เราเป็นลูกคนเล็กที่รู้สึกว่าตัวเองอาภัพที่สุด  จนรู้สึกอิจฉาชีวิตคนอื่น  ที่ทำอะไรก็ดีไปซะทุกอย่าง  ผิดกับเราเป็นลูกคนเล็กที่ทำอะไรก็ สุดๆ  ล่าสุดกลับจากทำงานวันนี้เวลา 07.30 น. เลิกงานมากับพี่สาว พากันแวะตลาดซื้อกับข้าว   พอมาถึงบ้านเรารีบอาบน้ำถามหาน้ำสปอนต์เซอร์ที่ซื้อไว้เมื่อวานแล้วลืมกิน  แต่พี่เขยเอาไปกินก็เออแล้วไปหมดก็หมดไป   หิวจะกินข้าวแต่พี่สาวยังไม่อาบน้ำ เราเลยจะกินขนมรองท้องรอ  พอพี่สาวอาบน้ำออกมา   เห็นเรากำลังกินขนมไม่พูดไม่คุยกับใคร  ก็พูดขึ้น  ทำไมไม่ไปกินข้าว   ขนมทำไมไม่เก็บไว้ไปกินที่ทำงาน กูยังไม่ทันได้เอ่ยปากสักคำ  กูก็โดนด่าโดนตะเพิดทั้งๆที่กูก็รอกินข้าวพร้อมกันกับมัน เราพูดไม่ออก   พูดไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว ก็เลยตัดสินใจไม่กินข้าว ขนมก็มัดใส่ถุงเก็บไว้ละกัน  น้ำตาก็ไหล กูเสียใจ  เสียใจว่าทำไม่ต้องมาด่า   เราเซ็นซิทีฟกับการที่โดนคนในครอบครัวตำหนิ   น้ำตาจะไหลออกมาเป็นสาย โดยไม่ต้องพูดอะไร