สวัสดีครับ วันนี้ผมมีเรื่องราวชีวิตจริงของบุคคลออทิสติกคนหนึ่ง ที่มีความใฝ่ฝันที่อยากจะเรียนมหาวิทยาลัย แต่ถูกสังคมปิดกั้นโอกาสผมมาตลอด เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ติดตามได้เลยครับ
ผมเป็นบุคคลออทิสติกตั้งแต่อายุ 4 ขวบ รักษาที่โรงพยาบาลยุวประสาท คุณแม่ของผมเป็นคนพิการทางจิตใจ ผมเรียนชั้นประถมอยู่ที่โรงเรียนวัดหงษ์รัตนาราม แล้วมาศึกษาต่อในชั้นมัธยมที่โรงเรียนสุพรรณบุรีปัญญานุกูล ผมได้รับรางวัลศิลปหัตถกรรมระดับภาคและระดับชาติ และผมเรียนดีมาตลอด พอผมจบชั้น ม.6 ผมคิดว่าผมกำลังจะเรียนต่อที่ ม.เกษตร แต่เรื่องจากค่าใช้จ่ายสูงเอาการ จนทางโรงพยาบาลยุวประสาท ชักชวนผมไปเข้าร่วมโครงการจ้างงานของโรงพยาบาล จนผมสามารถเข้าไปทำงานที่บ.ซิโนไทย แถวบางแค ในระหว่างที่ทำงานนั้น ผมได้รับเชิญเป็นวิทยากรที่กรมสุขภาพจิต และได้รับรางวัลหม่อมงามจิตต์ บุรฉัตรจากพระองค์โสม จนกระทั่ง เดือนพฤศจิกายน 2560 ที่ทำงานแถวบางแคก็ปิดโครงการลง ผมได้ย้ายไปทำงานที่โรงหล่อนนทบุรี ตอนอยู่ที่นั่นผมท้อแท้มากๆเนื่องจากที่ทำงานไกล ผมทำงานเพียง 6 เดือน ผมจึงต้องลาออกไป เพื่อไปทำงานที่กรุงเทพ
เรื่องสำคัญของผมคือ ผมอยากเรียนมหาวิทยาลัยมากๆและเป็นความฝันอันสูงสุดอีกด้วย แต่เนื่องจากคุณหมอและนักสังคมสงเคราะห์ที่โรงพยาบาลยุวประสาทไม่สนับสนุนให้เรียนต่อ ผมน้อยเนื้อต่ำใจมากๆเพราะผมคงเรียนไม่ทันน้องชายทั้ง 2 คน คนหนึ่งจบลาดกระบัง และอีกคนหนึ่งกำลังเรียนชั้นม.2 ทั้งๆที่ผมเรียนดีและได้รับรางวัลเกียรติยศมาตลอด ผมอยากจะเป็นเหมือนอย่างกับน้องเชาว์ ผมได้ดูข่าวดาราหรือบุคคลที่มีชื่อเสียงรับปริญญา หรือผมดูข่าวในพระราชสำนักตอนรับพระราชทานปริญญาบัตร ผมนึกในใจมาว่า วันนั้นจะเป็นของเราหรือเปล่า แล้วผมจะมีโอกาสสวมครุยปริญญาไหม ตอนที่ผมบวชเณร ผมได้ข่าวดีมาว่า ผมกำลังจะได้เรียนที่ม.เกษตร แต่พอวันสึก ผมได้รับข่าวร้ายมาว่า ทางโรงพยาบาลยุวประสาทไม่สามารถออกใบวัดไอคิวให้ จึงไม่สามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ ตั้งแต่ตอนเด็กๆผมได้ไอคิวระดับ 109 ตอนนั้นผมเครียดมากๆ ผมได้เอาบันทึกการบวชให้คุณลุง คุณลุงถึงกับร้องไห้ออกมา ผมได้ไปขอรับความช่วยเหลือจากที่อื่นๆแต่ก็ไม่ได้รับความช่วยเหลือแต่อย่างใด ล่าสุดผมไปขอความช่วยเหลือกับทาง 1111 จนเรื่องไปยังที่สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษาแห่งชาติแล้ว อีกส่วนหนึ่งผมได้ไปถวายฎีกาขอความช่วยเหลือจากในหลวงรัชกาลที่ 10 จนทางสำนักองคมนตรี ได้รับเรื่องแล้ว ในใจของผมอยากเรียนสาขาปรัชญาและศาสนา ทั้งของ มหามกุฎ,มหาจุฬา,มศว.ประสานมิตร,ศิลปากร รวมไปจนถึงเกษตรอีกด้วย เพราะคงเป็นอานิสงส์จากการบวชและได้สัญญากับเจ้าอาวาสที่ผมบวชเณรว่า ถ้าผมจบปริญญาตรีเมื่อไรผมจะมาบวชพระที่วัดนี้ มันเป็นความฝันที่ผมทำไม่สำเร็จสักที
ถ้าใครได้อ่านเรื่องราวของผมแล้ว ช่วยเป็นกำลังใจให้ผม เพื่อให้ผมได้มีโอกาสได้เรียนมหาวิทยาลัยสักที ผมเฝ้ารอวันนั้นมากๆ เพื่อที่จะทำให้ครอบครัวผมได้สบายใจสักทีครับ
ขอบคุณมากๆครับ
เรื่องราวชีวิตจริง ของบุคคลออทิสติกที่ไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัย
ผมเป็นบุคคลออทิสติกตั้งแต่อายุ 4 ขวบ รักษาที่โรงพยาบาลยุวประสาท คุณแม่ของผมเป็นคนพิการทางจิตใจ ผมเรียนชั้นประถมอยู่ที่โรงเรียนวัดหงษ์รัตนาราม แล้วมาศึกษาต่อในชั้นมัธยมที่โรงเรียนสุพรรณบุรีปัญญานุกูล ผมได้รับรางวัลศิลปหัตถกรรมระดับภาคและระดับชาติ และผมเรียนดีมาตลอด พอผมจบชั้น ม.6 ผมคิดว่าผมกำลังจะเรียนต่อที่ ม.เกษตร แต่เรื่องจากค่าใช้จ่ายสูงเอาการ จนทางโรงพยาบาลยุวประสาท ชักชวนผมไปเข้าร่วมโครงการจ้างงานของโรงพยาบาล จนผมสามารถเข้าไปทำงานที่บ.ซิโนไทย แถวบางแค ในระหว่างที่ทำงานนั้น ผมได้รับเชิญเป็นวิทยากรที่กรมสุขภาพจิต และได้รับรางวัลหม่อมงามจิตต์ บุรฉัตรจากพระองค์โสม จนกระทั่ง เดือนพฤศจิกายน 2560 ที่ทำงานแถวบางแคก็ปิดโครงการลง ผมได้ย้ายไปทำงานที่โรงหล่อนนทบุรี ตอนอยู่ที่นั่นผมท้อแท้มากๆเนื่องจากที่ทำงานไกล ผมทำงานเพียง 6 เดือน ผมจึงต้องลาออกไป เพื่อไปทำงานที่กรุงเทพ
เรื่องสำคัญของผมคือ ผมอยากเรียนมหาวิทยาลัยมากๆและเป็นความฝันอันสูงสุดอีกด้วย แต่เนื่องจากคุณหมอและนักสังคมสงเคราะห์ที่โรงพยาบาลยุวประสาทไม่สนับสนุนให้เรียนต่อ ผมน้อยเนื้อต่ำใจมากๆเพราะผมคงเรียนไม่ทันน้องชายทั้ง 2 คน คนหนึ่งจบลาดกระบัง และอีกคนหนึ่งกำลังเรียนชั้นม.2 ทั้งๆที่ผมเรียนดีและได้รับรางวัลเกียรติยศมาตลอด ผมอยากจะเป็นเหมือนอย่างกับน้องเชาว์ ผมได้ดูข่าวดาราหรือบุคคลที่มีชื่อเสียงรับปริญญา หรือผมดูข่าวในพระราชสำนักตอนรับพระราชทานปริญญาบัตร ผมนึกในใจมาว่า วันนั้นจะเป็นของเราหรือเปล่า แล้วผมจะมีโอกาสสวมครุยปริญญาไหม ตอนที่ผมบวชเณร ผมได้ข่าวดีมาว่า ผมกำลังจะได้เรียนที่ม.เกษตร แต่พอวันสึก ผมได้รับข่าวร้ายมาว่า ทางโรงพยาบาลยุวประสาทไม่สามารถออกใบวัดไอคิวให้ จึงไม่สามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ ตั้งแต่ตอนเด็กๆผมได้ไอคิวระดับ 109 ตอนนั้นผมเครียดมากๆ ผมได้เอาบันทึกการบวชให้คุณลุง คุณลุงถึงกับร้องไห้ออกมา ผมได้ไปขอรับความช่วยเหลือจากที่อื่นๆแต่ก็ไม่ได้รับความช่วยเหลือแต่อย่างใด ล่าสุดผมไปขอความช่วยเหลือกับทาง 1111 จนเรื่องไปยังที่สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษาแห่งชาติแล้ว อีกส่วนหนึ่งผมได้ไปถวายฎีกาขอความช่วยเหลือจากในหลวงรัชกาลที่ 10 จนทางสำนักองคมนตรี ได้รับเรื่องแล้ว ในใจของผมอยากเรียนสาขาปรัชญาและศาสนา ทั้งของ มหามกุฎ,มหาจุฬา,มศว.ประสานมิตร,ศิลปากร รวมไปจนถึงเกษตรอีกด้วย เพราะคงเป็นอานิสงส์จากการบวชและได้สัญญากับเจ้าอาวาสที่ผมบวชเณรว่า ถ้าผมจบปริญญาตรีเมื่อไรผมจะมาบวชพระที่วัดนี้ มันเป็นความฝันที่ผมทำไม่สำเร็จสักที
ถ้าใครได้อ่านเรื่องราวของผมแล้ว ช่วยเป็นกำลังใจให้ผม เพื่อให้ผมได้มีโอกาสได้เรียนมหาวิทยาลัยสักที ผมเฝ้ารอวันนั้นมากๆ เพื่อที่จะทำให้ครอบครัวผมได้สบายใจสักทีครับ
ขอบคุณมากๆครับ