ต่อให้เราพยายามปีนป่ายเพียงใด หรือทำลายมันลงเท่าไร
ยิ่งปีน...กำแพงก็สูงขึ้นเรื่อยๆๆเราอาจจะตกลงมาเจ็บ...ปวดร้าว
   ถ้าคนไม่ใช่...จะเป็นเราเองที่เหนื่อย....
ยิ่งทำลาย...เขาก็ยิ่งสร้างกำแพงมาขึ้น....
เราจะเสียเวลา....เหนื่อยที่เราทำลายมันแต่ไม่ได้เขาไปสักที
เราจะคิดได้เอง....ต่อเมื่อตอนที่เราเห็นกำแพง....ที่มีประตู....
เเละเขาเปิดออกมารับใครสักคนเข้าไปในกำแพง...ที่ไม่ใช่เรา
ทุกกำแพงมีประตู....แต่มันอยู่ที่ว่า...เขาจะเปิดออกมาให้เราเข้าไปหรือไม่
                แต่สุดท้าย รอยแผลที่เกิดขึ้นกับตัวเรา
มันจะบอกเราว่า "พอได้แล้ว"
เพราะไม่ว่าเราจะพยายามกี่ครั้ง สิ่งที่เราได้รับ
ก็มีแค่เพียง "แผลเป็น" ที่เกิดจากตัวเราเองเท่านั้น   
   กำแพงนั้นปล่อยให้มันตั้งอยู่แบบนั้น จะสูงขึ้น
หรือหนาขึ้นอีกสักแค่ไหน ต่อไปนี้ มันจะไม่สามารถกั้นเราได้อีกแล้ว
เพราะ นอกจากเราจะไม่อยากปีนข้ามกำแพงไปแล้ว
  ในเมื่อเรารู้แล้วว่ามันเป็นอย่างไร เราจะอยากกลับไปอีกทำไม
ลองเดินหันหลังไปหาพื้นที่ใหม่ที่สดใสและไม่มีกำแพงไม่ดีกว่าหรอ แล้ววันหนึ่งกำแพงพวกนั้น
จะหายไป ในวันที่เราไม่ต้องการข้ามมันไปอีกแล้ว .. สักวัน


                                                   
                                                       #ผู้ชายมีหนวดใส่เหล็กดัดฟัน
ตอนที่ 1 เรื่องกำแพง