สุริยันคราผันส่องละอองฝน
พิรุณหล่นโรยหยาดมิขาดสาย
รุ้งระนาบอาบทานภาพราย
ประดุจคล้ายดวงแก้วแวววาวพลัน

มองรุ้งเรียวเกี่ยวใจฤทัยคิด
ผูกดวงจิตโฉมสอางค์หนทางฝัน
เดินเคียงคู่อยู่ข้างมิห่างกัน
ดั่งคำมั่นสัญญาใต้ฟ้าคราม

พิรุณร่ำฉ่ำรินจนสิ้นสาย
รุ้งรำบายทอดแล้วใจแก้วหวาม
หยาดฝนจางลางหายสลายตาม
ริ้วรอยงามขวางลาดเริ่มขาดลง

ห้วงเวหนสายฝนจางสว่างใส
อรุโณทัยทอทุ่งคิดลุ่มหลง
จินต์ละเมอเพ้อฝันใจมั่นคง
เฝ้าพะวงถึงเขาเงียบเหงาทรวง

มองทุ่งงามยามใดจิตใจเหม่อ
คิดถึงเธอภาพแขวนสุดแหนหวง
ยังจำคำหลอกล้นของคนลวง
มาเดินควงแอบซ่อนตอนฝนซา

นั่งเดียวดายกายหนาวสุดเปล่าเปลี่ยว
ยามรุ้งเรียวขาดฝนยากค้นหา
ขอจดจำมิเปลี่ยนผันคำสัญญา
แต่เขาลาจากจรมิย้อนคืน