คือตัวเราเป็นเด็กเรียนดีและเรียนทางสายวิทย์มาตลอดเพราะพ่อแม่ให้เรียนค่ะโดยเราไม่เคยได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักเลย พอขึ้นม.ปลาย เราได้อยู่รรตามที่พ่อแม่คาดหวังแต่ตัวเราจริงๆเป็นคนชอบทำกิจกรรมมาก ในตอนแรกก็ขอแม่แม่ก็อนุญาติให้ทำแต่การเรียนของเราก็ไม่ดีแม่จึงไม่สนับสนุนให้ทำจนเราเลิกทำไปช่วงนึง ผลการเรียนเราก็ไม่ได้ดีขึ้นค่ะ เราพยายามทุกเทอมนะแต่เหมือนแม่ไม่เห็นความพยายามของเราเลย คือเราพยายามแต่ผลลัพธ์ที่ออกมามันไม่เคยได้อย่างที่หวัง เราก็ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากนั้นเราก็แอบทำกิจกรรมค่ะเพราะว่าที่บ้านไม่สนับสนุนเลย แต่มันเป็นสิ่งที่เรารักแล้วก็ชอบมากๆ บางอย่างเราพึ่งมารู้ตัวเพราะตอนเด็กๆเราไม่เคยได้ทำเลย เช่น กีฬา ซึ่งตัวเราเองคิดว่าถ้าพ่อแม่ส่งเราเรียนตั้งแต่เด็กเราก็คงทำมันได้ดีแล้วก็เป็นสิ่งที่เราชอบ แต่ที่บ้านตีกรอบเราไว้ให้เข้าแพทย์ตลอดค่ะ จนสอบเข้ามหาลัยเราก็ไม่ได้ตามที่พ่อแม่หวังโดยได้คณะรองลงมา ที่บ้านก็กดดันให้เราซิ่ว ส่วนตัวเรานั้นรู้สึกว่าคณะที่ได้นั้นมีอนาคตที่สามารถไปได้ดี(ถึงจะไม่เท่าแพทย์ที่แม่หวัง) แต่แม่ก็หาว่าเราขี้เกียจแค่อยากเข้าไปทำกิจกรรมอยากไปสบายลั๊ลล๊า ใช้เงินไม่คิด และพูดว่าผิดหวังเพราะว่าจะส่งไปเรียนไม่ได้ส่งไปเล่น ไม่งั้นไปอยู่รรวัดดีกว่า แล้วก็พูดว่ามหาลัยเนี่ยไม่ต้องเข้าคณะที่ติดก็ได้ให้ไปเข้าอะไรที่เรียน2ปีจบจะได้ไปทำงานเร็วๆถึงเรียนไปก็ห่วยอยู่ดีจะเข้าไปทำแต่สิ่งบันเทิง คงไม่ได้อย่างที่หวังแค่จะเอาผ่านไปวันๆ  ซึ่งเราเสียใจค่ะ เรารู้ว่าแม่ผิดหวังกับเราตลอดเวลาที่ผ่านมาแต่บางทีความคาดหวังที่มากเกินไปมันทำให้เราไม่อยากเป็นแบบที่เขาวางไว้เขามักจะเข้ามาถามเราว่าอ่านหนังสือถึงไหนแล้วอ่านเยอะๆนะไม่ทันคนอื่นเขาแล้วเวลาว่างเล็กๆน้อยๆเขาก็จะเอาแต่ให้เราอ่านหนังสือเล่นทรศเขาก็ว่าว่าอย่าเอาเวลาไปทำเรื่องไร้สาระ ทั้งชีวิตเราไม่เคยได้ทำอะไรแบบคนอื่นเลยเช่นการนอนตื่นสายในวันหยุด หรือการนั่งเล่นเกมปิดเทอมโดยที่ไม่ต้องกังวลว่าแม่จะว่า เราจะเล่นก็ต้องแอบๆเล่นไม่สบายใจสักครั้งทั้งที่จริงๆมันก็เป็นชีวิตปกติธรรมกาของเด็กทั่วไป คิดว่าที่เราเป็นอย่างงี้เพราะว่าแม่ด้วยถ้าแม่เข้าใจเราบ้างยอมรับในหลายๆเรื่องบ้าง เช่นการไปเที่ยวไปดูหนังถ้าบอกพ่อแม่ก็จะปฏิเสธมาทันที เราจึงแอบทำหลายอย่างค่ะ พอเขารู้เขาก็จะด่าเราตลอดแล้วก็หาว่าทำไมไม่บอก คือถึงบอกเขาก็ไม่เคยให้เราไปค่ะ ตั้งแต่เด็กขออะไรที่เด็กวัยเดียวกันทำได้นั้นเราก็ได้ยินแต่คำว่า'ไม่ให้ไป' ถ้าแม่ให้เราตั้งแต่ต้นไม่กดดันเราคิดว่าชีวิตเราคงจะดีกว่านี้เราอยากบอกแม่ได้ทุกเรื่องว่าวันนี้ไปไหนมาที่โรงเรียนเจอเพื่อนแบบไหนมีใครมาจีบมีแฟนมั้ยแต่ทุกครั้งที่เคยพูดก็จะตอบกลับมาแบบขัดเราทุกอย่างหาว่าไร้สาระบ้าง จนเราไม่เล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเองให้เขาฟัง ทุกวันเขาก็จะบอกเราว่าตั้งใจเรียนนะ ตอนอ่านหนังสือก็บอกว่าอ่านเยอะๆนะ ทำแบบฝึกหัดรึยัง ขนาดตอนวันสอบเขาก็พูดว่าทำให้ได้นะ ตั้งใจทำ คือมันเป็นปมในใจเราด้วยเราแค่อยากได้คำว่าสู้ๆ ไม่ต้องพูดในสิ่งที่เราก็รู้ว่าต้องอ่านเยอะๆอะไรแบบนี้มันเป็นการกดดันเรา เขาก็พูดว่านั่นคือการให้กำลังใจ แต่เรารู้สึกแย่มากทุกครั้งที่โดนถามโดนพูดแบบนั้นเราต้องการแค่คำว่าสู้ๆนะ แค่นี้เขาไม่เคยให้เราเลยค่ะ จนผลออกมาเขาก็ถามเราทุกวันว่าจะซิ่วมั้ยต้องอ่านหนังสือแล้วนะเดี๊ยวไม่ทันเขา คือเราก็คิดนะคะเรายังอยากมีเวลามากกว่านี้ในการตัดสินใจซึ่งเขาก็เอาแต่คิดเองว่าจะให้ซิ่ว (ตอนสอบตอนคะแนนออกก็เหมือนจะเข้าใจและยอมรับสิ่งที่เราได้) พอเวลาผ่านไปเขาก็จะพูดในหลายๆครั้งว่าผิดหวัง ย้อนถึงความหลังที่เราทำตัวไร้สาระในสายตาเขา แล้วก็พูดถึงผลลัพในการสอบ เรารู้สึกแย่มากๆจะออกไปเที่ยวไปไหนก็ต้องขอทั้งๆที่เราพึ่งจะสอบเสร็จและปิดเทอม เราต้องรู้สึกผิดทุกครั้ง เพื่อนก็ถามว่าทำไมมาไม่ได้เราก็ไม่รู้จะตอบเพื่อนยังไง พ่อก็เอาแต่พูดว่าอยู่บ้านทำงานบ้านให้เป็นประโยชน์เราก็ทำแทบทุกอย่าง แต่พ่อแม่อารมเสียมาเขาก็เอาแต่ว่าเราถึงเรื่องเดิมๆพูดว่าเราเอาแต่ทำตัวไร้สาระ งานอะไรก็ไม่ทำ เราทำทุกอย่างแล้วแล้วการอยู่บ้านจะให้เราทำอะไรเป็นประโยชน์กว่านั้นนอนเล่นก็หาว่าไร้สาระเราจะออกไปหาอะไรทำข้างนอก(เล่นกีฬา ไปเที่ยวบ้าง)เขาก็ไม่ให้ไปอีก ทั้งๆที่มันเป็นประโยชน์กว่าการอยู่บ้าน จะขอทีก็อาทิตย์ละครั้ง แล้วเราจะต้องทำยังไง เขาถึงจะพอใจ ต้องให้เรานั่งอ่านหนังสือทุกวันทั้งๆที่ปิดเทอมมั้ย เราไม่เข้าใจเลยค่ะ เครียดมากๆ ทั้งๆที่ตัวเราเองก็นั่งคิดปรึกษาคนอื่นแทบทุกวันกับเรื่องที่เราควรเรียนคณะนี้หรือซิ่วดีเราก็คิดถึงอนาคตตัวเอง แต่แค่เรายังต้องการเวลาซึ่งแม่ก็ถามเราทุกวันเราก็เครียดมาก  เราไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้เขาเข้าใจเรา ถึงจะเข้าคณะนี้จริงๆเพราะว่าเราชอบมันแล้วจริงๆ แต่พอทำกิจกรรมเขาก็คงหาว่าเราเอาแต่ไร้สาระ คือเราต้องเอาแต่เรียนรึป่าวคะเราต้องทิ้งทุกสิ่งที่เราชอบแล้วก็เอาแต่เรียนตามที่เขาคาดหวัง คือชีวิตนี้มันยังเป็นของเราอยู่มั้ยบางทีก็ไม่เข้าใจ อยากหายไปจากตรงนี้มากๆ ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี เราแค่อยากทำในสิ่งที่เราชอบในสิ่งที่เรารักแต่เขากลับมองว่าตรงนั้นเป็นแค่เรื่องไร้สาระ