ใครก็ได้ช่วยที เราติดนิสัยคนขี้กังวลสายตาคนอื่น
เเละการพูดจาของคนอื่นไปเเล้วค่ะ กลายเป็นคนขี้เกรงใจเกินไปจนไม่สนตัวเอง เพียงเพื่อถนอมให้คนอื่นไม่เกลียดเรา เเละยังพอใจในตัวเราต่อไป ตอนนี้เราอยู่ ม.3 เเล้ว ช่วยรับฟังเเละบอกเเนวทางให้หน่อยนะ ขอร้องล่ะ คุณพูดครั้งหนึ่ง คุณสามารถเปลี่ยนชีวิตคนๆหนึ่งได้เลยนะคะ ตอนนี้เราทรมานอึดอัดมากๆเลย




มีเรื่องจะเล่าให้ฟังค่ะ เรื่องราวมันเป็นเเบบนี้

ตอน ป.2 เทอม1
" วันเปิดเทอม "


เป็นวันที่เราตื่นเต้นมากเเละเพื่อนใหม่เพียบเยอะเลย
เเละยังก็มีเหล่าเพื่อนเก่าปนอยู่ ร.ร.เรามีสารวัตรนักเรียนคอยจับเด็กสาย ตอนนั้นเรามาเรียนสาย จึงรีบวิ่งไปเข้าเเถวให้ทัน ระหว่างรีบวิ่งอยู่นั้นมีเพื่อนผู้หญิงคนนึงเดินมากับผู้ปกครองที่จะเดินไปวางกระเป๋า ขอเเทนชื่อสมมุติเพื่อนคนนี้ " เนเน่ " ตอนเเรกก็เเค่เห็นผ่านๆเเหละเเละไม่รู้ว่ามันจะมานั่งข้างกับเราด้วย เเละมันก็จริงที่หลังจากเข้าเเถวมา เราก็เห็นมันนั่งโต๊ะติดเรา


เรา: หวัดดี เธอชื่อไรเหรอ

เนเน่: ชื่อ "เนเน่"  เเล้วเธอล่ะ

เรา: เราชื่อ(สมมุติ) " ซอล "


เเละเราก็คุยกันไปเรื่อยๆเกี่ยวกับเรื่องที่ชอบทั้งเราเเละมัน คุยกันไปเรื่อยๆเกี่ยวกับการ์ตูน เเละอื่นๆ
ด้วยความที่เป็นเด็กเเหละเนาะ เราเป็นคนพูดมาก
ซะจริงๆเเหละ เเละคิดอะไรได้ก็พูดออกมาเลย
ตอนช่วงเเรกๆมันก็ไม่ได้มีอะไรหรอกเป็นเวลา 4วัน


เเต่พอหลังจากนั้น อยู่ดีๆไอ่เนเน่มันก็เงียบผิดปกติ พยายามทักด้วยเเล้วพูดด้วยเเล้ว มันก็หลบหน้าหนีเฉย พอถาม


ซอล: เป็นอะไรเหรอมีอะไรรึเปล่าล่ะ

เนเน่: (ส่ายๆ))


ตอนนั้นเราคิดในใจว่า มันต้องโกรธเราไม่พอใจเราเเน่ๆเลย เเต่เราก็ถามไอ่เนเน่ไปเเล้วนี่ เเต่กลับไม่บอกอะไรสักคำ เราจะไปรู้ได้ไงว่า เราผิดอะไร เป็นเพราะ
เราพูดมากเหรอ หรือเราพูดจาอะไรให้ไม่พอใจรึเปล่า
เเต่มันก็ไม่พูดอะไรเลย


เเละมันก็เกิดเรื่องผิดปกติซะจริงๆ เห็นได้ชัดเลย
ก็ตอนที่ครูให้นักเรียนพากันเปลี่ยนที่เพื่อความเป็นระเบียบ เราไปนั่งกับเพื่อนผู้หญิงคนนึง ขอเเทนชื่อสมมุติว่า " ดุ๊ก " เเละเพื่อนผู้ชายที่นั่งข้างดุ๊กชื่อว่า
" โย่ "

เราก็สนิทกับดุ๊กจนขึ้นเรื่อยๆรวมถึงเพื่อนที่ชื่อโย่
เราเป็นคนร่าเริงเเจ่มใสบ้าบอ อเลิดๆเลยก็ว่าได้
สนิทกับใครก็ง่ายมาก เเต่เราสนิทกับดุ๊กมากกว่า

จนครั้งหนึ่งเราเดินผ่านเนเน่ เนเน่ยืนจับกลุ่มคุยกับเพื่อน2คนตรงริมหน้าต่าง เเทนชื่อสมมุติว่า

คนที่1 " พริว "
คนที่2 " โอ๋เอ๋ "


ดูท่าจะคุยกัน(สนุกปาก)จริงๆ ชอบทำอย่างงี้ทุกครั้งที่เราเดินผ่านเลย
มองหน้าเราอีกด้วย เหร่ตาใส่ จิกตาเเละก็กระซิบหัวเราะยิ้มร่า

เจอเเบบนี้ทุกวันจนอดสงสัยไม่ได้ มันช่างน่ารำคาญไรเเบบนี้วะ

ซอล: พูดอะไรเกี่ยวกับเราอยู่เหรอ

เนเน่: ก็เปล่า!? เราพูดอีกเรื่องนึงต่างหาก ใช่มั้ยๆ โอ๋เอ๋(ยิ้ม)

โอ๋เอ๋: ใช่ๆ (ยิ้ม)

พริว: เออออ!!!! (จิกตา)เราก็เเค่มองหน้าเธอเฉยๆเอง (ยิ้ม)

เเละพวกมันก็หันหน้าเข้าหากันเอามือปิดปากหัวเราะ ทำหน้าบึ้งเหร่ตามองข้างเเละกระซิบกันต่อ

ส่วนทางเราก็คุยเเละสนิทกับดุ๊กเรื่อยๆ เเละโย่ก็เช่นกันเเต่น้อยกว่า


ยิ่งนานวันเข้า เรื่องมันก็บานปลายเเละหนักขึ้นเเล้ว
ไอ้ชิตเนเน่ มันก็ไปบอกให้เพื่อนผู้หญิงทั้งห้องเลิกเล่นเลิกคุยกับเราเเบบงงๆ ตอนนั้นช็อคมาก เป็นใครอยากเจอเรื่องเเบบนี้ตั้งเเต่เด็กกันซะที่ไหนล่ะ

เราก็โมโหมากเเต่ก็ยังกั้นได้อยู่ พอไปเรียนคอมเท่านั้นเเหละ อยู่ดีๆไอ้เนเน่มันก็พาเพื่อนผู้หญิงมารวมตัวกันคุยกับเรา เรานั่งอยู่ตรงกลางหลังจากงานคอมที่ครูให้ทำเสร็จเเล้ว พวกมันคุยกับเราจนเราเองก็ปล่อยให้ตัวเองไว้ใจเนเน่อีกเเล้ว มันคุยกับเราเเละยิ้มเเถมระหว่างนั้นก็เเอบกระซิบเพื่อน มันหลอกเล่นกับเรา

เนเน่: ที่เรื่องเมื่อในห้องน่ะ ไม่ได้มีอะไรหรอกนะ

เนเน่: (ยิ้ม)

เพื่อนผู้หญิง: ตอนนี้พวกเขาเเค่อยากมาคุยกับเอง
เท่านั้นเอง

เพื่อนผู้หญิง2: ไม่มีใครโกรธอะไรเองหรอก

เเละพวกมันก็เหร่ตามองข้างมาหาเรา เเละก็ซุบซิบกันต่อ


เพื่อนผู้หญิงพากันคุยกับเราจนจบคาบคอม
พอไปถึงคาบภาษาไทยเท่านั้นเเหละ พวกมันก็พากันไม่คุยด้วยกับเราเหมือนเดิม ซุบซิบ ซุบซิบกันอยู่นั่นเเหละ รำคาญ!!

โดยเฉพาะตอนที่เราเดินผ่านอีกครั้ง ตอนเนเน่ซุบซิบกับเพื่อนอีกคนนึง เเละเราลองหันไปมองมันบ้างโดยไม่พูดอะไร

เนเน่: มองหน้าอะไร้!!!!

ซอล: •••

เเละพอมันกระซิบๆกระซิบๆอยู่นั่นเเหละ เพื่อนผู้หญิงทั้งห้องก็ไม่ค่อยคุยด้วย มีเเค่ไม่กี่คนที่พูดด้วย
เราโมโหหนักมาก จนร้องไห้ออกมา เเละด่ามัน
ด้วยความที่เป็นเด็ก ความเข้มเเข็งมันยังน้อย
เราก็เลยด่าาามันไปเลย

ซอล: ไอ่เxววว!!!! (อยู่เเค่ ป.2 เเต่ตอนนั้นเราหยาบคายเเล้ว)

ซอล: ไอ่หลอกลวง ไอ่ชั่x!!!!!

ซอล: มึx หลอกเล่นกับ(ก)ทำไม

เพื่อนผู้ชาย: เฮ่ยย.. ซอลพูดคำหยาบ ไปฟ้องครู ฮ่า.. ฮ่า.. ฮ่า..

เเละไม่ใช่เเค่ด่าเเค่นั้น เรากรีดร้องดังมาก มันน่าโมโหจริงๆ

ซอล: อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!!!!

เพื่อนผู้หญิงหลายคน รวมทั้ง โอ๋เอ๋ พริว เเละเนเน่
ก็หัวเราะคิกคิกเราเเบบด้านตายด้าน
จนครูประจำชั้นที่กำลังสอนภาษาไทยได้มาถึง

ครูประจำชั้น: มีอะไรกันนนน!!!?

เพื่อนทั้งห้อง: •••

ทุกคนทำเหมือนอย่างกะมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ซอล: •••

ตอนนั้นเรานั่งร้องไห้เอามือเช็ดน้ำตาอยู่หลายรอบ



สัปดาห์ถัดมา

หลังจากพวกเพื่อนผู้หญิงที่เหลือเริ่มซุบซิบกันน้อยลงเเล้ว

ไอ้ เนเน่บางครั้งมันก็มาเลิกเล่นเลิกคุยเเละพาเพื่อนกันเลิกเล่นเลิกคุยตามมัน บางทีก็พาเพื่อนเเอนตี้เราเป็นเดือน บางทีก็2สัปดาห์ บางทีก็4เดือน 5วันบ้างไรบ้าง เเถมเพื่อนทั้งห้องก็พากันเคารพภักดีไอ้เนเน่กันจังวะ พอมันมีเรื่องอะไรโกรธใครอีก มันก็จะจัดเหตุผลปลอมหรือข้ออ้างมาบังคับให้เพื่อนเลิกเล่นกับคนนั้นคนนี้อีก ความจริงไม่ใช่เเค่เราหรอก มันทำกับทุกคนได้ด้วย

มีอยู่ที่มันเลิกเล่นเลิกคุยกับคนอื่นเเละมันก็มากระซิบข้างหูเรา

เนเน่: อย่าไปเล่นกับคนนั้นเด้อ เพราะว่า  )#"5'5'6"4'/2"4"6'2'2""6•[...]€\%%|£]£|¥~>{&บลาๆ

ซอล: อือๆ


หลังจากนั้นมาด้วยความที่เนเน่เป็นจุดศูนย์กลางอิทธิพลของห้องเรียนมานาน เพื่อนเเต่ละคนก็สามารถมาร้องทุกข์กับเนเน่บอกให้เนเน่บังคับเพื่อนทั้งห้องเลิกเล่นเลิกคุยกับคนที่ไม่พอใจได้ได้เช่นกัน

ไอ้เนเน่มันอยู่ห้องเดียวกับเรามา 6 ปีคือจนจบ ป.6
เเถมควบคุมคนทั้งห้องเป็นเวลา 6ปีเช่นกัน

เราก็เลยกลายเป็นคนขี้เกรงใจเพื่อนตั้งเเต่นั้นมา ถึงจะรู้สึกไม่ชอบไม่พอใจใครก็ตามเเละได้เเต่เก็บมันไว้
ใครด่าอะไร เราก็ไม่เเสดงสีหน้า เพื่อนงอนเราก็ต้องตามง้อตลอดจนบางครั้งเรารู้สึกรำคาญมากๆเลย
จนถึง ม.ต้น เพราะกลัวว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอย เลยได้เเต่โดนเพื่อนวานนู่นวานนี่ให้ทำอะไรให้
เเล้วก็ยังเป็นเเบบนี้ต่อไปจนถึงตอนนี้



ขอร้อง มันอึดอัดตัวเองเเละทรมานมากๆเลยเรื่องพวกนี้ทำให้เรากลายเป็นคนไม่สดใสร่าเริงตั้งเเต่จบ ป.6เเล้ว นั่งฟังครูก็เหม่อลอยบ่อยมาก เครียดทุกวัน
เวลาฟังครูนี้มองหน้าครูก็มองนะ เเต่สมองลอยไปไหนก็ไม่รู้ เวลาครูบอกอะไรทำอะไรเราก็ฟังไม่รู้เรื่องไม่มีสมาธิเลย เพื่อนต้องคอยเตือนคอยตำหนิเราจนรำคาญบางครั้ง เเถมเรายังไปสร้างปัญหาให้กลุ่มด้วยโดยเฉพาะวิชาปฏิบัติที่ทำเป็นกลุ่มเอาคะเเนนเป็นกลุ่ม จนเพื่อนคนนึงโมโหเรามาก เเล้วก็ไม่คุยกับเราเราขอโทษก็เเล้วมันก็เงียบ เเถมยังบ่นตะโกนด่าเสียงดังอีกด้วยในตอน ม.2

โฟม: เชี่xเเม่x!!!! ไอ่ของเเค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอวะะะะะ

เเละเรื่องน่าปวดหัวอีกมากมายที่เกิดจากอาการเหม่อลอยไม่มีสมาธิของเรา ของเเบบนี้เเก้ยากมากๆเลย

เรามีเเก๊งซ์นะเเต่ไม่ค่อยสนิทเท่าไรเลย
เพื่อนในห้องเราสนิทกันกับเพื่อน 1-2คนเอง
มีเพื่อนสนิทเก่าเราคนนึงที่เป็นเด็กใหม่ในสมัย ป.5
ที่คิดว่าดีที่สุด มันกลับไม่สนใจเราเลยในช่วงเวลาทีาเราอ่อนเเอ เเต่ช่วงที่มันอ่อนเเอกลับเข้าหาเราเเล้วดีกับเรา เพื่อนเเสงสว่างปลอมๆนี่เอง เราสนิทกับมันเเค่ ป.5-6นี่เเหละ มาอยู่ห้องเดียวกันตั้งเเต่ ม.2-3
เรานี่เเหละที่อยู่เเก๊งซ์มัน ส่วน1-2คนที่ว่าคือเพื่อนสนิทสมัย ม.2 ที่มันไม่ค่อยช่วยเราทำโครงงานเราเท่าไรเลย เเถมเหนื่อยกับการทำโครงงานคนเดียวด้วย ไม่เคยทำงานดึกถึงตี3-4เลย เเละต้องตื่นตี5ด้วย บ้านอยู่ต่างอำเภอ โรงเรียนอยู่ในเมือง
ตีตัวห่างจากพวกมันมาอยู่กับเพื่อนสนิทเก่า



ขอคำถามค่ะ
1.พอจะมีเเนวคิดช่วยให้เราเลิกกลัวสายตาคนอื่นทีมั้ยคะ
2.พอจะมีเเนวคิดช่วยให้เราไม่กังวลหรือซีเรียสกับคำพูดคำจาคนอื่นมั้ยคะ
3.พอจะมีเเนวคิดช่วยให้เรากล้าปฏิเสธคนอื่นโดยที่ไม่ต้องคิดมากมั้ยคะ