คือ เรา แยกออกจากครอบครัวมาเช่าห้องอยู่ตั้งแต่อายุ 23 จนตอนนี้ 34 แล้ว  ซึ่งครอบครัวก็อยู่ในกรุงเทพ แต่ชานเมืองหน่อย เราจะกลับบ้านช่วงวันหยุดยาวหรือเสาร์อาทิตย์ค่ะ

ทีนี้ ครอบครัวเรามี พ่อกับแม่ และน้อง ซึ่งพ่อกับแม่ จะชอบเสียงดังโวยวาย ปิดประตูดัง ตะโกนคุยกัน เรากับน้องก็พยายามหนีไปปลีกวิเวกในห้อง ก็แก้ปัญหาไปได้หน่อย

แต่ช่วงนี้มันเริ่มไม่ไหว เพราะตอนนี้ออกต่างจังหวัดกับที่บ้านบ่อย เรารู้สึกเลยว่า ไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตของเรากับที่บ้านต่างกันมาก ทั้งเรื่องกิน เรื่องเที่ยว เรื่องใช้ชีวิต (เราทำงาน 11 โมง จน 2 ทุ่ม กว่าจะนอนก็เที่ยงคืน แต่บ้านเรา นอน 2 ทุ่ม ตื่นตี 4)

ล่าสุดไปธุระกับครอบครัว (ไม่ได้ไปเที่ยวแต่ไปธุระสำคัญซึ่งไปกันทั้ง ลุง ป้า น้า)  รวมคนอายุ 55-65 ประมาณ 10 กว่าคน มีเราอายุ 30 อยู่คนเดียว เวลากินข้าวก็โหวกเหวกกันลั่นร้าน สั่งอาหารก็แย่งกัน พูดกันที่ละอย่างจนเด็กเสริ์ฟทำผิดถูก ร้านอาหารก็ไม่ถูกปากคนแก่ ตอนแรกถามว่าอร่อยมั๊ยก็บอกอร่อยมาก พออีกวันบอกรสชาติไม่ได้เรื่อง บางทีก็เหมือนจับปูใส่กระด้ง ต้องคอยบอกทีละคนให้ทำอะไร แล้วเราเป็นคนจัดการทุกอย่าง มันก็เหนื่อยและเครียด จนตอนหลังๆเราจะตะโกนให้ทุกคนหยุดและฟัง และสั่งทีละคนว่าทำอะไร อยู่ตรงไหน รอตรงนี้นะห้ามเดิน หรือจะสั่งอาหารเราจะถามทีละคนให้สั่ง หรือขานว่ามีเมนูอะไรให้ยกมือ

หนักสุดในทริปคือ เรานอนกับป้า แล้วเราเป็นคนน้ำหนักเยอะ เวลานอนเลยกรน ทีนี้ป้าก็ปลุกเราทุกชั่วโมงไม่ให้เรากรน ซึ่งเราก็บอกว่าไม่เป็นไรเป็นเรื่องปกติ อย่าปลุกนะเพราะเราต้องขับรถกลับกรุงเทพ เราขอนอน แต่ป้าก็ไม่ฟัง บอกว่ากลัวเราหายใจไม่ออก -*- สุดท้าย ก็ไม่ได้นอน เพราะตี 5 ป้าก็ตื่นมาดูข่าวตอนเช้าแล้ว ซึ่งเราไม่ได้นอนทั้งคืน

บอกตรงๆว่า ทริปล่าสุดคือเราแทบบ้า เครียดจนเลือดกำเกาไหล โทรไปร้องไห้กับแฟนว่าไม่ไหวแล้ว อยากอยู่คนเดียวมากๆ มานั่งคิดว่า หรือเราใช้ชีวิตในสังคมสมัยใหม่มากเกินไป ไม่มีใครมาสนใจมายุ่งเรื่องของกันละกัน มีช่องว่างระหว่างกัน พอมาเจอแบบนี้แล้วมันทนไม่ไหวจริงๆ คือพยายามแล้ว พยายามอดกลั้น สูดลมหายใจลึกๆ เอาหูฟังมาฟังเพลง (โดนบ่นว่าเสียมารยาท) พยายามดูแลทุกคน เอาใจใส่ แต่เราคนเดียวรับมือไม่ไหวเลย