มันคือค่ำคืนที่แสนจะโหดร้ายสำหรับเรามาก
ในขณะที่คนอื่นๆกำลังนอนหลับผักผ่อนกัน ช่วงกลางดึกคืนนี้ เป็นเวลาตีสี่ ของวันที่ 5 มิถุนายน

ซึ่งมันไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่ความฝัน
ไม่ใช่แม้แต่สิ่งที่อยากให้เกิดขึ้นกับตัวเราเองเลย....

เราได้ยินเสียงเรียกของคนที่เป็นแม่
ภายในน้ำเสียงนี้ เรารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดอย่างมาก แม่เดินมาหาเรา และใช้มือข้างซ้ายสัมผัสและเขย่าตัวเราอย่างแผ่วเบา ภายใต้เสียงร้องอันสุดแสนจะทรมาน

“หลิน หลินช่วยแม่ด้วย
แม่เป็นไรไม่รู้ แม่ปวด ปวดเหลือเกิน แม่ปวดตรงนี้ หลินช่วยแม่ด้วย”

เสียงของแม่นี้มีความเจ็บปวดและแผ่วเบาจนแทบจะหมดแรง แม่ไม่ได้ใช้แรงในการปลุกเราเลย
แต่เราตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของแม่ที่ร้องออกมา และต้องการความช่วยเหลือจากคนเป็นลูก ซึ่งเป็นคนเดียวที่อยู่ในห้องตอนนี้

เราตื่นขึ้นมาอย่างไม่ได้เต็มใจนัก
แต่กลับต้องตกใจอย่างมาก เพราะภาพตรงหน้าเราคือผู้หญิงที่ร้องไห้ครวญครางด้วยความเจ็บปวด
ในใจตอนนั้น เราไม่รู้ว่าท่านเจ็บปวดมากขนาดไหน แต่ภาพที่เห็นกลับทำให้เราสะดุ้งและลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ
“แม่ แม่เป็นอะไร แม่ แม่เจ็บตรงไหน แม่ แม่ แม่”

เราทำอะไรไม่ถูก เพราะความตกใจ เราคิดอะไรไม่ออกจริงๆ ณ ตอนนั้น ในหัวของเราไม่รู้ว่าเราต้องทำอะไรเป็นอันดับแรก

“หลิน แม่ปวด พาแม่ไปโรงบาล นะ นะ หลิน พาแม่ไปโรงบาล แม่ปวดตรงนี้”

แขนขวาของแม่ดูเหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลืออยู่เลย
แขนข้างนั้น ห้อยอย่างไร้การควบคุม ส่วนมือซ้ายของแม่ ก็ทาบอยู่บนหัวไหล่ข้างขวา พร้อมกับเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างแผ่วเบา

จากสถานการณ์ที่เห็นอยู่ตรงเบื้องหน้า
เราต้องรีบพาแม่ไปโรงพยาบาล เรารีบหยิบเสื้อมาใส่ ในใจก็กลัว กลัวว่าแม่จะเป็นอะไรไหม จะเกิดอะไรขึ้น ไม่! มันต้องไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการให้เป็น ไม่ ไม่ใช่วันนี้แน่ๆ

“อดทนอีกนิดนะแม่ เรากำลังจะไปโรงบาลกัน แม่ต้องไม่เป็นอะไร แม่ต้องไม่เป็นอะไร ไม่เป็นอะไรนะครับ”