ฉันเป็นเช่นเม็ดทราย
หล่นกระจายระกะพื้น
ริมหาดรินสะอื้น
เฝ้าร่ำร้องหาดวงดาว

รู้ด้วยช่างยากนัก
คิดจะรักผู้พริ้มพราว
คืนวันอันเปลี่ยวเปล่า
ผันผ่านพร้อมรอยน้ำตา

แล้วมีอยู่วันหนึ่ง
เด็กน้อยซึ่งไม่เดียงสา
เลี้ยงบอลเล่นเริงร่า
สนุกหนาบนพื้นทราย

เตะพลาดทรายกระเด็น
ได้เอี้อมเห็นฟ้าพร่างพราย
เต็มตื้นสุดบรรยาย
โอกาสมาสัมผัสดาว

เพียงวูบก็หล่นพื้น
เหมือนดาษดื่นเพื่อนหนุ่มสาว
ความจริงแสนปวดร้าว
ส่วนเด็กน้อยก้าวผ่านไป

ฉันเป็นเพียงเม็ดทราย
อย่ามุ่งหมายคิดการใหญ่
อย่าฝันและใฝ่ใจ
ชิดสนิทเจ้าดวงดาว

เพื่อนทรายกรูมาปลอบ
กระซิบมอบซึ่งข่าวคราว
บัดนี้พวกเราชาว
ทรายเม็ดจ้อยร้อยรวมใจ

เพิ่งกลบลบร่องรอย
ของเด็กน้อยที่เหยียบใส่
ช่างมันไม่เป็นไร
หัวเราะไว้เจอประจำ

ขอเป็นเช่นเม็ดทราย
ที่ระบายรับเหยียบย่ำ
แม้ตัวจะต้อยต่ำ
ยินดีด้วยช่วยก้าวเดิน