ถ้าคุณเป็นผม คุณจะรู้สึกอย่างไร

เรื่องมีอยู่ว่า ผมกับแฟนมีลูกสาว 2 ขวบ  แล้วพอดีเมื่อวานเป็นวันหยุด แต่ผมมีงานนิดหน่อยช่วงเช้า ส่วนช่วงบ่ายว่าง ส่วนแฟนว่างเช้า มีงานบ่าย
ก็เลยคุยกันว่าตอนเช้า จะพาแฟนกับลูกไปส่งที่ห้องแม่เขา เพราะห้องแม่เขาเป็นห้องเช่า (ห่างจากบ้านผมประมาณ 25 กม. ใช้เวลาเดินทาง 1 ชม.) ทำให้ดูแลลูกวัยกำลังซนปีนป่ายได้ง่ายกว่าบ้านของผมที่เป็นทาวน์เฮ้าส์ 2 ชั้น ตอนเช้าเลยไปไว้ห้องแม่เขา แล้วผมก็กลับมาตอนเที่ยง แฟนผมบอกว่านัดที่อ๊อฟฟิศไว้บ่ายสอง ให้ผมพาลูกกลับบ้านไปก่อนเลย แล้วคืนนี้เขาขอนอนค้างที่ห้องแม่ได้ไหม ผมเลยบอกว่า ถ้าเลิกดึกก็นอนไปเถอะ อย่ากลับนะมันอันตราย

ผมก็พาลูกกลับถึงบ้าน ป้อนข้าว อาบน้ำลูก จน 1 ทุ่ม เขาโทรมา ก็คิดว่างานที่อ๊อฟฟิศคงเสร็จแล้วมั้ง เลยถามไปว่าเพิ่งเลิกหรอ เขาบอกว่ากลับมาสักพักแล้ว วันนี้เลิกเร็ว แล้วพี่เขาชวนไปกินข้าวที่ห้างแถวนั้น (เป็นพี่ผู้ชาย 2 มีแฟนผมเป็นผู้หญิงคนเดียว) ไปกันสามคน ส่วนคนอื่นพอเสร็จงานที่อ๊อฟฟิศก็แยกย้ายกันกลับ  ผมเลยเกิดความโมโห ว่าทำไมเลิกแล้วไม่ขอตัวกลับบ้าน มาช่วยเลี้ยงลูกก็ยังดี เขาก็ตอบกลับมาแบบขอไปที คือ ก็อยากกินอ่ะ ตั้งแต่เที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลย แล้วก็บอกเทอแล้วด้วยว่าถ้าดึกจะขอค้างห้องแม่นะ  ก็คุยกันไปคุยกันมา ปัญหาก็อยู่ตรงที่ แฟนเลิกงานที่อ๊อฟฟิศตอนนั้นยังไม่ 4 โมงด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่กลับมาก่อนแล้วค่อยไปหาของกินกับผมกับลูกก็ได้ ทำไมเขาเลือกที่จะไปกินกับพี่(ผู้ชาย)ที่บริษัท

สุดท้ายแฟนคงโมโหบ้าง เลยตอบมาตอนโทรมา 1 ทุ่มนั้นว่า ถ้าอยากให้กลับ ก็ขับรถมารับตอนนี้ดิ ไม่กลับเองอยู่แล้ว บ้านเทอไกลก็ไกล รถก็ติด

ผมคิดมาก ผมขี้หวงมากเกินไปรึป่าวครับ ผมไปจู้จี้เกินไปรึป่าว ถ้าคุณเป็นผมหรือแฟนผม คุณจะรู้สึกอย่างไร
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่