มาวันนี้ตอนแรกอัดใส่กันแบบไม่ยั้งจริงๆ

ตอนดูนี่ยิ้มน้อยมาก เพราะลืมตัวขมวดคิ้วตามทุกตัวละคร ยกเว้นพี่มอริสเคยอดนักถ่ายและนักขาย "สวยๆ ไม่แพงๆ" เอาจริง ติดหูอะ 555
ส่วนตัวละครมาชัดๆ หน่อยวันนี้ก็เที่ยงวัน ดำเกิง และดวล

เที่ยงวัน - พี่โป๊ป

สายตาดูไม่ไว้ใจใครจริงๆ เพราะติดยามาก่อน และตอนกำลังจะเลิกก็ยังติดนิสัยเอามือจับแขนขวาข้างที่ฉีดเข้าเส้นอะ แล้วเวลาแสดงออกอะไร มือไม้จะไม่ค่อยออก มักจะล้วงเสื้อหรือเก็บมือบ่อยๆ แบบไม่อยากสุงสิงกับใคร ไม่อยากให้ใครจับตัว เวลามองก็ก้มๆ หลุบๆ ตาลงต่ำ ไม่พูดเยอะ คือเป็นบุคลิกของคนเก็บตัว ระแวงตลอดเวลา


แถมดูมีหลายอารมณ์ เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวโมโห คือเหมือนอารมณ์ยังไม่คงที่ ใครมาสะกิดหรือพูดถึงเรื่องยาเสพติดนิดนึงจะเริ่มตั้งแง่ละ และสงสารตอนที่แม่ของเที่ยงบอกว่า ลูกเลิกแล้วแม่นึกว่าจะได้ลูกคนเดิมกลับมา แต่ลูกกลับห่างไกลออกไปทุกที เที่ยงถึงเหมือนได้สติขอโทษแม่ น้ำตาคลอเลย

ดำเกิง - พี่อู๋
มีฉากไหนที่พี่จะไม่เส้นเลือดที่หัวปูดมั่งอะ 555 เจอหน้าด่าลูกรัวๆ ไอลูกเนรคุณ เข้าใจความกลัดกลุ้มของดำเกิงอะเพราะล้มละลาย ส่วนลูกก็เคยติดยา แต่ก็บอกว่าเลิกแล้วก็ไม่เชื่อ ด่าทุกวี่ทุกวัน อยากแสดงความรัก แต่เหมือนทำไม่เป็น เข้าใจว่าดุด่าลูกขนาดนี้จะทำให้กลัวและหลาบจำ แต่ใช้กับดวลไม่รอดอะ

ดวล - พีช
ชอบเวลาเถียงกับพ่อ คือดูมันมีความน้อยใจอยู่เยอะมาก พ่อก็เอาแต่ว่าๆ เป็นเราก็อยากเดินหนีอะ เจอหน้าไม่มีพูดจากันดีๆ เลย แต่เวลาปะทะกันก็เหมือนอยากท้าทายพ่อด้วย ทั้งสีหน้า คำพูด ทั้งๆ ที่อยากเก็บความโกรธพวกนั้นไว้ในใจ แต่พ่อก็เย๊อะะะะะ จริงๆ ดวลก็ดูมีความยับยั้งชั่งใจบ้าง แต่เบาเกินไป เพราะคบเพื่อนไม่ดี เสียดายมาก แต่ไม่เป็นไร พี่เที่ยงกำลังจะมาช่วยแล้ว 55

สรุปว่าประทับใจทุกอย่างในเรื่องนี้ ขอบคุณพี่วุธผู้กำกับ นักแสดงและทีมงานทุกคนที่คืนกำไรให้ผู้ชมมากขนาดนี้ค่ะ