ปัญหาไม่ได้มีทุกวันแต่มันสะสมขึ้นเรื่อยๆจนเรามองเป็นปัญหาเอง ไม่ได้อยากอกตัญญู แต่บางครั้งก็ทนไม่ไหว บางครั้งอยากออกจากบ้านไปอยุ่ที่อื่นแต่ด้วยปัญหาหลายๆอย่าง บางครั้งเลือกที่จะเงียบแล้วเข้าห้อง คือเมื่อ3ปีที่แล้วเราท้องกับแฟนที่อยุ่ด้วยกันมาหลายปี สุดท้ายเลิกกัน เราจึงกลับมาอยุ่บ้านกับแม่พร้อมลูก1คน ช่วงแรกๆไม่มีปัญหาอะไร แต่พอสักระยะ รายได้ที่เคยมีหายไปก็เริ่มมีปัญหากับแม่ พอได้งานช่วงแรกๆก็ไม่มีปัญหาอะไร พักหลังๆปะมาน1ปีกว่าๆเริ่มมีปัญหาเงินไม่พอใช้ ด้วยเงินเดือน9000 บาท (หยุดงาน ส อา)พอเราจะออกไปทำงานที่ใหม่ได้เงินเดือนเพิ่ม แต่แม่ไม่ให้ไปทำ(ทำงานจ-ส) แม่เคยพูดว่ากูจะทำอะไรก็ไม่สะดวกต้องมาคอยเลี้ยงลูกเรา บ่นแบบนี้หลายครั้งมาก เรียกลูกเราตัวมารมั่ง เด็กเวรมั่ง บางครั้งอารมเสียก็จะด่าหยาบๆกับลูกเราบ่อยมาก จนบางครั้งเราทนไม่ไหวก็พาลูกเข้าห้องไปเลย หลายครั้งที่แม่เป็นแบบนี้ พูดกระแหนะกระแหน เราตลอด เพราะน้องกับพี่ชายให้เงินใช้ตลอด ทุกครั้งที่น้องมาบ้านพร้อมกับลูกสาวของน้อง แม่ก็จะเอาใจอย่างเห็นได้ชัด พูดเปรียบเทียบกันตลอด ลูกเราทำอะไรผิดตลอด เป็นแบบนี้มาตลอด 3ปี ที่อยุ่บ้าน ยังมีอีกเยอะมากกก เล่าไม่หมด แต่หลายครั้งแม่ก็ช่วยเหลือเราตลอด แค่คำพูดที่มันทิ่มแทงใจตลอดจนบางครั้งไม่อยากจะทนอยุ่ เราควรทำอย่างไรดี ออกจากบ้านพร้อมลูกไปอยู่ที่อื่นดีมั้ยหรือควรทนอยุ่ต่อไป ......