:สวัสดีค่ะ...คือเรามีเรื่องอยากจะรบายเกี่ยวกับแม่ที่แม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย ทั้งที่เราก็พยายามเข้าใจใส่ใจในสิ่งที่แม่พูด...แต่แม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการเรียนซึ่งเรามีพี่ชายที่เรียนไม่ค่อยเก่งแต่เขาก็สามารถเรียนจบได้ เราเองเป็นน้องคนเล็กซึ่งเป็นผู้หญิงเลยถูกคาดหวังจากการเรียน...เราเป็นคนที่เรียนได้พอประมาณแม่คาดหวังในการเรียนว่าจะต้องเรียนให้จบ เรียนในสายที่สามารถทำงานดีๆได้ ในการเรียนมัธยมของเราตั้งแต่ม.1-ม.6 เราโดนด่า โดนบ่นทุกเทอมไม่มีเทอมไหนที่ไม่โดนด่าเกี่ยวกับเกรดเฉลี่ยซึ่งเราได้ประมาณ 2กว่าๆเกือบทุกเทอม แม่บนว่าทำไมได้เกรดน้อย ทำไมไม่ตั้งใจเรียน ไม่เห็นเหรอเพื่อนเขายังได้เกรดเยอะกว่า แม่เพื่อนเขาออกไปรับเกรีตรติบัตรที่ลูกเขาเรียนดี สิ่งที่แม่พูดมันทำให้เรารู้หดหู่ หมดกำลังใจ จนในบ้างครั้งคำพูดที่มันดูแรงเกินำปมันทำให้เราไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้ มันทำให้เราคิดฆ่าตัวตาย...แต่เราก็พยายามเข็มแข็ง คิดทบทวนเรื่องราวต่างๆให้กำลังใจตัวเอง  จนมาถึงตอนนี้เราอยู่ปี3 แม่ก็ยังตีกรอบคาดหวังในตัวเรา เราเข้าปี1มาใหม่ใหม่มันเป็นช่วงที่เราต้องปรับตัวเข้าหาสังคมที่แปลกใหม่ ใช้ชีวิตในเมืองเพื่อมาเรียนด้วยตัวคนเดียว มันเหนื่อยมันท้อมากๆ เรากลับบ้านทุกอาทิตย์เราก็อยากได้กำลังใจจากครอบครัวจากคนที่เรารัก แต่ผลที่เรากลับบ้านมาก็โดนบ่นโดนด่าเราก็ไปนั่งร้องไห้อยู่ในห้อง ทำอะไรก็ดูเหมือนขัดหูขัดตาแม่ไปหมด มันทำให้เราไม่อยากบ้าน.... พอเกรดเทอมแรกออกก็ได้ประมาณ 2.66 ซึ่งก็จะมีวิชาอังกฤษที่ได้D แล้วเกรดของมอในปี1จะส่งไปที่บ้าน แม่ก็เปิดอ่านแล้วก็ด่าว่าเรียนยังไงให้ได้D ทำไมไม่ตั้งใจเรียน พอปี2ติดเอฟวิชาหนึ่งแต่เราเลือกที่จะไม่บอกแม่คิดว่าถ้าบอกไปก็โดนด่าและยิ่งโดนด่าเยอะกว่าเดิม พอปิดเทอมอยู่บ้านและก็ได้ทำงานส่งอาจารย์ด้วยเป็นโครงงานทำส่งบ้างแก้บ้างมันเป็นเรื่องธรรมดาที่นักศึกษาจะต้องมีการแก้งานที่ไม่ถูกต้องบ้าง แล้วคือขอแม่ไปแก้งานก็โดนด่าอีก เรียนยังไงให้แก้งานกูส่งเรียนให้ตั้งใจเรียน  เราก็บอกว่าถ้าไม่ให้แก้แล้วจะทำยังให้ลาออกไหม งานมันก็ต้องมีแก้บ้างไม่มีใครถูกเสมอไปหรอก เราพูดก็หาว่าเราเถียง ไม่ให้เราพูดอะไรเลยให้ฟังอยู่อย่างเดียว..ดูลูกเพื่อนแม่สิเขาเรียนเก่ง เขาตั้งใจเรียนจนจบมีงานทำมีรถขับ.แม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น...เราก็อดที่จะพูดกับแม่ไม่ได้ว่า แม่ไม่เคยเข้าใจอะไรเรย เวลามีปัญหาอะไรก็ไม่มีใครอยากปรึกษาแม่หรอก จะพูดจะปรึกษาก็โดนด่าๆๆๆๆ  จนเราไม่ค่อยที่จะกล้าปรึกษาปัญหาของตนเองให้แม่ฟังทั้งการเรียนความรักและในเรื่องต่างๆ เพราะแม่ไม่เคยฟังเลยพอจะพูดก็ด่า ไม่ฟังเหตุเราผลเรย.............
#เราก็เหนื่อยต่างตนต่างก็มีหน้าที่ของตนเองเราเองก็พยายามทำตามหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด
#มันเหนื่อย มันท้อ อยากร้องไห้.....