แอบซื้อยาเซกผ่านเนต(ซึ่งเราไม่สนว่าจะเอาไปใช้กับใคร) เราบอกตรงๆ เราเสียดายคะ เสียดายชีวิตที่เสียไปเลยเลือกที่จะไม่ทิ้ง ถ้าทิ้งไปก็กลัวไม่มีตังจะใช้กินกัน เพราะมันเคยมีครั้งนึงที่เขากลับไปอยู่บ้านเขาไม่ทิ้งอะไรไว้เลยคะ แม้แต่สร้อยทองที่ซื้อให้เปนของขวัญ หรือแม้แต่ตังในกระปุกที่ออมมาด้วยกัน ทุกวันนี้ทนอยู่คะ กลัวลูกไม่มีกิน กลัวเราไม่มีใช้ จะถือว่าเราเหนแก่ตัวไปไหมคะ?

ปล.เราไม่รู้นะว่าทุกวันนี้เขาเลี้ยงเราคนเดียวรึเปล่า เพราะงานของเขา คือต้องได้เจอพวกpg pr ทุกวัน ก่อนที่เขามาคบกับเราเขาก็เคยซื้อพวกสาวไซด์ไลน์ในเนตมาแล้วไม่น้อย ทะเลาะกันบ่อยเพราะเรารับไม่ได้ แต่ที่ยอมเพราะเขาคุกเข่าขอเราว่าจะปรับปรุงตัว

ทุกวันนี้เขาเหมือนผู้ชายใจแตกไปแล้ว ตั้งแต่แอบไปคุยผญ.แล้วเราจับได้ เขาไม่ขอเราหมั่นเลยคะ ไม่ขอจดทะเบียนสมรส ไม่ออมตัง ไม่มีแผนจะทำบ้าน กลายเปนเด็กเหลือขอไปเลย ทุกอย่างที่เคยพูดก่อนท้อง เหมือนเปนแค่คำหลอกลวง ที่เราเคยหวังว่าเขาจะทำได้ แต่สุดท้ายก็ไม่

ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ เล่าให้แม่ฟังแม่ก็หาว่าเราบ้า ถ้าเาาบ้าจริง เราก็อยากเข้าไปอยู่ในรพ.ประสาทแล้วไม่ต้องออกมายิ่งดีเลยคะ ดีกว่าต้องมาเจอครอบครัวที่ไม่เคยเข้าใจ กับแฟนที่ไม่รู้จักพอ

สงสารแค่ลูกงะคะทุกวันนี้😭

เพิ่มเติมหน่อยนะคะ ทุกวันนี้ก็เหมือนเขาจะปรับปรุงตัวมามากเลยคะ แต่ความที่เราไม่ไว้ใจแล้ว มันผ่านเรื่องแย่ๆมาเยอะมากจนเรารับไม่ได้ มันไม่เหลืออะไรแล้วงะคะ ที่อยู่ด้วยก็เสียดายชีวิต กลัวไม่มีตังใช้ กลัวลูกไม่มีกินแค่นั้นแหละคะ จะว่าเราเหนแก่ตัวก็ได้นะคะ แต่ถ้าเลิกไปแล้วยังต้องเลี้ยงลูกต่อเองลำพัง เราคงยังทำไม่ได้ ลูกก็ยังไม่เข้าเรียนเลย คนโตก็มีปัญหา พ่อแม่ก็ไม่ช่วย แล้วลูกเราจะเอาไปอยู่กับใคร จะทำยังไงกับชีวิตต่อไปยังไม่รู้เลย