สวัสดีค่ะ สมาชิกทุกท่าน

กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของ จขกท นะคะ ผิดพลาดประการใดขออภัยก่อนเลย


วันนี้ จขกท โดนผู้ใหญ่ในที่ทำงานงอนใส่เข้าค่ะ รู้สึกแย่มากๆ แต่ก็คิดว่ามันไม่สมเหตุสมผล ไม่น่าจะเป็นเรื่องที่จะต้องเอามางอนค่ะ

ท้าวความก่อนนะคะ
ที่ออฟฟิศของ จขกท ทำกับข้าวกินกันเองในออฟฟิศค่ะ โดยมีผู้ใหญ่คนนั้นเป็นคนรับหน้าที่จัดหาวัตถุดิบ ทำอาหาร

คือ เรียกง่ายๆ แกเป็นแม่บ้านแหละค่ะ
แต่แกก็เป็นที่เกรงอกเกรงใจของคนในออฟฟิศค่ะ เนื่องด้วยแกอยู่มานาน ช่วยนู่นช่วยนี่ในออฟฟิศก็เยอะ ทุกคนเลยเอาอกเอาใจแกซึ่งอันนี้จขกท ว่าเป็นความน่ารักของคนในออฟฟิศเราค่ะ จขกท เอง ก็เกรงใจแกนะคะ อะไรที่จัดการเองได้เช่น ล้างจานที่ทิ้งไว้ในอ่างให้บ้าง จัดเบรคเสริฟกาแฟให้แขกเอง ทำความสะอาดบริเวณโต๊ะตัวเอง บางทีก็เอาขยะไปทิ้ง

แกเป็นคนมีน้ำใจ ชอบอาสาค่ะ อาสาจะทำนู่นทำนี่ แต่แกไม่ชอบให้คนช่วยค่ะ แต่พอแกเหนื่อย แกก็บ่นค่ะ เรื่องทำกับข้าวเนี่ยแกอาสาทำเอง (ซึ่งที่จริงไม่ทำคนในออฟฟิศก็ออกไปหากินข้างนอกก็ได้ ไม่ใช่หน้าที่แกเลย) พออย่างนั้นคนที่ได้ยินแกบ่น คือไม่ได้ช่วยงานแก(ก็แกไม่ให้ช่วย) ก็รู้สึกแย่สิคะ ก็เข้ามาง้อมาพูดอวยให้แกรู้สึกดี จขกท ก็ทำค่ะ  อวยเหมือนกัน แต่บางทีก็ไม่ทำเพราะคิดว่าบางเรื่องเป็นหน้าที่ของแกอยู่แล้ว (เช่น ทำความสะอาดออฟฟิศ หรือ การย้ายเก็บขยะในสำนักงานไปทิ้ง บางครั้งแกไม่ทำค่ะ )

ยิ่งหลังๆมา แกเริ่มทำกับข้าว และงานที่นอกเหนือจากหน้าที่ตัวเองเยอะ แกยิ่งได้รับการอวยจากคนในออฟฟิศมาก
ด้วยความที่คนในออฟฟิศเกรงใจแก ตอนนี้เวลาใครพูดอะไรไม่เข้าหูแกปุ๊บ แกก็จะเอามาบ่นออกมา พูดน้อยใจออกมาเลยค่ะ พูดตัดพ้อให้ได้ยินกับเจ้าตัวด้วย จขกท สังเกตมานาน และหวังว่าตัวเองคงไม่เจอแบบนั้นนะ

จนวันนี้ (เห้อ...เข้าเรื่องสักที)

วันนี้ จขกท จะขอให้แกช่วยเย็บเล่มเอกสารให้หน่อย เลยเข้าไปในครัวซึ่งตอนนั้นแกทำกับข้าวอยู่ค่ะ เข้าไปคุย แต่แกไม่ตอบอะไร เราก็ไม่ได้พูดเสียงเบาเลยนะ จขกท ก็เลยถอยมาก่อน เข้าใจคงยุ่งอยู่ไม่อยากตอบ

ผ่านไปหนึ่งยก

พักกลางวัน

แกก็ทำกับข้าวแบบจานเดียวแล้ววางไว้ที่โต๊ะกินข้าวส่วนกลางจนเต็ม

พอคนในออฟฟิศเริ่มมากินก็เลือกไปคนละจานค่ะแล้วด้วยความที่มันเป็นโต๊ะกินข้าวด้วย คนที่มากินก่อนก็กินไปทามกลางจานอื่นที่ยังไม่มีคนหยิบค่ะ  จขกทเห็นว่ามันเกะกะ แล้วคนที่มาหยิบต่อจะรู้มั้ยว่านี่จานใครเป็นจานใคร มารุมมาตุ้มกันอีก เลยพูดกับคนในโต๊ะไปว่า

“ มันเยอะ ทำไมไม่ไปวางที่อื่น ”

ทีนี้ค่ะ แกบอกกลับมาเลยค่ะ ว่าโต๊ะในครัวมันเต็ม จะให้ไปวางตรงไหน

โอเคถ้ามันจบ แค่แบบที่แกบอกกลับมา จขกทก็จะรู้สึกผิดเองไง แต่ปรากฏว่า แกเดินมาเก็บจานที่ยังไม่มีเจ้าของทั้งหมด แบบไม่พอใจ(คือกระแทกจานค่ะ กระฟัดกระเฟี้ยด จนคนในโต๊ะรู้สึกกันหมด แกอารมณ์เสียมาก่อนอยู่แล้ว จขกทเจอแจ็คพ็อตเข้าไป) แล้วก็ไม่คุยกับ จขกทอีกเลย จนถึงตอนบ่ายแก่ๆ ก็เข้าไปคุยกับแก แต่แกนั่งนิ่ง ไม่คุย เมิน เหมือนไม่มีเราคุยกับแก

พอมาถึงจุดนี้ จขกท ก็รู้เลยว่าแย่ละ แกงอนแล้ว กลับมานั่งทบทวนค่ะว่านี้เป็นความผิดของเราเองใช่มั้ยที่เราพูดไม่คิด ทำร้ายจิตใจแก พยายามเอาอาการวัยทองมาเชื่อมโยง
แต่ในใจคือไม่ใช่ค่ะ ถ้าแกเป็นผู้ใหญ่มากพอแกต้องไม่แสดงกริยาแบบนี้ จะด่ากลับหรืออะไรก็ได้ที่ทำให้เรื่องมันจบตรงนั้น แต่มางอนกระฟัดกระเฟี้ยดแบบนี้ ส่วนตัว จขกท เห็นว่ามันควรต้องเอาเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งมาโกรธ โดยเฉพาะกับ จขกท ที่เรียกได้ว่าเป็นเด็กปากพล่อยคนหนึ่งเนี่ยนะ

จขกท จะไม่ทำอะไรกับเรื่องนี้แล้วค่ะ เราถือว่าเราเป็นเด็ก ไปหา คุยดีๆ แล้ว ผู้ใหญ่ทำตัวใส่แบบนี้เราก็จะไม่สนใจอีกต่อไปค่ะ ไม่อยากเสียเวลาทำงานทำการ เอามาคิดเรื่องอารมณ์ขึ้นๆลงๆ ของแม่บ้านในออฟฟิศค่ะ(จขกท เป็นคน ตรงๆค่ะ)

หรือนี่เป็นผลพวงที่เราอวยแก ทำให้แกคิดว่าน้ำหน้าอย่างเราทำอะไรยังไงก็ไม่พ้นแกอยู่แล้ว จะโกรธ จะงอน ยังไงก็ได้

แล้วคนอื่นในออฟฟิศก็จะต้องเกรงใจแกเพื่อไม่ให้แกโกรธไปยังงี้เรื่อยไปเหรอ


ใครเจอเคยผู้ใหญ่ประมาณนี้ มีวิธีแก้ยังไงกันบ้างคะ
หรือขอวิธีให้เลิกสนใจแกก็ได้ค่ะ

ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ
จขกทอึดอัดมาก อยากระบายมากๆเลยค่ะ