น้องหมาตัวแรกในชีวิต เลี้ยงมาตั้งแต่ 5 วัน ต้องแยกออกมาจากแม่ เพราะแม่ทำร้าย เรากับแฟนต้องป้อนนมทุก 2 ชั่วโมง หอบหิ้วใส่ตะกร้าไปทำงาน จนถึงวัยที่โตล้นตะกร้า เราก็เอาไปฝากบ้านแม่ เลิกงานไปรับ  กลางคืนก็นอนด้วยกัน ไม่เคยห่างเกิน 10 ชั่วโมง
เล่ามาขนาดนี้ คนรักหมาทุกคนคงเดาออก วันนี้น้องหมา 6 เดือนแล้ว จากที่เคยคิดว่า ถ้าโตกว่านี้ คงรู้ประสา ไม่ติดเราหนักขนาดนี้ คงไปไหนมาไหนได้บ้าง
ที่ไหนได้ ยิ่งโตยิ่งรู้มาก ผูกพันกับเรามากขึ้น
เรากับแฟนมีความจำเป็นจะต้องไปประชุมต่างประเทศ 8 วัน พอรู้กำหนด ก็พยายามฝึกน้องหมา ด้วยการฝึกให้อยู่บ้านตัวเดียว แล้วติดกล้องวงจรปิด แฟนเรากลับมาดูตอนบ่าย เราเลิกงานก็รีบกลับ นางก็ดีใจ ดีดจนเหมือนหัวใจจะวาย  ลองส่องกล้องดู พอฟ้ามืด นางก็จะมานอนรอพ่อแม่อยู่หน้าประตูกระจก แค่รถวิ่งผ่านก็ลุกขึ้น ตลอด คือ จดจ่อรอมาก
ลองพาไปฝากโรงแรม ซ้อมดู ปรากฎว่า เช้ายันเย็น นางไม่กินอาหาร ไม่กินน้ำซักหยด เล่นกับหมาตัวอื่นก็ไม่เป็น เพราะนางไม่รู้ว่าตัวเองเป็นหมา ลืมตาได้ครั้งแรกในชีวิตมาก็เจอคนเลย ไม่รู้จักภาษาหมา ไม่ชอบหมา
ตอนนี้เครียดมาก คิดหนัก แทนที่จะตื่นเต้นมีความสุขเหมือนที่ผ่านมา กลับแย่สุดๆ อีกไม่กี่วันก็ถึงกำหนดแล้ว บินเสาร์ที่ 6 ก.ค ตอนดึก ยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังงัยกับนางดี
1. จะไปฝากพ่อแม่ เค้าก็อายุมาก เดี๋ยวนางป่วนตอนดึก เค้านอนไม่ได้ จะไม่สบายเอา สงสารพ่อกะแม่
2. จะไปฝากโรงแรม ลองพาไป 2 ที่ แบบโอ่โถง หรูหราไฮโซ นางก็กลัวลนลาน ฉี่แตก  เพราะไปเจอหมาอื่น เจอคนแปลกหน้า /  โรงแรมแบบกันเองบ้านๆ มีป้าๆคอยดูแล  นางก็ซึมข้าวน้ำไม่กิน  ดีไม่ดี ฟ้ามืดไม่ไปรับ จะคิดว่าตัวเองถูกทิ้ง ตรอมใจขึ้นมา กว่าเราจะกลับ ก็แก้ไม่ทัน
3.จะจ้างเด็กที่ร้าน ที่พอจะคุ้นกับนางมานอนเป็นเพื่อนที่บ้าน เด็กมันก็แลดูไม่ค่อยรอบคอบ กลัวว่าจะลืมปิดประตู นางจะวิ่งออกไปถูกรถชน

ทุกทางออก มันจะมีข้อโต้แย้งตลอด เลยต้องมาโพสต์ระบายในนี้ เผื่อมีท่านใดชี้ทางสว่างให้
มันอาจจะเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับหมาตัวอื่น หรือคนเลี้ยงหมาท่านอื่นๆ แต่นี่คือหมาตัวแรก ตัวเดียวในชีวิตเรา  ที่เรารู้สึกเลยว่า คนรักลูกรู้สึกอย่างนี้นี่เอง