#ประสบการณ์ น้ำตาผู้แพ้ที่ไม่แพ้

นี่เป็นครั้งที่สองที่ลำตัวของผมถูกใช้เพื่อซับน้ำตาของผู้อันเป็นที่รัก ครั้งแรกเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วกับน้องสาวคนเล็กและครั้งนี้เมื่อซักครู่นี้กับลูกสาวคนดี ในเรื่องเดียวกันคือ พลาดไม่ติดเป็นผู้ถูกคัดเลือกแบบรับตรงเข้ามหาวิทยาลัย

ยี่สิบกว่าปีก่อน น้องผมเรียนอยู่ม.5 โรงเรียนดังย่านรามคำแหง อยู่ห้องคิงขยันมากกก ผมกับน้องอายุห่างกัน 9ปี ขณะนั้นผมจบตรีและทำงานได้สองปี จำได้ว่าวันนั้นวันที่ทางบ้านทราบผลการสอบรับตรงเข้าคณะแพทย์ศิริราช น้องผมไม่มีชื่ออยู่ในรายชื่อผู้ที่ถูกคัดเลือก พอผมกลับจากทำงานถึงบ้านและทราบเรื่อง โดยไม่ต้องถามใคร ผมรู้ได้ด้วยตนเองว่า ตอนนี้น้องผมคงกำลังเสียใจ สับสน และคงต้องการใครสักคน ตอนนั้นผมไม่ลังเลที่จะเดินขึ้นชั้นสองตรงไปยืนใกล้กับน้องสาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ ซักพักโดยไม่มีใครพูดอะไรน้องผมก็หันมาซบลำตัวผมแล้วร้องไห้ ผมปล่อยให้น้องร้องไห้ไปซักพัก และเอ่ยคำเตือนสติว่า ลองทบทวนดูว่าจนถึงวันนี้เราทำดีที่สุดแล้วหรือยังกับช่วงเวลาที่ผ่านมา ถ้าดีที่สุดแล้วก็ไม่ต้องเสียใจกับผลที่พลาดไป คราวนี้ลองมองต่อไปข้างหน้ายังเหลือเวลาอีกเท่าไรและยังมีอะไรที่เราจะต้องทำเพื่อให้เราพร้อมมากกว่านี้ คราวนั้นน้องผมมีเวลาอีกสองเดือนเพื่อสอบเอ็นทรานแบบทั่วไป และสุดท้ายน้องสาวคนเก่งก็ทำได้ สอบได้เข้าเรียนคณะแพทยศาสตร์จุฬาฯครับ

ส่วนครั้งนี้วันนี้เป็นวันประกาศผลรอบ3 (หรือรับตรงในอดีต)ของจุฬาฯ ซึ่งรอบนี้ลูกผมเลือกบัญชีจุฬาทั้งหมดสามอันดับเท่านั้นครับ ที่เลือกแบบนี้เพราะไม่อยากให้เลือกคณะที่คะแนนต่ำพอได้แล้วไปสละสิทธิ์กั๊กที่นั่งคนอื่นครับ สำหรับครั้งนี้เหมือนความรู้สึกเมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วได้ย้อนกลับมาอีกหน ครั้งนี้ลูกผมนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารชั้นล่าง เราคุยกันซักพักเกี่ยวกับคณะที่จะเลือกในรอบสี่ แล้วไม่ทันได้สังเกตผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของลูกสาว ผมจึงหยุดพูดและเดินไปยืนใกล้ๆลูก ลูกจึงเงยขึ้นมาซบลงที่ลำตัวผมพร้อมร้องไห้ไปอีกซักพัก จากนั้นผมเอ่ยคำเหล่านี้ครับ
‘พ่อภูมิใจในตัวหนูนะ เราอยู่ด้วยกันมาพ่อเห็นตลอด ปีสองปีมานี่หนูทำได้ดีแล้ว ไม่ว่ารอบนี้หรือรอบหน้าหนูจะติดได้เรียนที่ไหนหรือไม่มีที่ไหนรับหนูเรียน พ่อก็ภูมิใจในตัวหนูแล้ว จากสิ่งที่หนูได้ทำได้ทุ่มเทมา’

ขอคิดครั้งนี้
‘ขอเป็นกำลังใจให้กับผู้แพ้ที่ไม่แพ้ทุกท่านครับ’