เรากำลังจะขึ้นมหาลัยคะ ระยะทางจากบ้านถึงมหาลัยก็100+กิโล ต้องนอนหอ แล้วเราเป็นคนติดบ้านมากๆ ติดแม่ด้วย เวลาไปไหนก็ไปกับแม่ตลอด แม่ไปตลาดก็ไปช่วยแม่ถือของ แม่ไปเที่ยวหรือธุระก็ไปกับแม่ เวลาแม่จะไปไหนก็เรียกเราให้ไปด้วยตลอด

       อีกประมาณ1เดือนเราต้องย้ายของเข้าหอแล้วคะ ช่วงนี้เราร้องไห้บ่อยมาก ตอนกลางวันจะปกติ แต่พอตกกลางคืนร้องไห้ทุกคืนเลย คือพอนึกถึงวันที่แม่ต้องไปส่งที่หอมันทำให้เราร้องไห้โดยอัตโนมัติเลยคะ. เรากลัวว่าเราจะไปร้องไห้ต่อหน้าเขา กลัวเขาเป็นห่วงเรา

      เราไม่เคยห่างจากบ้านนานๆเลยคะ มากสุดก็แค่ 3-4 วันคือไปค่าย ตอนนี้เรายังไม่อยากให้ถึงเวลานั้นเลยคะ เราอยากอยู่กะแม่นานๆ ถ้าเราไปหอเราคงต้องร้องไห้หนักมากแน่ๆ แม่เราก็เป็นห่วงเรามากเหมือนกัน

      เราเป็นคนร้องไห้ง่ายด้วยคะ ถ้าใครพูดไรที่เราเสียใจนิดเดียวเงี้ย คือร้องเลย แล้วนี่ถ้าแม่ไปส่งหอ แม่เราต้องพูดประมาณว่าดูแลตัวเองดีๆ อย่าไปไหนคนเดียว ประโยคเนี้ยแหละมันทำให้เราร้องไห้เลย เราไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าพ่อแม่ เราควรทำไงดีคะ?

       ใครที่ขึ้นมหาลัยใหม่ๆแล้วเป็นแบบนี้บ้างคะ ?
        แล้วมีวิธีจัดการยังไง?