เราคบกับแฟนมา7เดือน และก็อยู่ด้วยกัน เรา2คนเรียนมหาลัยเดียวกัน แต่ก่อนแฟนเราพักอยู่กับเพื่อนพอมาคบกับเราเลยย้ายมาอยู่กับเรา ช่วงแรกเราทำทุกอย่างให้เค้าทั้งรีดผ้าซักผ้า ทำกับข้าว นู้นนี้นั้น แล้วหลังๆมา เราเลยมีปัญหากันเรื่องนี้ค่ะ ก็เลยคุยกันว่าอยู่ด้วยกันก็ช่วยกันบ้าง เขาก็ช่วยบ้างไม่ช่วยบ้าง จะทำก็เฉพาะเวลาเราบอกกับเราโกรธ แต่เรื่องนี้ยังไม่เป็นปัญหาหนักเท่าไหร่ ก่อนอื่นก็จะบอกก่อนเลยนะคะ ว่าเราคบกับเขาที่ใจจริงๆ คือช่วงแรกที่เราคบกันเขาบอกเราว่าเขาไม่รวยนะ เรารับได้ และเขาก็ไม่มีรถมาใช้ที่มอ แต่ที่บ้านเขาก็มีรถยนต์อยู่นะคะ แต่เวลาอยู่ที่มอ เขาจะไปไหนมาไหนก็จะให้เพื่อนไปรับไปส่ง พอมาคบกับเรา เราก็ให้ใช้รถเราได้ บ้างครั้งเราก็ไปรับไปส่ง และเขาก็จะได้เงินใช้อาทิตละพันแต่ไม่ตรงตามวันเป้ะๆนะคะ เช่นวันจันทร์เขาได้เงินมา1พัน แล้วผ่านไป1อาทิตย์ เขาออาจจะไม่ได้เงินวันจันทร์ อาจจะเลื่อนไปเป็นวันอังคารวันพุธ ซึ่งในส่วนนี้เขาสามารถโทรขอได้ค่ะ แต่ก็ไม่เคยเห็นเขาโทร ปัญหามันก็อยู่ที่เรื่องนี้แหละค่ะ ส่วนของเราก็ขอพ่อเรื่อยๆค่ะหมดก็ขอ แต่เราไม่ได้เป็นคนใช้เงินฟุ่มเฟือยนะคะ ก่อนคบกับเขาเราใช้เดือนละ8พัน9พัน พอคบกับเขาเราใช้เดือนละหมื่นอัฟเลยค่ะ เพราะค่าห้องเราก็ต้องจ่ายเฉลี่ยเดือนละ3000 บาท จ่ายเองคนเดียวค่ะทุกเดือน คือค่าไฟหอเราจะแพงมาก แล้วแฟนเราชอบอาบน้ำอุ่น ไม่หนาวมันก็อาบ เราก็บอกหลายครั้งแล้วค่ะว่าให้ประหยัดช่วยกัน  แล้วในส่วนของเงินใช้จ่ายต่างๆเขาก็จะเอามาไว้ที่เรา  เราก็ไม่อยากเอาไว้เท่าไหร่หรอกค่ะ เพราะถ้าสมมุติเขามีพัน1เรามี2พัน อาทิตกว่าๆก็ใช้หมดแล้วค่ะ เพราะถ้าเงินไม่หมดเขาก็ไม่ขอเงินจากทางบ้านเขาถึงจะครบอาทิตย์แล้วก็ตาม เราก็ไม่กล้าบอกเขาไปขอทางบ้านเขา มีอยู่ช่วงหนึ่งเราไม่ขอตังพ่อ เพื่อที่จะดูว่าเขาจะทำยังไง พอไม่มีตังทั้งสอง สุดท้ายเขาก็ไม่ทำอะไรค่ะมีแต่จะไปยืมเพื่อน เราเลยบอกใช้ตังในกระปุกออมสินเรา เขาก็ใช้นะคะ พอเป็นแบบนี้เราก็เลยบอกให้เขาหัดหยอดกระปุก(เขาไม่เคยหยอดกระปุกออมสินมาก่อนเลย) ที่กล่าวข้างต้นมานี้แค่คราวๆนะคะ รายละเอียดเราไม่ขอพูดมันยาว มาจนถึงตอนที่เราจะเปลี่ยนไปดีกว่า ซึ่งตอนนั้นเรามีปัญหาเรื่องการเงิน ไม่กล้าบอกพ่อ เพราะมันจะเป็นเรื่องใหญ่ เรามีเงินอยู่2ร้อย แต่ดีที่มีเพื่อนช่วย เราเลยถามเขาว่ามีตังเท่าไหร่ ตอนนั้นเขามีเงินอยู่2พัน เราเลยบอกว่าเค้าไม่มีเงินนะจะกล้าขอพ่ออีกที่ก็รออีกอาทิตย์สองอาทิตย์เราก็หวังจะพึ่งเขา แต่เราก็มีเงินออมในกระปุกอีก1พัน  สองสามวันมาเขาเลยไปหาเพื่อน นางเลยทักมาบอกเราว่าจะซื้อรองเท้านะ เราเลยถามว่ามีเงินหรอก นางเลยบอกว่ามีอยู่นี้เท่านี้ และจะขอพ่อเพิ่ม เราก็บอกแค่ว่าเราไม่มีเงินนะ ถ้าอยากได้ก็แล้วแต่เขาเลย เพราะเราก็คิดว่าเงินขอเขาสิทธิของเขาแหละ ส่วนจะคิดอะไรไหมเราก็ไม่รู้เพราะก่อนหน้านี้เราคุยกันเรื่องการใช้เงินของเขาแล้ว เราไม่ชอบพูดซ้ำไปซ้ำมาก็โตๆกันแล้ว สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจซื้อ เราเลยถามว่าแล้วเราจะเอาเงินที่ไหนใช้ เขาเลยตอบมาว่าก็ใช้เงินในกระปุกไง เรานี้จุกในเลยคิดในใจ รักกูจริงไหมวะ คือเหตุการณ์นี้แหละที่ทำให้เราเลิกรักเขาลงเรื่อยๆ แล้วก่อนหน้านี้ก็มีปัญหาเราก็ไล่เขาหนี ก็หนีไปสักพักก็กลับมาหากันใหม่อยู่หลายรอบ  ซึ่งตลอดเวลาที่คบกันไม่เคยได้ไปไหนเลย มีไปอยู่2ครั้ง เพราะกลุ่มเพื่อนเราชวนกันไปเที่ยวเราก็เลยให้นางไปด้วย ส่วนมากก็จะอยู่แต่ในห้อง เขาก็จะไปหาเพื่อนบ้าง เล่นกีฬาบ้างเอารถเราไป ส่วนมากเราก็อยู่ห้อง อยากไปไหนบางทีก็ให้เพื่อนมารับหรือให้นางไปส่งหาเพื่อน ช่วงหลังมาเราคิดเรื่องนี้มาตลอด ว่าเราก็เป็นภาระพ่อกับแม่ตัวเองอยู่แล้วนี่เราต้องมาเลี้ยงผู้ชายอีกหรอ เรามีปัญหากับตัวเองเรื่องนี้แหละ  จนเราตัดสินใจจะเลิกแต่เขาก็ไม่ยอมเลิก เขาร้องไห้หนักมาก เราก็ลองครั้งสุดท้ายให้เขาวางแผนการใช้เงินของเขาดู แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม บางคนอาจจะไม่เข้าใจ เราไม่ได้หน้าเงินหรอกนะ แต่คิดดู ว่า1พันของนางบางทีก็ต้องจ่ายค่านู้นนี้นั้นของมหาลัยอีก ส่วนที่เหลือก็ค่ากินของใช้โดยไม่มีการขอเพิ่มและเราเป็นคนถือเงิน ส่วนของเราถ้ามีได้จ่ายค่าอื่นๆเราจะขอเพิ่มตังหาก ซึง7เดือนที่คบกันมาการใช้เงินก็จะเป็นแบบนี้ มีช่วงหนึ่งที่เราเก็บเงินไว้ใน บช ว่าจะซื้อของที่เราอยากได้ แต่พอเงินใช้หมด เราเลยบอกนางจะทำไง นางก็บอกเดี๋ยวยืมเพื่อนมาใช้ก่อน เราเลยบอกจะยืมทำไม ได้ตังมาพันเดียวแล้วมาใช้หนี้เพื่อนจะเหลืออะไร เราเลยบอกว่าเรามีเงินใน บช อยู่ เราก็กดออกมาใช้เพื่อจะได้มีเงินซื้อข้าวกิน เราเคยคุยเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง บอกนางหางานพิเศษทำนางก็บอกเดี๋ยวจะลองถามพี่ดู ที่จริงหน่ะ นางเป็นคนหน้าตาดี หุ่นดีมีซิกแพก ร้องเพลงก็เพราะ เราก็ผลักดันให้กำลังใจนางนะ แต่ทัศนะคตินางไม่ค่อยดี ทุกครั้งที่มีปัญหานางก็จะขอโทษเราและโทษตัวเองตลอด บอกไม่มี ไม่ดีอย่างนั้นนี้อยู่บ่อยครั้ง จนเราต้องบอกว่าเราไม่ได้ต้องการคำว่าขอโทษ เราต้องการคำที่มีความหวังมากกว่านี้ อย่างจะพยายาม จะทำให้ดีขึ้น ซึ่งนางไม่เคยพูดเลยจนเรื่องนี้เราก็ต้องได้บอก แต่ก็เป็นเหมือนเดิม จนเราหมดทุกอย่างกับนางแล้ว หมดใจ หมดความหวัง แต่เราก็ทำผิดกับนางยุนะเพราะเราก็แอบคุยกับคนอื่น แต่ไม่ได้จริงจังอะไรก็คุยเฉพาะเวลานางปล่อยเราไว้ที่ห้องนั้นแหละ แต่ก็เลิกคุยไป แต่ก่อนเราไม่เคยนอกใจนางเลยนะ ทุกอย่างเราให้นางดูหมด อยากเปิดตัวด้วยซ้ำ ชวนไปนู้นนี้นางก็ไม่ไป หลังๆมาเราก็ไม่ชวน อยากไปด้วยเราก็ไม่ให้ไป เราก็หมดรักจริงๆแหละ แต่ยังไม่เลิกกัน เราผิดตรงนี้มากเลย เรานอกใจเขา เขาเลยจับได้ เราเทลาะกันหนักมาถึงขั้นลงไม้ลงมือ มีแต่เรานะที่ตีนาง ตอนนั้นมันโมโหจริงๆ เราก็เลยบอกเลิกนางแต่นางก็ไม่เลิกทั้งๆที่เรานอกใจ สุดท้ายเราก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำแหละ เราก็ไม่ได้รักนางแล้วไม่อยากทำร้ายอีก ก็เลยตัดสินใจเลิกเด็ดขาด แต่เราก็ไม่ได้มีคนใหม่เลยนะ เราเลิกคุยกับทุกคนเลย นางก็ยังมาขอคืนดีแต่เราก็คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วอะ เรายอมรับว่าเราผิดมาก แต่เราก็ไม่รู้ว่าเราหมดรักนางตอนไหน จนเราคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆที่ผ่านกับสิ่งที่เราทำ ถึงกับนอนไม่หลับหลายอาทิตย์เลยนะ เพราะคิดแต่เรื่องนี้ อาการอกหักไม่มีเลยนะ จนเราตรัสรู้วันนี้แหละ ว่าอ่อเราหมดรักตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่เราก็เป็นคนผิดอะนะ
    หวังว่าเรื่องของเราจะให้แง่คิดกับความรักแก่ใครหลายๆคนนะคะ  ฝากถึงผู้ชายที่มองว่าตัวเองไม่รวยจะเอาอะไรไปสู้เขา ให้คุณคิดสะใหม่เพราะผู้หญิงไม่ได้ชอบคนรวยเสมอไป เพียงแต่คุณต้องพัฒนาตัวเองให้เขาให้มากกว่าจะมานั่งโทษตัวเอง โทษโชคชะตา มันไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ ชีวิตเรา เรากำหนดมันเอง.....