ถ้าจะกล่าวถึงคำว่า " กำแพง " ถามว่าใครเป็นคนก่อ มันก็ออกจะพูดลำบากหน่อย มีผัวผิดคิดจนตัวตาย ก็เรื่องจริงละนะ ทะเบียนหย่าที่ได้มากอดไว้ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของทุกอย่าง คนที่เคยร่วมเรียงเคียงหมอนจะคายพิษอะไรออกมาอีกหรือไม่ ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าแม้จะให้เงินเป็นจำนวนมหาศาลก็ไม่ได้ทำให้รัตตวัลย์หลุดออกจากวงโคจรแต่อย่างใด เธอยังต้องเผชิญกับข่าวลือ การปลุกปล้ำหวังเคลม หากก็นั่นแหละสิ่งที่ยึดเหนี่ยวความอดทนไม่ให้วู่วามแตกหักไปมากกว่านี้ คือ "ลูก" แม้หน้าที่เมียจะหมดไป จากความเฉยชาเป็นความเกลียดชัง หากหน้าที่ "แม่" ยังอยู่ และ หน้าที่ใด ความรู้สึกชนิดไหนก็ไม่ยิ่งใหญ่เท่าหน้าที่แม่ที่มีต่อลูก สิ่งอื่น อย่างอื่น จึงเอาไว้ทีหลัง

แต่ถึงจะนึกได้อย่างนั้น หัวใจก็ไม่ค่อยอยากจะยอมฟัง ทุกครั้งที่ได้รับการเอาใจใส่ก็เป็นอันต้องสะท้อนใจทุกครั้งไป ความปลาบปลื้มที่ได้รับความรัก และ มีคนที่ตัดสินใจแล้วว่าจะให้หัวใจกับเขา ทำให้เกิดความสุขไม่ใช่น้อย แต่จะหลงระเริงกับมันมากนักก็ไม่ได้ ถึงแม้ ... อีกไม่นาน เธอจะพร้อม แต่เขาเองก็มีคนไกลของเขา คนที่เขากำลังใช้ความคิดตัดสินใจหลังจากจบงานตรงหน้านี้ ใจหนึ่งก็เจ็บปวดแต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าเขาเองก็มีสิทธิจะเลือก

ตัวเธอเอง ... มองไปทางไหนก็มีแต่พันธะ มีแต่ปัญหา จบเรื่องนั้นก็มาเรื่องนี้ไม่ได้หยุดหย่อน ก็ไม่แปลกหากเขาจะรอไม่ได้ และ ก็ไม่แปลกหากเขาจะมีทางเลือกไว้บ้าง เงื่อนไขของเธอเยอะเกินไป วันที่จะได้ลงเอยก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นตอนไหน เขาเองในเวลาที่ทำเพื่อเธอ ก็มีความทุกข์ใจอยู่บ้าง สำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่บัดนี้ต่อสู้เพียงลำพัง กำลังใจและการดูแลของเขาก็ทำให้เธอเองฝืนสู้ต่อไปได้ แต่อย่างไรเสีย ของที่มันไม่ใช่ของเรา อย่างไรก็ไม่ใช่ของเรา เหมือนดื่มยาขมที่ใส่น้ำตาล หากเหตุการณ์เป็นไปตาที่เธอเข้าใจ วันหนึ่ง .... ก็คงต้องคืนเขาไป



ข้ออ้างเรื่อง "ลูก" เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ แต่สิ่งที่ไม่อาจปฏิเสธก็คือ หัวใจ ... ตอนนี้มีสัมปทานแล้วเช่นกัน สัมปทานระยะยาวที่จะมอบให้กับคนเพียงคนเดียว คือ รัตตวัลย์ เมื่อเขาบอกว่าจะรอมันก็คงเป็นตามนั้น โล่งใจไปเปลาะหนึ่งที่สาเหตุไม่ได้มาจากปารเมศ แต่เป็นเรื่องของมันปู ถึงจะไม่ได้มีลูกในความสัมพันธ์คราวก่อน ก็พอจะเข้าใจสถานการณ์อยู่บ้าง หากเขาก็สงสัย ... มันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้นท wallpaper ที่เด่นหราค่อนข้างสะกิดใจ แต่ตอนนี้ก็ยังไม่ใช่เวลาที่จะถกกันให้รู้ความ งานเร่งงานอื่นยังมีและสาวเข้าใกล้ตัวการ ส่วนเรื่องระหว่างเขาและเธอ ยังอยู่ใต้ฟ้าเดียวกัน บนดินเดียวกัน ซักวันหนึ่งอย่างไรก็ต้องได้คุย


แต่ถึงอย่างนั้น สิ่งที่ไม่อาจฝืนทน ก็ไม่สามารถฝืนทน นั่นก็คือทุกลมหายใจเข้าออกของนาบุญ คือ รัตตวัลย์ ไม่มีสิ่งใดอื่น แม้จะถูกตีตัวออกห่าง จะถูกปฏิเสธอย่างไร ก็ไม่อาจจะลบล้างความจริงได้ว่าถึงจะโดนเข้าไปแบบนั้น ความสุขของนาบุญ ก็คือการได้ดูแลรัตตวัลย์ แดดลมไม่ควรได้ลูบไล้ผิวกาย เม็ดทรายไม่อาจเปรอะเปื้อนแม้ปลายเล็บ กับเธอเขายินดีและเต็มใจทะนุถนอม .... ราวกับคนตรงหน้าเป็นไข่ในหิน แม้จะเข้าใจว่าไม่มีสิทธิ แม้จะเข้าใจว่าความหวังจะมีอยู่น้อยนิดก็ตาม