สวัสดีค่ะพี่ๆ ทุกคน หนูเรียนอยู่ ชั้นปวช.2 (หรือเทียบในสายสามัญก็ม.5ค่ะ) เหตุผลที่ไม่ตั้งกระทู้ในสยามสเเควร์ เพราะคิดว่าพี่ๆ ที่โตกว่า อาจจะให้คำตอบที่ดีกว่า
เริ่มเลยค่ะ เราสมัครเป็นประธานนร.ของวิลัย หรือนามเต็มๆ คือนักองค์การวิชาชีพในอนาคตแห่งประเทศไทย ที่มีกันอยู่เกือบทุกวิทยาลัย ทำหน้าที่ประสานงานทุกฝ่ายของวิทยาลัย ช่วยเหลืองานกิจกรรมหรือทุกๆเรื่อง จัดทำเอกสาร ช่วยงานอาจารย์ หรืออื่นๆ ที่สำคัญคือทำเล่มโครงการพัฒนาวิทยาลัยไม่ต่ำกว่า4-5เล่ม ต้องประชุมนู่นนี่นั่น เวลาเรียนไม่ค่อยจะพอ แต่ด้วยความอยากรู้อยากลอง ก็ได้สมัครเข้าไป เเละเริ่มทำงานมาได้จะ 4 อาทิตย์เเล้วค่ะ
เเรกๆก็มีปัญหาไม่ค่อยกล้าพูด ไม่กล้าแสดงออก ไม่ค่อยพูดกับใคร พอใครใช้ให้ทำงานก็จะเอ๋อๆ ต้องทวนคำสั่งอยู่หลายที ค่อนข้างสมองช้าตามคนอื่นพี่ๆ ในองค์การไม่ทัน เราเป็นรุ่นน้องสุดในที่ทำงานค่ะ
ถึงจะเข้ามาทำงานเเต่ก็ได้เป็นเบ๊พี่ๆ เขามากกว่า หรือไม่ก็ไม่มีใครเห็นความสำคัญเลย เช่นมองข้ามกัน เหมือนว่าถึงเราจะไม่อยู่หรืออยู่ก็ไม่ได้ต่างอะไร
เราหงุดหงิดตัวเองบ่อยครั้งที่ทำอะไรไม่ได้เรื่อง
มีครั้งหนึ่งพี่คนนึงทาบทามเราให้รับหน้าที่พิธีกรวันไหว้ครู เรากีใจมากค่ะ เพราะเราถนัดพูดอยู่เเล้ว ถึงจะพูดไม่เก่ง เเต่ถ้าเป็นการพูดทางการ มีกรอบ เเบบนี้เราถนัดมาก ดีใจที่ได้รับโอกาส เเต่สักพักรุ่นพี่อีกคนในองค์การก็เดินเข้ามา บอกว่าทำเองดีกว่าน้องยังเด็กไป
รอบที่2ก็เหมือนกัน เหตุการ์ณเเนวเดียวกัน เรามักจะโดนให้ความหวังเสมอ
ล่าสุดชุดสูทที่เป็นของเรา ป้ายชื่อเรา กลับถูกเอาไปให้คนอื่นใส่โดยที่ไม่มีใครค้าน
เหมือนเราไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเเล้ว
เเล้ววันงานกิจกรรมวันนั้น เราก็เลยปลีกตัวออกมาเลย เหตุผลหลักนอกจากไม่มีชุดใส่ ก็คงเป็นอาการสับสน ที่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป
เราไม่มีกำลังใจอยากทำงานเหมือนเมื่อก่อนที่กระตือรือร้นจะเข้ามาเเล้ว เราท้อใจ น้อยใจ เสียใจไปหมดกับสิ่งที่เจอ ทุกคนมักจะมองว่าเราเด็กเกินไป บางครั้งเราทนไม่ไหวก็พยายามพูดอธิบายว่าเราทำได้เเต่ก็ไร้ประโยชน์ ตอนเข้ามาเราทำเรื่องขออย่างดี ตั้งใจสัมภาษณ์ จนมาได้ เเต่ตอนนี้เราอึดอัดมาก อยากออกไปจากวงจรนี้
รุ่นพี่เคยบอกว่า ถ้าจะออก ไม่ต้องอะไรมาก แค่ออกไปเลย ไม่ต้องมายุ่งมาช่วย มาอะไรเลย
เเต่เรากลัวสายตาคนรอบข้าง กลัวอาจารย์ที่ดันเรามาจนถึงตรงนี้ผิดหวัง กลัวไปหมด รองผอ.เห็นว่าเราขยันทำงาน เขาเลยให้ทั้งทุน ทั้งหาที่ฝึกงานให้ เราไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง
จะกดออกเเชทไปเลยก็มีทั้งใครหลายๆ คนอยู่ในกลุ่ม
เราคิดมาก เครียดไปหมด ไม่รู้เลยว่าจะอยู่ต่อไปหรือตัดสินใจออกมา
หนูควรลาออกจากงานดีมั้ยคะ??
เริ่มเลยค่ะ เราสมัครเป็นประธานนร.ของวิลัย หรือนามเต็มๆ คือนักองค์การวิชาชีพในอนาคตแห่งประเทศไทย ที่มีกันอยู่เกือบทุกวิทยาลัย ทำหน้าที่ประสานงานทุกฝ่ายของวิทยาลัย ช่วยเหลืองานกิจกรรมหรือทุกๆเรื่อง จัดทำเอกสาร ช่วยงานอาจารย์ หรืออื่นๆ ที่สำคัญคือทำเล่มโครงการพัฒนาวิทยาลัยไม่ต่ำกว่า4-5เล่ม ต้องประชุมนู่นนี่นั่น เวลาเรียนไม่ค่อยจะพอ แต่ด้วยความอยากรู้อยากลอง ก็ได้สมัครเข้าไป เเละเริ่มทำงานมาได้จะ 4 อาทิตย์เเล้วค่ะ
เเรกๆก็มีปัญหาไม่ค่อยกล้าพูด ไม่กล้าแสดงออก ไม่ค่อยพูดกับใคร พอใครใช้ให้ทำงานก็จะเอ๋อๆ ต้องทวนคำสั่งอยู่หลายที ค่อนข้างสมองช้าตามคนอื่นพี่ๆ ในองค์การไม่ทัน เราเป็นรุ่นน้องสุดในที่ทำงานค่ะ
ถึงจะเข้ามาทำงานเเต่ก็ได้เป็นเบ๊พี่ๆ เขามากกว่า หรือไม่ก็ไม่มีใครเห็นความสำคัญเลย เช่นมองข้ามกัน เหมือนว่าถึงเราจะไม่อยู่หรืออยู่ก็ไม่ได้ต่างอะไร
เราหงุดหงิดตัวเองบ่อยครั้งที่ทำอะไรไม่ได้เรื่อง
มีครั้งหนึ่งพี่คนนึงทาบทามเราให้รับหน้าที่พิธีกรวันไหว้ครู เรากีใจมากค่ะ เพราะเราถนัดพูดอยู่เเล้ว ถึงจะพูดไม่เก่ง เเต่ถ้าเป็นการพูดทางการ มีกรอบ เเบบนี้เราถนัดมาก ดีใจที่ได้รับโอกาส เเต่สักพักรุ่นพี่อีกคนในองค์การก็เดินเข้ามา บอกว่าทำเองดีกว่าน้องยังเด็กไป
รอบที่2ก็เหมือนกัน เหตุการ์ณเเนวเดียวกัน เรามักจะโดนให้ความหวังเสมอ
ล่าสุดชุดสูทที่เป็นของเรา ป้ายชื่อเรา กลับถูกเอาไปให้คนอื่นใส่โดยที่ไม่มีใครค้าน
เหมือนเราไม่ได้มีตัวตนอยู่ตรงนั้นเเล้ว
เเล้ววันงานกิจกรรมวันนั้น เราก็เลยปลีกตัวออกมาเลย เหตุผลหลักนอกจากไม่มีชุดใส่ ก็คงเป็นอาการสับสน ที่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป
เราไม่มีกำลังใจอยากทำงานเหมือนเมื่อก่อนที่กระตือรือร้นจะเข้ามาเเล้ว เราท้อใจ น้อยใจ เสียใจไปหมดกับสิ่งที่เจอ ทุกคนมักจะมองว่าเราเด็กเกินไป บางครั้งเราทนไม่ไหวก็พยายามพูดอธิบายว่าเราทำได้เเต่ก็ไร้ประโยชน์ ตอนเข้ามาเราทำเรื่องขออย่างดี ตั้งใจสัมภาษณ์ จนมาได้ เเต่ตอนนี้เราอึดอัดมาก อยากออกไปจากวงจรนี้
รุ่นพี่เคยบอกว่า ถ้าจะออก ไม่ต้องอะไรมาก แค่ออกไปเลย ไม่ต้องมายุ่งมาช่วย มาอะไรเลย
เเต่เรากลัวสายตาคนรอบข้าง กลัวอาจารย์ที่ดันเรามาจนถึงตรงนี้ผิดหวัง กลัวไปหมด รองผอ.เห็นว่าเราขยันทำงาน เขาเลยให้ทั้งทุน ทั้งหาที่ฝึกงานให้ เราไม่อยากทำให้เขาผิดหวัง
จะกดออกเเชทไปเลยก็มีทั้งใครหลายๆ คนอยู่ในกลุ่ม
เราคิดมาก เครียดไปหมด ไม่รู้เลยว่าจะอยู่ต่อไปหรือตัดสินใจออกมา