เรื่องมีอยู่ว่า ผมหนะโตมาในครอบครัวที่อบอุ่นนะ แต่นิสัยผมหนะชอบอยู่คนเดียว ชอบทำไรคนเดียว เวลาตอนกินข้าวกับครอบครัวผมก็คุยเรื่องทั่วไปกับเขา ก็สนุกเฮฮาดี แต่พอหลังจากนั้น กินข้าวเสร็จพอเข้าห้องตัวเอง ความคิดมันชอบทำร้ายผมคับ ผมชอบคุยกับตัวเองชอบพูดคนเดียว พอผมมีสติ ผมก็รู้สึกว่าผมเริ่มเหมือนคนบ้าขึ้นทุกวัน ผมเคยโทรไปที่1323นะ ผมก็บอกเรื่องที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้แล้วเขาก็ให้ผมทำแบบสอบถาม เขาบอกว่าผมเครียดมากเกินไป ได้คะแนน9/10 ผมกลัวมาก "การอยู่คนเดียว" ผมก็มีเพื่อนนระ แต่พวกมันก็ไม่ค่อยคุยกับผมเท่าไหร่ บางทีมันก็มีคนคุยของมัน
ส่วนตัวผมอะหรอ ไม่มีหลอก ผมเลยชินกับการอยู่คนเดียว จนผมมาฝึกงานที่กรุงเทพ เหมือนโลกยิ่งสอนผม อยู่ให้เป็น กับการอยู่คนเดียว ผมต้องจากบ้านมาฝึกงานที่นี้4เดือน
คือผมต้องอยู่ที่นี้4เดือนคนเดียว ที่ฝึกงานเขามีห้องให้ผมพัก จริงๆแล้วผมมาฝึกงานกับเพื่อนอีกคนที่เป็นผู้หญิง ซึ่งเคยเป็นคนที่ผมเคยชอบ... แต่เขาก็ไม่ค่อยมายุ่งอะไรกับผมหลอก ผมกับเธอพักคนล้ะที่ ซึ่งตอนนี้ผมได้นั้งโง่ๆในห้องสี่เหลี่ยมมึดๆคนเดียวนั้งพิมย์เรื่องนี้ในพันทิป ซึ่งการที่ผมเป็นแบบนี้ มันหมายถึงว่าผมเริ่มเข้าสู้สภาวะคนบ้ารึป่าวคับ
ใครพอมีความคิดดีๆแก้ปัญหาตรงนี้ดีๆ ช่วยบอกผมทีคับ ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังใส่หน้ากากอยู่ตอนที่อยู่ในสังคม ตอนอยู่กับพ่อแม่ ตอนอยู่กับเพื่อน แล้วเราจะถอดหน้ากากพวกนั้นออกเมื่อเราอยู่คนเดียว เราไม่ค่อยชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย 😒😰😢😨😞