สวัสดีค่ะทุกคน จขกท อายุ 28 ปีค่ะ ยังไม่แต่งงาน ไม่มีแฟน อยู่ต่างจังหวัดค่ะ เรื่องยาวหน่อยนะคะ
...ขอย้อนไปตั้งแต่เริ่มสมัยเรียนเลย จขกท พยายามบอกท่านมาตลอดว่าตัวจขกท เอง ชอบเรียนสายอาชีพนะ  เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์อะไรแบบนั้น แต่เหมือนไม่เป็นประโยชน์เลยค่ะ ท่านทั้ง2 มองว่ามันเป็นสายงานที่คนเรียนเยอะจบเยอะและอาจไม่มีงานทำ และอาจไม่มั่นคง  ท่านทั้ง2 จึงเป็นคนกำหนดให้ตั้งแต่สมัยเรียนเลยค่ะ ว่าต้องเรียนสายไหน จบแล้วต้องไปเรียนต่อที่ไหน เรียนจบแล้วต้องมาทำงานใกล้บ้าน เพื่อจะได้มาอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ เพราะความห่วงใยค่ะ แต่จริงๆแล้ว ถามว่าทำไมไม่ทำตามที่ใจต้องการ ไปตามใจท่านทำไม คือตัว จขกท เอง ก็ดื้อที่จะทำตามใจตัวเองอยู่นะคะ แต่สุดท้ายก็ยอมท่าน "เพราะอยากให้ท่านสบายใจ" และปัจจุบัน จขกท ก็ทำตามเส้นที่ท่านที่ 2 ขีดไว้ให้ได้ทุกอย่าง และสอบบรรจุให้ท่านได้ภาคภูมิใจเป็นที่เรียบร้อย จนปัจจุบันทำงานมา 8 ปีละค่ะ
......จริงๆแล้วมันอาจฟังดูดีใช่มั้ยคะ อยู่บ้านกับพ่อแม่ ทำงานใกล้บ้าน สิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่คนอื่นเห็นแล้วบอกว่าอิจฉา จขกท แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่แบบที่ทุกคนคิดเลยค่ะ เพราะปัญหาคือเวลาที่ จขกท ขอท่านทั้ง2ออกไปเที่ยวกับเพื่อน เที่ยวในที่นี้ คือเที่ยวตลาดนัด กินข้าว ไม่ใช่เที่ยวผับหรือที่สุ่มเสี่ยงนะคะ แต่ทุกครั้งที่ขอ ท่านก็จะพูดเหมือนไม่อยากให้ไปทุกครั้งไปค่ะ "ไปทำไม ทำไมถึงไปบ่อย นานๆไปทีไม่ได้เหรอ" คือจริงๆก็เฉลี่ยนอาทิตย์ละครั้งได้ค่ะ เย็นวันศุกร์ก็อยากออกไปพักผ่อนเปิดหูเปิดตาบ้างก็แค่นั้น ยิ่งการขอไปเที่ยวทริปเสาร์-อาทิตย์นี่ปัญหาใหญ่เลยค่ะ  ทุกครั้งที่เค้าพูดไม่ดี และทำสีหน้าไม่พอใจ จขกท พยายามคิดว่าเราเป็นผู้หญิงท่านก็ห่วงเป็นเรื่องธรรมดา การที่เราได้อยู่บ้าน อยู่คอยช่วยทพำงานบ้าน ทำกับข้าว คอยดูแลท่านอยู่ใกล้ๆ เราก็รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ดีนะ อย่างน้อยก็ได้ตอบแทนบุญคุณท่านอยู่ใกล้ไท่านให้ท่านสบายใจและอุ่นใจ
........... เหมือนชีวิตนี้ จขกท ทำตามสิ่งที่ท่านต้องการมาตลอดแล้ว เรียนจบทำงานบรรจุใกล้บ้านอยู่กับท่าน แต่สิ่งเดียว ที่จขกท ขอท่านทั้ง2 คือความสบายใจ เวลาที่ขอออกไปข้างนอกเรื่องเดียวจริงๆค่ะTT แต่ไม่เคยเป็นไปได้เลย เพราะถ้าขอออกไป แต่ท่านทำท่าทีไม่พอใจ การออกไปเพื่อพักผ่อนของเรา ก็ไม่ใช่การพักผ่อนที่สบายใจอีกต่อไป บางทีคิดนะคะว่าขอแล้วโดนแบบนั้นก็ไม่ขอเลยจะดีกว่าอยากไปก็ไปเลย แต่กลายเป็นว่า คนที่รับศึกหนักก็คือแม่ค่ะ เพราะพ่อเป็นคนไม่ค่อยพูดกับ จขกท เอง มีอะไรก็จะบ่นจะว่าผ่านแม่ตลอด กลายเป็นว่า เวลา จขกท  ออกไปไหนทีนึง ก็ทำให้ทุกข์ใจกันไปทั้งบ้านเลยค่ะ ตัวเราเองดีใจที่ได้อยู่คอยดูแลท่าน แต่บางทีพอจะออกไปไหนก้เหมือนเป็นคนที่คอยสร้างความทุกขใจให้แก่ท่าน (ติดอยู่กับคำว่าอยากให้ท่ายสบายใจ เลยไม่กล้าคิดกล้าทำอะไรตามใจตัวเองเลยค่ะ มันก็ดีนะคะ แต่บางทีเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นบ้าTT) เหมือนเราพยายามเข้าใจเค้าทำให้เค้าสบายใจ แต่ท่านกลับไม่คิดเข้าใจความรู้สึกเราเลยค่ะ
........ทุกคนคิดว่าจะทำอย่างไรดีคะ ให้อยู่กันได้โดยสบายใจทั้ง2ฝ่าย 1.ไม่ออกไปไหนอยู่แต่บ้าน 2.ออกไปอยู่เองข้างนอก (ไม่อยากไปเลยใจจริงอยากอยู่คอยดูแท่านใกล้ๆ) หรือท่านใดมีข้อเสนออื่นๆ ทางออกอื่นๆ ที่ทำให้ทั้ง2ฝ่ายสบายใจ เเนะนำมาได้เลยค่ะ คิดไม่ออกแล้วจริงๆค่ะ TT