เราเป็นลูกคนเล็กของของครอบครัว มีกันแค่สองพี่น้อง พี่ชายห่างกับเรา 5 ปีค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า พ่อเราล้มป่วยมาเกือบสองเดือนแล้ว และมีท่าทีว่าจะทรุดตัวลงเรื่อยๆ เดิมทีเราก็ไม่รู้ว่าพ่อเราเป็นอะไรเพราะไม่มีใครยอมบอกเรา พอเรารู้เราก็รู้สึกเสียใจปนน้อยใจว่าทำไมไม่มีใครบอกอะไรเราเลย คือเราเข้าใจว่าเขาคงไม่อยากให้เรารู้สึกเสียใจ แต่ถ้าเรามารู้ในวันที่สายเกินไปล่ะ? เราจะต้องแบกรับความรู้สึกผิดในใจไปจนตายงั้นเหรอ เวลามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแม่เราพูดคุยแต่กับพี่ ร้องไห้กับพี่ กลายเป็นเราที่ไม่รู้อะไรเลย เขาเรียกหาแต่พี่ เหมือนว่าพี่เป็นที่พึ่งทางใจของเขาทั้งที่เรานั่งอยู่ตรงนี้ นั่งอยู่ข้างๆเขา เราเหนื่อย เราน้อยใจมากแต่เราก็ปล่อยผ่าน เราพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด พยายามทำใจยอมรับในสิ่งที่มันอาจจะเกิดในอนาคต พยายามดูแลพ่อของเราจนสุดความสามารถ และ เราหวังว่าสักวันทุกคนจะไว้ใจเรามากพอที่จะเล่าอะไรให้เราฟังบ้าง
  เราไม่รู้ว่าพ่อเราจะเป็นยังไง เราท้อมาก แต่เราก็พยายามบอกให้พ่อสู้ เราก็จะสู้ไปกับเขา เพราะพ่อเป็นที่พึ่งทางใจที่คอยให้คำปรึกษาเรามาตลอด เรามีอะไรเราก็พูดแต่กับพ่อ เพราะแม่ไม่เคยเข้าใจเรา ไม่เคยปลอบเราแม้แต่ตอนที่เราร้องไห้ ไม่เคยเข้าใจเราเลย ต่างจากพ่อที่พยายามปลอบใจเราอยู่เสมอแม้ว่าเราจะทำไม่ได้อย่างที่ใจเขาหวัง
  แต่เราก็จะพยายามเข้าใจว่าแม่แคร์ความรู้สึกเรา เพราะตัวเราเองมีอะไรก็ไม่ค่อยบอกแม่ แม่ก็คงจะไม่อยากบอกเราเหมือนกัน ฮ่าๆ
  สุดท้ายก็ได้แต่หวังว่าพ่อของหนูจะไม่เป็นอะไร อยู่ดูความสำเร็จของหนูก่อนนะพ่อ ขอให้หนูได้ทำงานหาเงินเพื่อเลี้ยงพ่อ ขอให้หนูได้ทดแทนบุญคุณพ่อก่อนนะ
  ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนถึงตอนนี้ ที่เราเข้ามาพูดในนี้เพียงเพราะเราอยากได้กำลังใจ แล้วอยากแชร์ประสบการณ์กับเพื่อนๆค่ะ