อยู่ดีดีก็อยากตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ด้วยว่าคิดถึงคนทำกับข้าวที่จากเราไป 19ปีแล้ว แต่สิ่งเหล่านั้นยังจำได้ดีจนถึงวันนี้

จขกท. เสียอาม่าไปเมื่อ 19ปีที่แล้ว ตอนนั้นอยู่แค่ ป.6 ทานอาหารฝีมืออาม่าทุกวัน และอาม่าก็จะมีอาหารกลุ่มเดิมๆ วนไปวนมา สลับกับซื้อข้างนอกมาเสริมบ้าง และเป็นรสชาติที่เราจำได้เป็นอย่างดี

จานที่ชอบทำบ่อยๆ ก็จะมีไข่เจียวหมูสับที่หมูเยอะมากกกกก บวกกับเครื่องสามเกลอที่เข้มข้นสุดๆ / น้ำพริกกะปิใส่กุ้งแห้งตำเพื่อให้มีเนื้อเวลาทาน / ผัดข้าวโพดอ่อนใส่เห็ดฟาง / หมูย่างเตาถ่าน / น้ำพริกอ่อง / ผัดผักกาดขาวน้ำมันหอย / ผัดวุ้นเส้นกับแหนม และอื่นๆประปราย

ที่บ้านเวลาทานกับข้าวไม่หมด ไม่ทิ้ง แต่แช่ตู้เย็นโลด ถึงอีกมื้อค่อยมาเวฟใหม่ หรือบางทีกับข้าวใหม่มาอีก อาม่าก็จะให้เรามาเคลียร์(กิน) ของเก่าให้หมด ด้วยความที่แกเสียดาย ดังนั้นเราก็จะเป็นคนกำจัดอาหารออกบ่อยไป

จนบ่ายวันที่อาม่าเสียกระทันหัน ทุกคนวุ่นวายเตรียมงานกันยกใหญ่ สุดท้ายพอกลับถึงบ้าน หิวสิ และก็เปิดตู้เย็นหาของกิน และก็เจอ..วุ้นเส้นผัดแหนม..ที่อาม่าเพิ่งทำเมื่อวานเย็นและกินกันไม่หมด

จขกท. หลังจากเปิดตู้เย็นยืนเงียบพักนึง ดูวุ้นเส้นผัดแหนมในตู้ที่วุ้นเส้นเย็นๆเส้นแข็งๆ ก็หยิบออกมาด้วยความหิวจัด เอาออกมาเวฟ หยิบออกจากเวฟ ตักข้าว

หยิบมาวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว ตักคำแรกเข้าปากน้ำตาไหล รสชาติเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกและบรรยากาศเปลี่ยนไป รู้สึกจุกที่คอ สุดท้ายกินไปได้ประมาณ 5คำ ไปต่อไม่ไหว

จนถึงวันนี้ ยังจำทุกอย่างได้ดี จำรสชาติอาหารทุกจานนั้นได้ดี และยังไม่เคยเจอรสชาติเดียวกันจนทุกวันนี้ ก็หวังว่าจะไม่ได้เจอ เพราะคงต้องกินทั้งน้ำตาอีกแน่ๆ หรืออาจกินทั้งรอยยิ้มก็เป็นได้ ที่ได้นึกถึงคนที่เรารัก

เพื่อนๆมีประสบการณ์คล้ายๆกันแบบนี้มั้ยคะ เป็นอาหารจานไหน และความรู้สึกเดียวกัน
รึป่าวคะ?

เพิ่มรูป : ภาพจากเว็บ wongnai