จริงๆเลยคือเราเลือกที่จะลาออกมาเผชิญชะตากรรมนี้เอง เนื่องจากทำงานที่เก่า (เป็นโรงแรม) มาได้ 5 ปีแต่เจอเจ้านายออสซี่ขี้เหนียวที่พอเห็นว่าเราทำอะไรได้ก็โยนงานให้โยนเอาๆ แต่เงินเดือนไม่เพิ่ม (ที่ได้ตอนนั้นคือ 18,xxx) ทั้งๆที่แผนกเรามีเราเปนหัวหน้าไม่เคยโดนคอมเพลนใดๆ เมือเทียบกับแผนกอื่น แต่เงินเดือนหัวหน้าคนอื่นทะลุ 23,xxx-25,xxx ไปแล้ว มันทำให้เราน้อยใจขั้นสุดเคยคุยกะเจ้านาย นางก็ตีมึน บอกว่าเด่วเอาไว้ก่อนจนปีนึงผ่านไปขึ้นให้ 500 บ. 😂 เลยตัดสินใจลาออกเก๋ๆ ในใจคิดว่าจะออกมาพักและก็ค่อยหางานใหม่เพราะยังไงเราก็เป็นคนทำงานดีคนนึง ภาษาอังกฤษก็ได้ งานรับแขกหรืองานออฟฟิศก็เคยทำมาแล้ว ยังไงต้องหางานได้แน่นอน

เราพักเต็มๆอยู่เดือนครึ่ง เริ่มหางานอีกทีคือกลางเมษาจนถึงตอนนี้ต้นมิถุนายังไม่ได้งานค่าาาา กรี๊ดดดด อ่อ ก่อนออกมาก็ไม่ได้มีเงินเก็บอะไรมาก เคลียร์หนี้บัตรเครดิตไปสองหมื่นกว่าบาทเหลือใช้ประมาณหมื่นนึง ไปลงทะเบียนว่างงานด้วยเพื่อเอาเงินประกันสังคมในส่วนที่เราควรได้มาก็ได้ไม่มาก ได้เดือนละ 4500 บ.ถ้าจำไม่ผิดเค้าจะให้แค่ 3 เดือนซึ่งจะหมดในเดือนมิถุนานี้ 😭

กลับมาต่อที่เริ่มสมัครงานใหม่ คือใจเราอยากได้งานออฟฟิศเงินเดือนสองหมื่นขึ้น ซึ่งมันหาค่อนข้างยากจากที่ๆเราอยู่ (เกาะที่ใหญ่สุดในไทย) ถ้าจะมีก็ห่างไกลจากบ้านมากกกก ซึ่งเราไปไม่ไหว ขี่มอไซค์ไปไม่ถึง จนเริ่มลด scope เพื่อจะกลับมาหางานโรงแรม แต่ก็เจอแต่ตำแหน่งเด็กจบใหม่ เงินเริ่ม 12000 (จนถึงตอนนี้เรามีปสก.ทำงานรวมเกือบ 8 ปีแล้ว) ในใจมันเลยบอกว่าเห้ย เราไม่ได้เล่นๆนะ จะมาเอาเงินเดือนแค่นี้จริงๆหรอ เลยไม่เอา มีงานแบบนี้เรียกอยู่ครั้งสองครั้ง แต่ก็ไม่เอา ส่วนที่ดีๆที่สมัครไปเงียบกริบทุกที่ ใจนึงก็คิดอีกหรือเป็นเพราะรูปถ่ายที่สมัครงานมันไม่เข้าตานะ เลยลงทุนถ่ายรูปใหม่ สมัครไปอีกที่สองที่ก็เงียบกริบ - ชีวิตโหดร้าย 😂

ในระหว่างที่รอๆๆกับการหางานใหม่ เลยนั่งดูคลิปทำอาหารแล้วก็ฝึกทำขนม เบเกอรี่ไม่ให้จิตตก เพราะอย่างน้อยเผื่อท้ายที่สุดแล้ว ถ้าทำขนมอะไรเป็นบ้าง ขายออนไลน์ก็ยังดี แต่ความคิดนี้ที่บ้านแอนตี้หนัก กลับสมน้ำหน้าว่ามีงานดีๆแล้วเจือกลาออกมา ไม่อดทน จะมาขายออนไลน์ จะขายอะไร ขายได้เหรอ ไม่มีคนซื้อหรอก (พ่อแม่อายุ 60++) เจอพูดแบบนี้เรื่อยๆก็โคตรบั่นทอนเลย แต่ก็พยายามฝึกทำบราวนี่ มัฟฟินอะไรมาเรื่อยๆ ซื้อกล่องบรรจุภัณฑ์มาสต็อกนิดหน่อย สั่งทำสติ๊กเกอร์ร้านเผื่อติดกล่องขนม ควบคู่กับการฝึกทำ แต่...ก็ยังไม่ได้ขายออนไลน์ เพราะไม่มั่นใจฝีมือ

จนเงินเก็บที่มีเริ่มเหลือไม่กี่พัน ตอนนี้เราเลยต้องกลับมาหางานอีกครั้ง เพราะคิดว่าถ้าจะขายออนไลน์ต้องมีทุนมากกว่านี้แล้วอีกอย่างคือฝีมือยังไม่คงที่ เลยไม่มั่นใจว่าจะขายได้อย่างที่คิดรึเปล่า แล้วก็มีอีกหนึ่งตัวเร่งคือหนี้ก.ย.ศ. ที่เราต้องจ่ายทุกปีก่อน 5 ก.ค. ซึ่งปีนี้เราลืมกันเงินไว้ 😨 ปีนี้ยอดยู่ที่ราวๆ  18,xxx ซึ่งปกติเราจ่ายทุกปีไม่เคยเบี้ยว พอเจอแบบนี้เราเลยคิดว่าคงต้องกลับไปเผชิญโลกแห่งความเป็นจริง ไปเป็นลูกจ้างเค้าก่อนเพื่อเอาเงินมาจ่ายหนี้แล้วก็จะได้เก็บเงินไว้เผื่อฉุกเฉิน

พิมพ์ถึงตรงนี้คือไม่มีอะไรเลยจริงๆ ช่วงที่เราทำงาน เราก็กิน เที่ยว ช้อปปิ้ง ไม่ได้เก็บเงินเลย ซึ่งแม่เตือนเราเรื่องนี้บ่อยมากแต่เราไม่ได้ใส่ใจเพราะคิดว่ายังไงก็มี อีกอย่างคือเราเป็นคนที่ไม่มีเป้าหมายชีวิตเลย ซึ่งมันไม่มีเองนะ ไม่ใช่ไม่ใส่ใจ คนอื่นเค้าอยากมีรถ มีบ้านก่อนอายุเท่านี้ๆแต่เรากลับเฉยๆ เพราะก็มีบ้านของพ่อแม่แล้ว รถเราก็มีแค่มอเตอไซค์ก็โอเคแล้ว พอคิดแค่นี้มันเลยไม่ผลักดัน ไม่ทะเยอทยานรึเปล่า ก็เลยไม่มีอะไรจนถึงตอนนี้ (ซึ่งเรารู้ว่ามันผิดมากๆแต่มันเกิดขึ้นแล้ว)

ชีวิตต่อจากนี้คือเราตั้งเป้าแล้วว่าต้องหางานให้ได้ เงินเดือนเท่าไหร่ก็เอาแล้ว เพราะหนี้กยศ.จี้มาติดๆ (ถึงแม้ตอนนี้ความรู้สึกลึกๆในใจคือไม่อยากเป็นลูกจ้างแล้วก็ตาม แต่ชีวิตมันบังคับให้ไปทางนั้นก็ต้องไป) ส่วนเรื่องขายเบเกอรี่ออนไลน์เราต้องพักไว้ก่อน จะบอกว่านี่คือครั้งแรกที่เรามีเป้าหมายในชีวิตคือการมีแบรนด์เบเกอรี่ของตัวเอง ซึ่งชื่อแบรนด์เราก็คิดได้ในคืนเดียว พอสมองมันแล่นทุกอย่างก็พรั่งพรูออกมา แต่แค่มันมาผิดที่ผิดเวลาเท่านั่น เลยคงต้องพักไว้ก่อน

สุดท้ายคือไม่รู้จะพิมพ์อะไรเหมือนกัน คือใครอยากให้คำแนะนำ ติอะไรได้หมด เพราะเราเองก็โดนพ่อแม่ว่ามาเยอะเหมือนกันจนจิตตก เปิดไปดูชีวิตเพื่อนๆก็โอ้โห เมื่อก่อนตอนเรียนมันเก่งน้อยกว่าเราอีกทำไมตอนนี้มันรวยจังนะ หดหู่ไปอีก 😂 จนต้องเก็บตัวไปพักนึง ดีที่มีแมวกับทวิตเตอร์แล้วก็พันทิปมาช่วยเยียวยา ตอนนี้คือเราอยากเริ่มใหม่อีกครั้ง หวังว่าจะได้เจอโอกาสดีๆงานดีๆที่จะอยู่กับเราไปนานๆ

ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ ขอให้ทุกคนโชคดี ✌