ก่อนอื่นเลยเราต้องขอบอกก่อนว่า กระทู้นี้มันเป็นความทุกข์ใจของเราเองที่สะสมมานาน แต่ไม่รู้จะแก้จากวิธีไหน? เพราะไม่ว่าจะแก้ยังไงมันก็แก้ไม่ได้สักทีบางทีคิดมาก จนเราก็มาคิดว่าเราคงต้องปล่อยวางจริงๆใช่ไหม
*เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เราเป็นพนักงานบริษัททั่วไปเรียกง่ายก็คือมนุษย์เงินเดือนเหมือนคนอื่นๆ มีชีวิตปกติเรียบง่าย แต่มีอยู่อย่างนึงซึ่งไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านคือ รักหมาแมวจร ไม่ว่าเห็นที่ไหน ก็จะสงสารและซื้ออาหารให้กินประจำ ก็ที่บ้านเลี้ยงแมวนี่เนอะ ธรรมดาทั่เห็นแล้วจะสงสาร(ปล.เราให้เเล้วเราตามเก็บนะไม่ปล่อยให้เป็นภาระสังคมที่คนอื่นต้องมาตามเก็บเศษอาหาร) เข้าเรื่องต่อ แม่เราแกเป้นคนที่รักหมาแมวมากๆ ซึ่งมันก็น่าจะเป้นเรื่องดีนะ เมตตาธรรมค้ำจุนโลก แต่ปีหลังมาแกเริ่มเก็บมาแมวมาเลี้ยงเยอะขึ้นไม่ว่าจะเห็นที่ไหนก็ตาม อ๋อ ลืมเราเดิมที่แม่เรามีอาชีพขายของ แต่ตอนนี้นะหรอ เลิกขายไปแล้ว หันมารับจ้างเลี้ยงหมาแมวแทน ซึ่งถามว่าคุ้มไหมก็ไม่คุ้มหรอก แต่แกจะให้เหตุผลเราว่าแกรัก ซึ่งเราเข้าใจน่ะว่ารักแต่อะไรที่มันเยอะไปเราก็ว่ามันลำบากตัวเอง
แม่เราเริ่มเก็บมาเลี้ยงเรื่อยๆจนตอนนี้มีหมา15ตัว แมวอีก9 ตัว แต่ในส่วนนั้นก็เป็นคนที่เขารับจ้างฝากเลี้ยง แต่ไม่ใช่ฝากธรรมดาน่ะ คือฝากตลอดชีวิตก็ว่าได้ซึ่งจะไปไหนแต่ละทีก็ลำบาก ทิ้งไปไม่ได้เพราะมีหมาแมวพิการที่ต้องคอยดูและคอยบีบฉี่บีบอึ ซึ่งตรงนี้เป็นปัญหามากๆเวลาเราชวนแม่ไปเที่ยวไหนแต่ละทีแกก็จะบอกว่าไปไม่ได้ ห่วงหมาแมวแม้กระทั่งจะกับไปหายายซึ่งเป็นแม่ของแกเองแกยังไปไม่ได้นี่คือความทุกข์ใจอย่างนึงของเราที่ฝันอยากจะมีชีวิตที่พร้อมหน้าพร้อมตาแบบคนอื่นๆ เราเคยขอร้องแม่เราให้เลิกเลี้ยงให้คืนคนเลี้ยงเขาไปได้ไหมเพราะเราอยากมีชีวิตที่เป็นของเราคือครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาเราอยากให้แม่เราไปทำงานดีกว่าอยู่เลี้ยงหมาที่เงินเดือนอันน้อยนิดแบบนี้ แต่ไม่เคยเป็นผลเพราะแม่เราก็จะอ้างว่าแกแก่แล้วไม่มีใครรับทำงานหรอก ซึ่งเอาจริงๆน่ะแม่เราอายุ42ตัวเราเองอายุ24พี่ชายเราอายุ28ปี ซึ่งเราว่าแกก็ยังไม่แก่ขนาดที่จะทำงานไม่ได้ เออลืมบอกไปพี่ชายเราและเราก็ต่างมีครอบครัวกันแล้วซึ่งเราแยกบ้านออกมาอยู่กันเอง เมื่อก่อนเคยอยู่กับแม่แต่ก็เพราะอยู่ไม่ได้มีปัญหากันเรื่องแม่รับหมามาเพิ่มเรื่อยๆ และปัญหากับเจ้าของบ้านที่ชอบจะทำเป็นเจ้าของชีวิตเราและแม่ เราเลยอึดอุดทนไม่ไหวเลยต้องแยกบ้านอยู่ออกมา เราอาจจะเขียนงงๆหน่อยน่ะพึ่งหัดเขียนครั้งแรก
มาเข้าเรื่องต่อ เราเคยขอร้องให้แม่เลิกเลี้ยงและย้ายบ้านไปอยู่ด้วยกันซึ่งมันไม่เป็นผลเลยสักครั้งแม่เราก็จะพูดแต่ว่าคืนวเขาไม่ได้หรอกกูรักของกูซึ่งจริงๆแล้วเราคิดว่าสักวันเราต้องไปมีชีวิตของเรา เราไม่สามารถช่วยทุกตัวบนโลกใบนี้ได้ แต่แม่ไม่เคยเข้าใจเราเลยคิดแต่ว่าเราเห็นแก่ตัวไม่อยากมีเขาเป้นภาระถ้าถามว่าเลี้ยงเยอะขนาดนี้เป็นภาระไหมก็เป็นเพราะเงินเดือนที่แม่เราได้รับ มันแทบจะไม่เหลือเลยถ้าหักค่าอาหารแต่ละเดือนจนตัวเองต้องกินข้าวกับน้ำพริกทุกวัน พ่อเราขับวินมาได้เท่าไหร่ต้อซื้อไก่บด ไข่ไก่ มาเลี้ยงหมาทุกวันเงินแทบจะไม่เหลือ เวลาหมาแมวป่วยไม่สบายเงินรักษาก็แทบจะไม่มีเพราะเมื่อก่อนขายของก็พอจะมีแต่หลังๆเลิกขายของแล้วก็มีรายได้แค่ตรงนี้ ถามว่ามันมีความสุขจริงหรอ เราตอบได้ว่าไม่เลยเพราะทุกเดือนทุกปีจะมีแต่หมาแมวป่วยซึ่งเราเองหยิบยื่นให้แม่ไม่ได้เท่าไหร่เพราะเราค่าใช่จ่ายก็เยอะ ซึ่งทุกข์ใจตรงนี้มากๆเวลาแม่บ่นว่าไม่มีตังแล้วเราคนเป็นลูกมันทุกข์ใจยิ่งกว่าที่เห็นพ่อแม่ต้องมานั่งลำบากเลี้ยงหมา งกๆซึ่งพ่อเราแกก็แก่มากแล้วอายุ50ปี ไม่รู้จะขับวินหาเงินได้อีกกี่ปีเราเคยเปิดใจคุยกับแม่หลายครั้งว่าให้เขาคืนหมาไปแล้วแม่ไปทำงานเถอะไม่ใช่อยู่บ้านคอยเลี้ยงหมาเฉยๆซึ่งนับวันมีแต่เเย่ลงๆแต่มันไม่เคยเป็นผล เราทั้งทุกข์ใจท้อใจที่ทำยังไงก็เปลี่ยนแม่ไม่ได้
ได้แต่นั่งร้องไห้คนเดียว (เรื่องเรามีอีคกเยอะน่ะ ตอนนี้ดึกแล้วเดี๋ยวไว้เราจะมาเขียนต่อ ความทุกข์ใจที่หาทางออกไม่ได้ บอกใครก็ไม่ได้ยิน)
แม่รักหมาแมวมากจริงๆหรืออะไร จนลูกๆต้องทุกข์ใจ?
*เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เราเป็นพนักงานบริษัททั่วไปเรียกง่ายก็คือมนุษย์เงินเดือนเหมือนคนอื่นๆ มีชีวิตปกติเรียบง่าย แต่มีอยู่อย่างนึงซึ่งไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านคือ รักหมาแมวจร ไม่ว่าเห็นที่ไหน ก็จะสงสารและซื้ออาหารให้กินประจำ ก็ที่บ้านเลี้ยงแมวนี่เนอะ ธรรมดาทั่เห็นแล้วจะสงสาร(ปล.เราให้เเล้วเราตามเก็บนะไม่ปล่อยให้เป็นภาระสังคมที่คนอื่นต้องมาตามเก็บเศษอาหาร) เข้าเรื่องต่อ แม่เราแกเป้นคนที่รักหมาแมวมากๆ ซึ่งมันก็น่าจะเป้นเรื่องดีนะ เมตตาธรรมค้ำจุนโลก แต่ปีหลังมาแกเริ่มเก็บมาแมวมาเลี้ยงเยอะขึ้นไม่ว่าจะเห็นที่ไหนก็ตาม อ๋อ ลืมเราเดิมที่แม่เรามีอาชีพขายของ แต่ตอนนี้นะหรอ เลิกขายไปแล้ว หันมารับจ้างเลี้ยงหมาแมวแทน ซึ่งถามว่าคุ้มไหมก็ไม่คุ้มหรอก แต่แกจะให้เหตุผลเราว่าแกรัก ซึ่งเราเข้าใจน่ะว่ารักแต่อะไรที่มันเยอะไปเราก็ว่ามันลำบากตัวเอง
แม่เราเริ่มเก็บมาเลี้ยงเรื่อยๆจนตอนนี้มีหมา15ตัว แมวอีก9 ตัว แต่ในส่วนนั้นก็เป็นคนที่เขารับจ้างฝากเลี้ยง แต่ไม่ใช่ฝากธรรมดาน่ะ คือฝากตลอดชีวิตก็ว่าได้ซึ่งจะไปไหนแต่ละทีก็ลำบาก ทิ้งไปไม่ได้เพราะมีหมาแมวพิการที่ต้องคอยดูและคอยบีบฉี่บีบอึ ซึ่งตรงนี้เป็นปัญหามากๆเวลาเราชวนแม่ไปเที่ยวไหนแต่ละทีแกก็จะบอกว่าไปไม่ได้ ห่วงหมาแมวแม้กระทั่งจะกับไปหายายซึ่งเป็นแม่ของแกเองแกยังไปไม่ได้นี่คือความทุกข์ใจอย่างนึงของเราที่ฝันอยากจะมีชีวิตที่พร้อมหน้าพร้อมตาแบบคนอื่นๆ เราเคยขอร้องแม่เราให้เลิกเลี้ยงให้คืนคนเลี้ยงเขาไปได้ไหมเพราะเราอยากมีชีวิตที่เป็นของเราคือครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตาเราอยากให้แม่เราไปทำงานดีกว่าอยู่เลี้ยงหมาที่เงินเดือนอันน้อยนิดแบบนี้ แต่ไม่เคยเป็นผลเพราะแม่เราก็จะอ้างว่าแกแก่แล้วไม่มีใครรับทำงานหรอก ซึ่งเอาจริงๆน่ะแม่เราอายุ42ตัวเราเองอายุ24พี่ชายเราอายุ28ปี ซึ่งเราว่าแกก็ยังไม่แก่ขนาดที่จะทำงานไม่ได้ เออลืมบอกไปพี่ชายเราและเราก็ต่างมีครอบครัวกันแล้วซึ่งเราแยกบ้านออกมาอยู่กันเอง เมื่อก่อนเคยอยู่กับแม่แต่ก็เพราะอยู่ไม่ได้มีปัญหากันเรื่องแม่รับหมามาเพิ่มเรื่อยๆ และปัญหากับเจ้าของบ้านที่ชอบจะทำเป็นเจ้าของชีวิตเราและแม่ เราเลยอึดอุดทนไม่ไหวเลยต้องแยกบ้านอยู่ออกมา เราอาจจะเขียนงงๆหน่อยน่ะพึ่งหัดเขียนครั้งแรก
มาเข้าเรื่องต่อ เราเคยขอร้องให้แม่เลิกเลี้ยงและย้ายบ้านไปอยู่ด้วยกันซึ่งมันไม่เป็นผลเลยสักครั้งแม่เราก็จะพูดแต่ว่าคืนวเขาไม่ได้หรอกกูรักของกูซึ่งจริงๆแล้วเราคิดว่าสักวันเราต้องไปมีชีวิตของเรา เราไม่สามารถช่วยทุกตัวบนโลกใบนี้ได้ แต่แม่ไม่เคยเข้าใจเราเลยคิดแต่ว่าเราเห็นแก่ตัวไม่อยากมีเขาเป้นภาระถ้าถามว่าเลี้ยงเยอะขนาดนี้เป็นภาระไหมก็เป็นเพราะเงินเดือนที่แม่เราได้รับ มันแทบจะไม่เหลือเลยถ้าหักค่าอาหารแต่ละเดือนจนตัวเองต้องกินข้าวกับน้ำพริกทุกวัน พ่อเราขับวินมาได้เท่าไหร่ต้อซื้อไก่บด ไข่ไก่ มาเลี้ยงหมาทุกวันเงินแทบจะไม่เหลือ เวลาหมาแมวป่วยไม่สบายเงินรักษาก็แทบจะไม่มีเพราะเมื่อก่อนขายของก็พอจะมีแต่หลังๆเลิกขายของแล้วก็มีรายได้แค่ตรงนี้ ถามว่ามันมีความสุขจริงหรอ เราตอบได้ว่าไม่เลยเพราะทุกเดือนทุกปีจะมีแต่หมาแมวป่วยซึ่งเราเองหยิบยื่นให้แม่ไม่ได้เท่าไหร่เพราะเราค่าใช่จ่ายก็เยอะ ซึ่งทุกข์ใจตรงนี้มากๆเวลาแม่บ่นว่าไม่มีตังแล้วเราคนเป็นลูกมันทุกข์ใจยิ่งกว่าที่เห็นพ่อแม่ต้องมานั่งลำบากเลี้ยงหมา งกๆซึ่งพ่อเราแกก็แก่มากแล้วอายุ50ปี ไม่รู้จะขับวินหาเงินได้อีกกี่ปีเราเคยเปิดใจคุยกับแม่หลายครั้งว่าให้เขาคืนหมาไปแล้วแม่ไปทำงานเถอะไม่ใช่อยู่บ้านคอยเลี้ยงหมาเฉยๆซึ่งนับวันมีแต่เเย่ลงๆแต่มันไม่เคยเป็นผล เราทั้งทุกข์ใจท้อใจที่ทำยังไงก็เปลี่ยนแม่ไม่ได้
ได้แต่นั่งร้องไห้คนเดียว (เรื่องเรามีอีคกเยอะน่ะ ตอนนี้ดึกแล้วเดี๋ยวไว้เราจะมาเขียนต่อ ความทุกข์ใจที่หาทางออกไม่ได้ บอกใครก็ไม่ได้ยิน)