สวัสดีค่ะหนูชื่อเอ. หนูโดนแม่ทิ้งตั้งแต่แรกคลอดได้ 3 เดือนค่ะคือ ตอนเด็กหนูโดนป้าแท้ๆ ใส่ร้ายเป็นประจำ ย้ำว่าแทบทุกวันจนชาวบ้านและที่ ร.ร เกลียด โดนรุมหาเรื่องตั้งแต่10 ขวบ. ต้องกินต้องใช้ของเหลือๆ จากพวกเขา สิ่งดีๆที่หนูทำเขาก็เอาไป บอกต่อว่าหลานสาวเขาทำ.ซึ่งปัจจุบันเขาก็ยังนินทา   พอขึ้น มัธยม ก็มีเพื่อนคนนึงซึ่งเราดีกับมันมาก แต่มันชอบแย่งแฟน คนอื่นและโยนความผิดให้เรา บ้างก็แย่งแฟนเรา ขโมย โทรศัพท์ เราและเงินเราบางทีก็ปลอมเป็นคนูโทรไปหาพ่อเราใส่ร้ายเรา มีนิสัยชอบขอเงินแม่ใช้และด่าแม่ตัวเองว่ากะ_รี่ ขาย ฮี มาเลย์.  บางครั้งมันขอเงินหนู หนูก็ให้มันบางทีไม่มีก็แคะกระปุกให้เลยแบบมารยามันอ้อนเรา พอ ม.3 มันหาเรื่องตบเรา จนเลือดออกเพื่อนมาห้าม ครูเลยเอาทิชชู มาซับเลือดให้. ต่อมาเราเรียน มัธยมปลายไม่จบ. เพราะไม่ค่อยมีใครสนับสนุนเท่าไหร่ เลย ออกจากบ้านตั้งแต่ อายุ 17 หากินเอง แต่ก็เจอพวก คนตอแห_ๆเยอะมาก. บางคนโกหกเราทุกอย่างแม้กระทั่งอายุ. บอกว่าตัวเองมีการศึกษาพอเราจับได้ ว่าเขาโกหก เขาหาเรื่ิองตบเรา และ ใส่ร้ายเราต่างๆนาๆ ทั้งที่เราเคยเลี้ยงเขา พอเราจะปรึกษาใคร เขาก็เอาไปพูดต่อเสียๆหายๆ จนคนรู้กันทั่ว แบบผิดๆ เราเบื่อมาก มิตรจอมปลอม. เข้ามาหาเราเพราะเงินบ้างอะไร บ้าง พอเราไม่มีเงินก็หาย บางคนเราโพตลอยๆไม่ได้ว่าอะไรเขาเลย แต่เขาก็เข้ามาส่องเฟสเราทั้งที่ไม่ใช่เพื่อนเรารุ้ ว่าเขารู้ว่าเราไม่ได้ว่าเขา แต่ เขาก็โชว์พาว. เราเข้าใจเพราะเขาอยากดูว่าเก่ง ลงเฟสโชว์พวกตบคนอื่น ซึ่ง เราเจออะไรมามากกว่านี้แต่คงพิมไม่หมด. เราจะบอกว่าตอนนี้เราคิดวนไปวนมามาหลายปี จนสมองเราคิดแต่เรื่องเดิมๆ ท้อ อยากตาย และเหมือนเราจะเป็นบ้าอยู่แล้ว บางทีเราต้องออกจาก ร ร เพราะพวกแรดๆหาเรื่อง ทั้งที่เราแทบไม่ยุ่งกับใคร เราอยากรู้ว่าทำไม เราถึงเจอเรื่องแบบนี่ เวรกรรม ดวง รึความใจดีของเรา. รึสังคม. หนูขอขอบคุณร่วงหน้าค่ะ