ปล.หัวกระทู้ พื้นที่น้อยมาก อย่าเพิ่งตีความผิดน้าาาาาา มาอ่านอันนี้ดีกว่า

คืองี้ ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งที่มักจะบอกว่า "ไม่ไหวว่ะ เครียดมากเลย กุอยากตายว่ะ" ประมาณนี้นะ แรก ๆเห็นใจนะ เพราะเข้าใจว่าเขาก็คงมีเรื่องให้ทุกใจแหละ ไรงี้ แต่ช่วง ๆหลัง ๆผมเริ่มได้ยินบ่อย ผมชอบให้ใครมาปรึกษานะ แต่จะย้ำเรื่องเดิม ๆซ้ำ ๆซาก ๆ อยากเปลี่ยนตัว แต่ไม่เริ่มจากความคิดของตัวเอง
อยากให้คนเห็นใจ แต่ไม่เคยเห็นใจใครเลย บอกว่าเป็นห่วงความรู้สึกคนอื่นมากกว่า แต่แต่ละเรื่องที่พูดออกมาก็เรียกร้องความสนใจชัด ๆห่วงตัวเองชัด ๆ
.
.
.
ก็อยากพูดงี้ ไปตรง ๆนะแต่ ผมน่าจะขี้ขาดไปหน่อย กลัวเสียเพื่อนมากกว่า... งื้มมมมแต่แม่ผมบอกว่า"เพื่อนประมาณนี้เขาไม่เปลี่ยนแปลงตัวเองหรอก คงจะเรียกร้องความสนใจไปจนตายแหละ เป็นไปได้ก็หลีกเลี่ยงเอาละกัน ค่อย ๆออกห่าง" จนถึงตอนนี้ผมว่าผมก็ออกห่างได้เยอะละนะ รู้สึกว่าการหลีกเลี่ยงเเล้ว
.
ออกมาคิดบวก ก็เป็นเรื่องที่ไม่เลวเลยเเหละ ถ้าเจอกัน อย่างดีก็นั้งกินข้าวกันแปบ ๆเเล้วก็ค่อยขอตัวออกห่าง
.
.
.
ถ้ามันมีแค่นี้ก็คงจะดีอะดิ ผมก็คนหนึ่งที่เก็บอารมไม่ค่อยจะอยู่ ไม่ใช่เพื่อนที่ดีที่รับนิสัยได้ทุกคน เวลาโดนต่อย 1ครั้ง มันก็ให้อภัยกันได้ แต่ใส่มาเป็น100 ผมก็มีศักดิ์ศรีของผมนะ จะยอมเจ็บอยู่ฝ่ายเดี่ยวได้ไงกัน ทำไปก็ไม่มีใครมาชื่นชมหรอก ถ้ามันจบที่เพื่อนคนนี้ มันก็คงง่ายดีที่เราคิดจะหลีกเลี่ยง
.
แต่! ผมไปเจอรุ่นน้องคนหนึ่งเว้ย เป็นเหมือนกันเลย เหมือนไอเชี้ยนี้เลย อะไรกันวะ ชีวิตความเป็นอยู่ก็ดี หน้าต่างก็ดี จีบสาวก็ติด เรียนก็เก่ง เรียนรู้ก็ไว เป็นที่รักของทุกคน รู้จักกันไปทั่ว กุอิจฉาโว้ยยยยยยยยยยย แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าอีก พอกูถามว่าเครียดเรื่องอะไร เรื่องเครียดคือ โดนครูสอนบาสว่ามานิดหนึ่ง แค่นั้น ซึม ซึมทั้งวันเลย ไม่พูด ไม่จา ไม่ยิ้ม เพราะแค่ครูฝึกว่า เล่นเเย่ เอาเวลานั้นไปซ้อมบาสไป ไอ เด็ก*** พามาอีกวัน ก็ยิ้มหัวเราะได้เหมือนเด็กทั่วไป ยาก็ไม่ได้เเดก เป็นห่าไรก็ไม่รู้ กุเป็นรุ่นพี่ กุก็มีความเป็นห่วงเป็นใย แต่ชีวิตก็ไม่มีอะไรเเย่เลย ไม่พอใจก็เเค่เครียดเเล้วก็บอกว่าโรคกำเริบ กุเจอคนที่เขาเป็นจริง ๆตั้งเยอะ เขาไม่พยายามบอกใครเลย ต่างจากพวกที่อ้าง อ้าง อ้าง อ้าง!
.
.
.
แต่ก็นะ ผมทำได้เเค่บ่นให้ทุก ๆคนฟัง ให้เพื่อน ๆฟัง ผมไม่มีทางบอกกับมันตรง ๆหรอก ผลกระทบมันเยอะ....
(แต่ถ้าทนไม่ไหวจริง ๆช่างแม่มเถอะผลกระทบ)
.
ก็นะ  ๆพยายามละนะ พยายามรับได้กับทุกคน แต่ไอแบบนี้ ไม่เข้าใจจริง ๆ อารมประมาณว่า ผมเห็นเพื่อนต่อยกำแพงอยู่ แล้วมันก็บ่นว่า"โอ้ย ทำไมกูต้องเกิดมาต่อยกำเเพงด้วยวะ เจ็บก็เจ็บ ไม่มีใครมาช่วยต่อยกำเเพงกับกูเลย"แต่ระหว่างที่เขา'บ่น' อ๊ะ ๆ 'ขอความช่วยอยู่' เขาก็ต่อยกำเเพงไปด้วย คนรอบข้างก็ต่างเข้ามาเจ็บเเทนโดยการช่วยต่อยกำเเพง เขาจะหยุดต่อย แล้วทำให้ชีวิตตัวเองมีความหมายมากกว่านี้ไปพร้อมกับคนรอบข้าง เขาก็ทำได้นะ แต่ทั้ง2คนที่ผมไปเจอมา เขาไม่เคยคิดจะทำเลย ผมไม่เข้าใจจริง ๆ
.
.
.
ผมไม่รู้เเหละ ผมจะกลายเป็นคนแย่ก็ได้ แต่ผมก็โกหกตัวเองไม่ได้ ที่ผมรู้สึกไม่ชอบ ไม่สิ รังเกียดคนที่ทำอะไรได้ ไร้ความหมายมาก จุดเริ่มกับผลลัพ
มันสวนกัน ยิ่งฟัง ยิ่งงง แม่ผมก็บอกว่า(แม่อีกละ 555)"ลูกก็อย่าเก็บมาคิดสิลูก ปล่อยวาง ๆ" แต่ผมทำไม่ได้นี้หว่า พูดง่าย แต่มันทำยากมากกก
ให้ผมรู้สึกว่า 'ว้าวววววว มีเพื่อนมาปรึกษาปัญหาชีวิต เเล้วเราก็เห็นใจเขาเต็มที่ เขาปลอดภัย ไม่เครียดจนฆ่าตัวตาย ผ่านไปอีกวันได้เเล้วว่ะ เย่ ๆดีใจจัง
เขาเอาเปรียบเรา ไม่เป็นไร ก็เขาผิดปกติไม่เหมือนเราหนิ เขาสมบูรณ์แบบนะ แต่เขาก็เป็นโรคซึมเศร้าหนิเนาะ เห็นเขายิ้มมีความสุข ก็พอใจละ'
.
.
ถุ้ย! ให้ผมตาย ผมก็ไม่มีทางคิดงี้หรอก ผมอยากเห็นแก่ตัวบ้าง ผมอยากให้คนมารักเยอะบ้าง ผมอยากให้ทุกคนสนใจผมบ้าง ผมเหนือย ผมกลัววันพรุ่งนี้ ที่เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น วัยเรียนแบบนี้ไม่มีไรให้เครียดหรอก แต่ผมก็อยากให้เพื่อนเห็นว่า ไอที่ยิ้ม ๆอยู่กูก็มีเรื่องให้คิดอีกเยอะ หลาย ๆคนก็เหมือนกัน ชีวิตล้มเหลว กว่าพวกเยอะ แต่เขาก็พยายามทำชีวิตให้มรความสุข ไม่ไปปาขี้ใส่คนอื่นให้เดือดร้อน
.
(ตัดเข้าช่วงบ่นนอกหัวกระทู้ จะข้ามก็ได้นะคับ)
แต่ละวันต้องเจอเพื่อนที่บอกว่า ตัวเองซ้อมหลีดจนเหนื่อย แล้วก็ใช้เป็นข้ออ้าง พอเราว่าให้เรากดดัน(เรื่องงาน)ให้ก็ไม่พอใจบ้างเอย เจอพวกที่เอาตัวเองเป็นผู้นำเเล้วก็บ้าอำนาจพานไปทั่ว เจอพวกที่ย้ำว่าตัวเองกาก โง่ เรียนไม่ได้ ทั้ง ๆที่ไม่เคยพยายามสักครั้ง เจอคนที่ปากไม่ตรงกับใจเดาใจยากไม่พอใจอะไรก็ไม่พูดออกมา เจอคนที่บอกว่าจะรักษาสัญญา แต่ก็ลืมทั้ง ๆที่บอกว่าตัวเองกับผมเราต่างเป็นคนสำคัญต่อกัน ผมดีใจนะที่ได้เป็นคนสำคัญของคน ๆหนึ่ง ดีใจ รัก รักมาก ชอบมาก แต่ไอคำพูดนนั้นก็เเค่ลมปาก ต้องเจอ ต้องเจอ ต้องเจอ ต้องเจอ แต่แม่ผมก็บอกว่า(คุณแม่ปรึกษาได้ทูกเรื่องงง)"ในช่วงไวทำงานหรือมหาลัย ลูกต้องเจอคนแปลก ๆอีกเยอะ ทำใจเเล้วปรับเข้าหาสะ" ก็ตามนั้นเเหละ มันเปลี่ยน 'สันดาน'อ๊ะ 'นิสัย'กันไม่ได้ง่าย ๆหนิ ทำใจเนอะ ๆ
.
.
.
(กลับเข้าเรื่อง)
อ๊ากกกกก ได้ระบาย สดชื่นเว้ออออ ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงนี้นะ แต่ถ้าอ่านเค่นี้มันก็จบเเค่นี้น่ะสินะ ผมอยากถามว่า มีแค่ผมคนเดี่ยวรึเปล่าที่เป็นแบบนี้ ใครมีเรื่องราวชีวิตแบบนี้ก็อยากจะรับฟังนะ(ได้ระบายออกไปสดชื่นจริงเชื่อผม)หรือว่ามีใครไม่เห็นด้วยอะไรยังไง ก็อยากฟังความคิดเห็นหนักมาก
.
ห้ามรุงเเรงใส่กันนะ! คุยกันดี ๆเค้าขอล่ะ เค้าอยากรู้ว่าทูกคนนนเป็นไงกันบ้างเฉย ๆ ไม่ต้องตรงตามหัวกระทู้ก็ได้ จะนอกเรื่องก็ได้ เค้าไม่อยากให้กระทู้เหงาจริง ๆนะะะะะ
.
และขออภัยในคำไม่สุภาพครับ บางคำอาจจะตกหลน หรือพิมผิด ขออภัยใน ณ ที่นี้ด้วย ขอบคุณครับ