เมื่อผมร็สึกว่าผมเองชอบผู้ชายก็ได้เรียนรู้คำว่ารักและคำว่าเสียใจไปพร้อมๆกัน ในหลากหลายรูปแบบที่เจอไม่ว่าจะเป็นการถูกหลอกให้รัก เพื่อผบประโยน์ ฯลฯ จนบางครั้งก็รู้สึกเริ่มเบื่อหน่ายกับความรัก แต่ในบางครั้งก็รู้สึกเหงาจนโหยหาก็มี ด้วยความที่ผมป็นคนไม่ยุ่งอบายมุขสิ่งมึนเมา ไม่เที่ยวสถาณบันเทิงกลางคืน โอกาสผมจะได้รู้จักใครก็มีแค่ทางสื่อโซเชี่ยวเท่านั้น และหลังจากที่โสดมานานก็มีชายคนนึงเข้ามาทำให้ผมรู้สึกว่าใช้แต่สุดท้ายก็ต้องจบลงเหมือนเดิม ผมคงไม่คิดโทษเขาหรือโทษผมแล้วหล่ะครับ อาจเป็นเพราะหลายๆอย่างไม่สามารถปรับเข้าหากันได้เลยต้องแยกทางกัน
          หลังจากนั้นผมได้มีโอกาสได้รู้จักผู้หญิงคนนึง ด้วยเหตุธุระเลยทำให้ได้รู้จักกัน ผมบอกเขาเสมอว่าผมคิดกับเขาแบบเพื่อน และก็ไม่ได้บอกให้เขารู้ว่าผมเป็นอะไร ในบางครั้งผมก็รู้สึกแปลกๆที่ทำไมเขาต้องงอนผม โทรปรึกษาผมตลอด ผมก็ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าเพื่อน แต่เขาก็จะเรียกผมโดยใช่สรรพนามว่าที่รักในบ้างครั้ง จนผมทำตัวไม่ถูก ในการกระทำหลายๆอย่างทำให้ผมรู้สึกว่าจากที่ผมไม่เหมาะสมกับการมีคู่ครองชายหรือยังหาไม่เจอ มันกลับทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่คู่ควรคุยกับผู้หญิงเลย ทั้งเอาใจยาก ขี้งอลอีก เหมือนไร้เหตุผลมากๆ
          ผมคงต้องอยู่คนเดียวใช่มั้ยครับ เพราะผมเอาใจญไม่เก่ง และถ้าชผมคงไม่ใช่สเปกใครหลายๆคน ผมตั้งกระทู้นี้ระบายและขอคำปรึกษาครับ ด่าได้แต่อย่าแรงครับ

          จริงมั้ยครับที่ในช่วงที่เราไม่มีใคร ระหว่างที่เรากำลังพัฒนาตนเองไม่ว่าจะเรื่องการพัฒนาทักษะ ความสามารถของตนเอง ร่างกาย บุคลิก เราจะเจอคนที่ใช่ในช่วงเวลานั้นและเราแทบจะไม่ต้องปรับตัวหรือพยายามเปลี่ยนแปลงตนเองด้วยความลำบากใจเลยครับ