ตามหัวข้อเลยครับภรรยาผมชอบขออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆบ่อยๆครับ แล้วปล่อยให้ผมเลี้ยงลูกคนเดียว แฟนผมอายุเกือบ 30 งานไม่ได้ทำ ผมหาเลี้ยงคนเดียวทั้งบ้านครับ บางครั้งผมต้องขอลางานเพื่อเลี้ยงลูกในวันที่ภรรยาไปเที่ยว นั่งรถกลับมา สภาพเมาไม่รู้เรื่อง บางครั้งต้องเช็ดอ้วก อาบน้ำให้ ทำอาหารร้อนๆให้ทาน แต่ลึกๆแล้วผมรู้สึกเครียดมากครับ ผมกลัว เคยบอกเธอตรงๆว่าเลิกเที่ยวได้มั้ย ข้างนอกมันอันตราย กลับ taxi คนเดียวตี 1 ตี 2 แถมลูกก็ยังเล็ก ไม่ห่วงลูกเลยเหรอ ถ้าเป็นอะไรไป ลูกจะอยู่ยังไงโดยไม่มีแม่ เธอก็จะงอนผม ไม่คุยด้วย ผมทำอะไรก็ผิดครับ พูดอะไรก็ผิด เดือนไหนผมช๊อตไม่มีเงินพากินเที่ยว หรือให้เงินไปซื้อเสื้อผ้า เธอก็จะโกรธ งอน ไม่คุยด้วย บางครั้ง ถึงขั้นเปรียบเทียบ ว่าคนอื่นชีวิตดีมาก เธอชีวิตแย่ แต่ผมไม่เคยปล่อยให้เธออดนะ อาหารทุกมื้อ ซื้อตลอด ไม่เคยทำ พออยากให้ทำก็บ่น ขี้เกียจ เลี้ยงลูกเหนื่อย ผมเข้าใจนะเลี้ยงลูกเหนื่อยจริงครับ แต่ผมว่าเธอก็สบายนะ มีบ้าน ดีๆอยู่ มีข้าวให้กินไม่เคยอด ขอแค่เรื่องเดียว อย่าทิ้งลูกแล้วออกไปเที่ยว เที่ยวทุกเดือน บางเดือนเที่ยวทุกอาทิตย์ เดี๋ยวเพื่อนเกิด เดี๋ยวเพื่อนอกหัก สารพัด และเมื่อก่อน ผมเคยจับได้ว่าเธอมีคนอื่น ไปกินเที่ยวกับชายอื่น ผมไปรับที่หอผู้ชายอื่น มารู้ทีหลังตอนไลน์ผู้ชายคนนั้นทักขึ้นมา และมันก็ไม่ใช่ครั้งเดียว เมื่อก่อนผมต้องออกตระเวนไปตามหาเธอตอนดึกๆ เพราะกลัวเธอจะมีอันตราย แต่เดี๋ยวนี้ไม่แล้วครับ ไม่อยากเป็นคุณพ่อกระเตงลูกไปหาแม่ตามผับ ทุกวันนี้ผมเครียดมากครับ จะหย่าดี หรือจะปล่อยให้เค้าเที่ยวต่อเรื่อยๆ ถึงเค้าจะบอกว่าไม่มีใครแล้ว และผมก็ไม่เช็คโทรศัพท์ก็เถอะ แต่ใจลึกๆผมก็กังวล ทั้งเรื่องเค้ามีคนอื่น และเรื่องอันตรายเวลากลับบ้านดึกๆ เพื่อนคิดว่า ผมจะทำยังไงต่อดีครับ