พอดีหยิบของ ป.6 กับ ม.3 ออกมาอ่านซ้ำอีก ก็จะได้เห็นทั้งเพื่อนที่สนิทกับเพื่อนที่ไม่ค่อยได้คุยนั่นเขียนไว้ว่ายังไง ใครเขียนรู้สึกยังไงกับเราบ้าง
แต่ไม่ว่าจะสนิทหรือไม่สนิท ฟีลลิ่งพิเศษตอนอ่านก็เกิดขึ้นในใจ บรรยายไม่ถูกอะ แบบว่าคิดถึงจนอยากกลับไปอยู่ด้วยกันแบบนั้นอีกครั้งนึง
ถ้ามีโอกาส เพื่อนที่ไม่ค่อยได้คุย ก็อยากจะกลับไปคุย จะไม่เหนียมอายอีกแล้ว 555

แต่เสียดายตอน ม.6 ไม่มีใครเขียน ผมก็เลยไม่ได้ซื้อมาให้เพื่อนเขียนไปด้วย เลยไม่มีเก็บไว้อ่านเลยอะ
มีเพื่อนคนหนึ่งบอก แต่จำไม่ได้ว่าใคร บอกว่าเดี๋ยวนี้มีเฟซบุ๊กแล้ว เดี๋ยวก็ติดต่อกันได้ สมุดเฟรนด์ชิพไม่จำเป็นหรอก
แหม่...เป็นไงล่ะ ผ่านมา 3-4 ปี ก็ยังเงียบฉี่เชียว ดีไม่ดีฉี่เสียงดังกว่านี้อีก [เดี๋ยวนะ ไม่ใช่ละ 55]
บางทีมันก็แทนกันไม่ได้เนาะ มันให้คนละฟีลลิ่งกัน เพราะก็คงไม่ได้ไปทักเพื่อนทุกคน และเพื่อนทั้งห้องก็คงไม่ได้มาทักเรา
แต่การมีสมุดเฟรนด์ชิพนั่นคือเพื่อนทั้งห้องได้เขียนลงไว้ [รวมถึงเพื่อนห้องอื่นที่อาจไปให้เขียนด้วย] ความรู้สึกที่เขียนมันก็คือของ ณ ตอนนั้น เวลานั้น
เฟซบุ๊กส่วนใหญ่เขาก็เอาไว้คุยธุระคุยเล่นปกติ ไม่ได้เอาไว้เขียนความในใจเป็นหลัก บางทีการเขียนความในใจก็เหมาะที่จะอยู่ในรูปของสมุดเฟรนด์ชิพมากกว่า

ป.ล.พอดีพิมพ์จนชินมือ แต่ถ้าจะให้ถูกตามหลัก ต้องทับศัพท์เป็น "เฟรนด์ชิป" สิเนาะ 5 [หัวเราะครั้งเดียว]