[Spoil] Vanitas no Carte ความทรงจำที่ 27 ในกระท่อมน้อยกลางป่า ในปราสาทดำทะมึน

กระทู้สนทนา

สวัสดีรายเดือน!
เดือนนี้ขอเตือนภัยหน่อยว่า..มันค่อนข้างจะ.. 😂

Yen Press
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ความทรงจำที่ 27 - Cage de Neige - DREGS
Cage de Neige = Snow Cage กรงหิมะ

ในครั้งแรกที่ฌานได้พบกับ 'เธอ' ตอนนั้นยังเป็นช่วงเวลาที่แวมไพร์กับมนุษย์ห่ำหั่นทำสงครามกัน

เธอมีผมสีเทาอ่อนที่หิมะแห่งเฌโวด็องช่วยขับความงดงามให้ปรากฏ ..และดวงตาสีเทาที่ทอประกายสีน้ำเงินเล็กน้อย

ชื่อของเธอคือ Chloé d'Apchier

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

โคลเอ้บอกว่า 'ออกัส' เล่าเรื่องของฌานให้เธอฟังอยู่บ่อยๆ
ฌานที่ตอนนั้นยังเป็นเด็กน้อยคอยตามลอร์ดรูธเวนต้อยๆ เห็นโคลเอ้เข้าก็นึกว่าเธอเป็นตุ๊กตาตัวใหญ่
เลยโพล่งขึ้นมาว่า "ตุ๊กตากำลังพูดอยู่ล่ะ!"

ความซื่อนั้นทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองพากันขำ

^ ลอร์ดรูธเวนตอนนั้นยังไม่ปิดผ้าคาดตา แถมมัดหางม้าปัดข้าง ทรงยอดนิยมของบรรดาคุณแม่ในอนิเมะด้วยนะเออ

โคลเอ้ให้ฌานแตะที่ลำคอของเธอ
ความอบอุ่นนั้นทำให้เด็กน้อยรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นสิ่งมีชีวิต
...

----ภาพตัดไปทางฌาน-----

จากตอนที่แล้ว ทุกคนที่อยู่ในบริเวณต่างก็ถูกผลักกระเด็นไปคนละทาง
แต่ในที่สุดฌานที่เก็บ carpe diem ใส่โลงแบกขึ้นหลังเรียบร้อยแล้ว ก็เดินมาเจอวานิทัสที่กำลังนั่งพิงต้นไม้อยู่

ท่าทางของวานิทัสดูไม่ค่อยสู้ดีนัก เพราะคมมีดของแอสโฟอาบยาพิษ และเขาก็โดนมันบาดตอนที่เข้าไปช่วยฌาน

ฌานเสนอตัวช่วย แต่เจ้าหนุ่มบอกปัดว่าเขาปฐมพยาบาลตัวเองแล้ว เธอกำลังไล่ตามเจ้าสัตว์ร้ายอยู่ไม่ใช่หรือไง รีบๆ ไปหามันสิ

^ บ้านใครเลี้ยงแมว อาจจะพบเจอสถานการณ์ชวนปวดใจแบบนี้ได้บ่อยๆ

ได้ยินแบบนั้น แวมไพร์สาวก็ขมวดคิ้ว เธอไม่ใจร้ายขนาดที่จะทิ้งอีกฝ่ายเอาไว้ในสภาพร่อแร่แบบนั้น
ฌานดึงแขนของวานิทัสขึ้นมาพาดคอตัวเอง ความทรงจำสมัยที่เที่ยวเล่นอยู่ในป่าสีเงินกับโคลเอ้ผุดขึ้นมา
ทำให้เธอตัดสินใจเดินไปตามทางที่เคยมากับโคลเอ้เมื่อนานมาแล้ว
.
.
เดินไปเรื่อยๆ ในที่สุดทั้งสองก็มาเจอเข้ากับไอเท็มยอดฮิตในนิยายโรมานซ์

กระท่อมร้างกลางป่า

ฌานเข้าไปข้างในได้ก็โยนวานิทัสลงบนเตียง แล้วหาวิธีจุดไฟ
วานิทัสหน้าแดงมีอาการเพ้อๆ พูดพึมพำว่าครั้งหน้าเขาจะเชือดไอ้เด็กบ้า (แอสโทลโฟ) นั่นซะ
แล้วเขาก็เอามือไล่จับโซ่ที่เคยร้อยบันทึก แล้วมองความว่างเปล่าตรงปลายโซ่อย่างเลื่อนลอย

จนในที่สุดฌานก็จุดไฟในเตาผิงสำเร็จ แวมไพร์สาวหันมาหาเจ้ามนุษย์แล้วบอกอีกฝ่ายว่า

"ถอดเสื้อผ้าออกซะ"

วานิทัส: "ไรนะ?"

ฌานอธิบายว่า ก็หิมะที่เข้าไปในเสื้อผ้านายมันละลายจนเปียกเละแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าไม่ถอดออกเดี๋ยวจะไม่สบายเอา
วานิทัสได้ยินก็ท้วงว่าเดี๋ยวๆๆๆๆ ใจคอจะให้ฉันแก้ผ้าตรงนี้เลยเหรอ!!
แต่ก็มิวายพูดเล่นต่อว่า อ้อ รู้แล้ว! เธอจะเอาร่างกายนาบให้ฉันอุ่นใช่ไหมล่ะ!?

เป็นอะไรของเธอล่ะเนี่ย วันนี้ทำตัวพิลึ---(หัวเราะ)

ฌาน:

ํyes, that's right.
yEs, ThAt's rIgHT.
YES, THAT'S RIGHT.

( Quoi = What )

อนิจจา แม่สาวถอดเสื้อตัวนอกด้วยความเร็วแสง
วานิทัสเห็นเข้าก็กรี๊ดใส่ว่าทำอะไรเนี่ย ทำตัวอล่างฉ่างแบบนี้ไม่สมกับเป็นเธอเลย ไม่อายบ้างรึไง---

อนิจจารอบสอง สำหรับฌานแล้ว ชีวิตของคนอื่นสำคัญกว่าความอาย

_{_{อยู่นิ่งๆ ให้ฉันแก้ผ้าซะ}}
_{อยู่นิ่งๆ ให้ฉันแก้ผ้าซะ!}
อยู่นิ่งๆ ให้ฉันแก้ผ้าซะ!!

เพราะเจอท่าทางจริงจังสุดๆ ของอีกฝ่ายเข้า วานิทัสเลยเหงื่อแตกพลั่ก ตอบเสียงอ่อยว่า (ก็ได้...)
สุดท้ายไอ้หนุ่มก็ยอมให้ถอดเสื้อออกอย่างเสียมิได้ เอาศอกพาดเตียง นั่งหันหลังให้อยู่บนพื้น (หวงตัวหนักกว่าผู้หญิงอีก น้ำตาจะไหล)
ที่หลังของวานิทัสมีรอยแผลเป็นอยู่หลายแผล ฌานมองรอยพวกนั้นอย่างไม่สบายใจแต่ก็ไม่พูดอะไร
ทว่าพอทำท่าจะถอดถุงมือที่ปิดถึงข้อศอกออก วานิทัสก็ห้ามเอาไว้ บอกให้ปล่อยมันไว้แบบนั้น
(ไม่ได้ถอดกุงเกงแต่อย่างใด ใจเย็นๆ นะทุกคน)

จากนั้น ทั้งสองก็นั่งเบียดแชร์ผ้าห่มกันอยู่ตรงหน้าเตาผิง
วานิทัสถามว่าคนที่ชื่อ โคลเอ้ คือใครกันแน่ ตกลงเธอรู้จริงๆ เหรอว่าเจ้าสัตว์ร้ายคืออะไร
ฌานเลยเล่าให้ฟังว่า พ่อกับแม่ของเธอเป็นลูกศิษย์ของลอร์ดรูธเวน ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก
ฌานมักจะเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ กับพวกเขาอยู่เสมอ
แล้วมีอยู่หนหนึ่งที่พวกเขาฝากเธอเอาไว้ที่ปราสาทของ Marquis d'Apchier
โคลเอ้เป็นแวมไพร์ที่แฝงตัวอยู่กับมนุษย์ในปราสาทหลังนั้น และถึงภายนอกเธอจะดูเหมือนเด็กสาว
แต่ความจริงแล้ว โคลเอ้นั้นมีชีวิตอยู่มานานพอๆ กับลอร์ดรูธเวน
โคลเอ้คอยเป็นเพื่อนเล่นและสอนเรื่องราวต่างๆ ให้ฌาน เธอเหมือนกับพี่สาวที่ใจดี
ในวันที่ฌานต้องกลับไป โคลเอ้ก็ลูบหัวปลอบ บอกว่า ฉันจะเฝ้ารอวันที่จะได้เจอเธอตอนโตนะ

ทว่าพอได้เจอกันอีกครั้ง ฌานกลับต้องเผชิญหน้ากับเธอในฐานะบูโร ที่ถูกส่งให้มากำจัดสัตว์ร้ายแห่งเฌโวด็อง
ด้วยความใจอ่อน สุดท้ายเธอจึงลังเลแล้วปล่อยให้โคลเอ้หลุดมือไป แต่ครั้งนี้เธอต้องฆ่าโคลเอ้ให้ได้

วานิทัสฟังจบก็ถามว่า นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ น่ะเหรอ?
จริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้เกลียดโคลเอ้ใช่ไหมล่ะ

วานิทัสไข้ขึ้นสูงจนเกิดอาการเพ้อ เขาพูดกับตัวเองต่อว่า
ใช่แล้ว..ความจริงแล้วเขา..ไม่เคยนึกเกลียด.. 'ลู..' (Lou)
ได้ยินชื่อแปลกหู ฌานก็นิ่งไป เธอสงสัยว่านั่นเป็นชื่อของใครบางคนหรือเปล่า

แวมไพร์สาวยื่นน้ำให้วานิทัสที่นั่งคอพับคออ่อน แต่อีกฝ่ายกลับมองค้อนด้วยหางตา
แล้วบอกว่าทางเขาตั้งใจจะช่วยเจ้าสัตว์ร้าย ส่วนเธอมีหน้าที่กำจัดมัน งานนี้พวกเราเป็นศัตรูกัน
ปล่อยให้ฉันตายๆ ไปเสียน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่านะ
ฌานเลยแหวใส่ว่า ที่เอ็งกำลังจะตายเนี่ย มันก็เพราะเอ็งเอาตัวมาช่วยบังไม่ใช่รึไง ฉันปล่อยให้ตายได้ยังไงเล่า!
วานิทัสส่ายหัวแล้วบอกว่า ทั้งเธอนี่ซื่อเหลือเกิน เพราะแบบนั้น ทั้งเธอและโนเอะถึงได้--

อนิจจารอบสาม
รอให้พูดจบไม่ได้แล้ว เดี๋ยวตายก่อนเถียงกันจบ
ฌานเลยกระดกขวดเข้าปาก
จากนั้นก็จัดการเอามือประกบหน้าวานิทัส แล้วป้อนน้ำคนดื้อด้วยปากซะ (นี่พิมพ์ไปสำลักไป)

วานิทัสเหวอหนัก แต่ยังไม่ทันอ้าปากพูดอะไร ฌานก็สั่งว่า

"หุบปากซะ"

แล้วเธอก็จัดให้อีก 1 จุ๊บ ..เน้นๆ

--รูปไม่สามารถออกสื่อได้--

----ภาพตัดไปทางโนเอะ------

แวมไพร์หนุ่มนอนสะลึมสะลืออยู่บนเตียงในสภาพเปลือย.....

(ใจเย็น)

...ท่อนบน

ในหัวคิดสับสนไปมาเรื่องวานิทัส ฌาน และสัตว์ร้ายแห่งเฌโวด็อง กับสิ่งที่เนเนียกระซิบบอก
แต่แล้วโนเอะก็ลืมตาสะดุ้งเฮือก เมื่อสัมผัสได้ว่ามีอะไรบางอย่างแทงเข้าที่ซอกคอ
ไอ้อะไรที่ว่าก็คือคมเขี้ยวของนายหญิงแห่งปราสาทสีดำนั่นแหล่ะ
โคลเอ้นั่นเอง ที่กำลังนั่งทับตัวโนเอะเอาไว้แล้วซดเลือดของเขาอย่างเปรมปรีดิ์!!??

--รูปไม่สามารถออกสื่อได้--

โนเอะสะบัดตัวออกแล้วกรี๊ดแตกว่า การขืนใจดูดเลือดคนอื่นมันผิดนะ!

ทางโคลเอ้ก็ยิ้มให้ พร้อมกับเลียริมฝีปากแล้วพูดว่า "อา ในที่สุดก็ตื่นแล้วเหรอ?"