เมื่อวานข่าวประหารเยอะมาก หลายช่องหลายรายการเหลือเกิน ขอบันทึกไว้หน่อยก็แล้วกันว่าตอนที่ดูมีอะไรผุดขึ้นมาในหัวบ้าง

เริ่มจากการประท้วงของNGO  ก็แล้วกัน - ข่าวใหญ่โตมาก ดูแล้วก็ เอ... ทำไมต้องปิดหน้าหว่า

เปลี่ยนช่อง - เจอสัมภาษณ์ญาติคนที่ถูกฆ่า
อืมม. เขารอมานานแล้วเนาะ ดูจบ ไม่มีอะไร

ตัดไป อีกข่าว คราวนี้สัมภาษณ์ญาตินักโทษ มาเป็นชุดเชียว เริ่มจาก ไม่ยุติธรรม. - ก็สามศาลแล้วนี่หว่า

ตามด้วย ไหนว่า ไม่มีโทษประหารแล้วไง - ใครบอก...ฟะ

รับไม่ได้ ทำไมไม่แจ้งล่วงหน้า จะได้ร่ำลา - แล้วคนที่โดนแทง 24 แผลเขามีโอกาสลาใครไหม

ประมาณนี้แหละ - เปลี่ยนช่อง

คราวนี้ไปเจออาจารย์อะไรสักคน น่าจะ NGO  แหละ พูดแต่เรื่องสิทธิมนุษยชน ถอยหลัง อะไรสักอย่าง. แล้วก็ย้ำแต่เรื่อง

ทำผิดด้วยอารมณ์ชั่ววูบ - แวบมาทันที วูบแค่ไหน ถึงวิ่งไล่แทงเขาได้ตั้ง 24 แผล

ลงโทษแบบอื่นมีตั้งเยอะ - จะให้เลี้ยงไปเรื่อยๆเนาะ

ชดเชยให้ญาติผู้เสียหายต้องมี - เงิน NGO.  หรือภาษีฟะที่พูดมาเนี่ย

สรุปเราต้องให้โอกาสเขา - เหรอ

เราไม่ควรประหารใครเพราะต้องการแก้แค้น - แน่ใจนะ

ดูเสร็จก็นึกถึงสมัยเรียน Law101. อาจารย์เคยบอกว่า การมีโทษประหารก็เหมือนกับว่าเรายอมแพ้ว่าเราไม่สามารถดึงคนๆนั้น ให้กลับมาอยู่ร่วมในสังคมได้อีก

อยากจะบอก  คุณๆ  NGO.  ทั้งหลายว่า บางครั้งเราก็ต้องยอมรับความจริงว่า เราไม่สามารถทำให้คนบางคนกลับมาอยู่ในกรอบกติกาเดียวกับเราได้ และถ้าสิ่งที่เขาทำ มันอันตรายกับคนดีๆ โดยเฉพาะคนทีาเราต้องปกป้อง อย่างเด็ก ผู้หญิง คนชรา บางครั้งเราก็ต้องเอาเขาออกไป

และคนที่เขาไม่ได้สนับสนุนการประหาร เขาไม่ออกมาคัดค้านกับคุณ ไม่ใช่เพราะเขาไม่คิดถึงสิทธิมนุษยชน แต่เป็นเพราะเขาคิดถึงสิทธิมนุษยชน ของคนดีๆ แต่ควรมีสิทธิจะใช้ชีวิตอย่างปลอดภัย

เขาไม่คิดจะเอาชีวิตและทรัพย์สินของคนในสังคมไปเสี่ยงเพื่ออุดมการณ์ส่วนตัวใดๆ

โอเคนะ