กระทู้แรกในชีวิต
พื้นฐาน เป็นลูกคนเล็ก ที่ครอบครัวเลี้ยงมาแบบกึ่งๆฝรั่งบวกไทย คือให้อิสระในการตัดสินใจ สามารถโต้แย้งได้ แต่เรื่องบางเรื่องก็อยู่ในโซนไทย เช่นการเที่ยวกลางคืนได้ ก็ช่วงมหาลัย ที่ไปอยู่หอพัก ถ้าอยู่บ้านนี้จะออกนอกบ้านได้ก็ต่อเมื่อไปกับคนที่บ้านด้วย หรือที่บ้านไปรับไปส่งเท่านั้น
เราเรียนจบมา มีการทำงานที่มั่นคง เรียนจบปริญญาโท แต่ยังไม่แต่งงาน ที่ยังไม่แต่งงานคือเรากลัว กลัวที่จะเหมือนแม่ ที่พ่อใช้ความรุนแรง ตบตีแม่ให้เราเห็น เรายังจำได้ติดตา ทุกวันนี้นึกถึงเหตุการณ์นั้น น้ำตาจะไหล ออกมาเอง เรารักแม่เรามาก ไม่ว่าจะอยากได้หรือต้องการอะไร เราจะยอมตลอด เราพูดตรงๆว่าเราแพ้น้ำตาแม่ แต่สถานการณ์มันย่ำแย่ลง เมื่อ 3 ปีก่อน เราย้ายที่ทำงาน เจอหัวหน้างานที่มีสไตล์การทำงานที่แตกต่างกัน ธุรกิจเสริมของครอบครัวถูกโกง ทำให้มีหนี้ อยุ่ 600000 บาท แม่เราเครียด เรารับรู้ได้ เรารับปากกับท่านแล้วว่าจะรับผิดชอบหนี้ก้อนนี้เอง ทั้งๆที่เรากู้เงินสวัสดิการมาให้พี่ทำธุรกิจ โดยที่เราไม่ได้เงินจากพี่เลย เราต้องส่งเงินที่ยืมมาทั้งต้นทั้งดอกเบี้ย ทุกเดือน เราค่อยๆซึมซับความเครียดทุกๆวัน จนมาถึงจุดแตกหัก คือเราถูกยับยังไม่ให้เสนอผลงานเพื่อเลื่อนตำแหน่ง โดยหัวหน้างานไม่เซนอนุมัตงานให้ เราเครียดมากจึงเข้าพบจิตแพทย์ ผลออกมา คือ เราเข้าข่ายโรคซึมเศร้า เหมือนมันสะสมอยู่ในตัว แต่ยังไม่ได้เป็น แต่ได้ของแถมเป็นโรคBurn-Out Syndrome คือเป็นอาการของคนที่กระหายความสำเร็จแต่มีจุดพลิกผันทำให้หมดไฟในการทำงาน เรื่องนี้เราไม่บอกที่บ้าน เรากลัวแม่เครียด ในระหว่างนี้ เราก็พยายามทำตามคำแนะนำของจิตแพทย์ด้วยการบำบัด ไปท่องเที่ยว
แต่ช่วงนี้จุดพีค คือ พ่อไปมีกิ๊ก แม่ก็ยิ่งคิดมาก ทะเลาะกับพ่อ แล้วก็มาลงกับเรา จะให้เราทำอย่างนู้นอย่างนี้ โทรตามเราทุกวัน เรื่องเล็กน้อยๆที่พ่อทำก็จะฟ้องให้เราจัดการพ่อ แม่เริ่มคิดเองเออเอง ถามทุกคนเพราะอยากรู้เรื่องของพ่อ แล้วโรคความดันก็มาเยือนแม่ เราบอกให้หย่ากันไปเลยก็ได้ เราโตแล้วเรารับได้ แต่ก็ไม่ยอมหย่าจากกัน ทั้งที่ความรักมันหมดลงไปแล้ว อยู่ไปก็ทะเลาะกันให้เราเห็น แล้วเราไม่รู้จะทำยังไง ทุกวันนี้เห็นเบอร์โทรศัพท์แม่โทรเข้ามา เราไม่อยากรับสาย เราไม่อยากรับรู้ ขับรถกลับบ้านก็ร้องไห้ ร้องไห้คนเดียว กรี้ดลั่นรถ ใกล้จะถึงบ้านก็ต้องปรับอารมณ์ให้เหมือนปกติ บางทีมีความรู้สึกไม่อยากกลับเข้าบ้าน ขับรถวนไปเรื่อยๆ เพื่อให้มีเวลาร้องไห้เยอะๆ ไม่อยากรับรู้อะไร อยากนอนนิ่งๆ เคยคิดว่าถ้าแม่เสียชีวิต เราคงตัดสินใจอะไรได้ง่าย ทุกวันนี้ยอมรับว่าที่ยังอยากมีลมหายใจก็เพราะมีแม้อยู่บนโลกนี้
เราจะเข้าข่ายโรคซึมเศร้าหรือเปล่า
แล้วควรจัดการอารมณ์นี่ยังไง
หรือจะเป็นโรคซึมเศร้า
พื้นฐาน เป็นลูกคนเล็ก ที่ครอบครัวเลี้ยงมาแบบกึ่งๆฝรั่งบวกไทย คือให้อิสระในการตัดสินใจ สามารถโต้แย้งได้ แต่เรื่องบางเรื่องก็อยู่ในโซนไทย เช่นการเที่ยวกลางคืนได้ ก็ช่วงมหาลัย ที่ไปอยู่หอพัก ถ้าอยู่บ้านนี้จะออกนอกบ้านได้ก็ต่อเมื่อไปกับคนที่บ้านด้วย หรือที่บ้านไปรับไปส่งเท่านั้น
เราเรียนจบมา มีการทำงานที่มั่นคง เรียนจบปริญญาโท แต่ยังไม่แต่งงาน ที่ยังไม่แต่งงานคือเรากลัว กลัวที่จะเหมือนแม่ ที่พ่อใช้ความรุนแรง ตบตีแม่ให้เราเห็น เรายังจำได้ติดตา ทุกวันนี้นึกถึงเหตุการณ์นั้น น้ำตาจะไหล ออกมาเอง เรารักแม่เรามาก ไม่ว่าจะอยากได้หรือต้องการอะไร เราจะยอมตลอด เราพูดตรงๆว่าเราแพ้น้ำตาแม่ แต่สถานการณ์มันย่ำแย่ลง เมื่อ 3 ปีก่อน เราย้ายที่ทำงาน เจอหัวหน้างานที่มีสไตล์การทำงานที่แตกต่างกัน ธุรกิจเสริมของครอบครัวถูกโกง ทำให้มีหนี้ อยุ่ 600000 บาท แม่เราเครียด เรารับรู้ได้ เรารับปากกับท่านแล้วว่าจะรับผิดชอบหนี้ก้อนนี้เอง ทั้งๆที่เรากู้เงินสวัสดิการมาให้พี่ทำธุรกิจ โดยที่เราไม่ได้เงินจากพี่เลย เราต้องส่งเงินที่ยืมมาทั้งต้นทั้งดอกเบี้ย ทุกเดือน เราค่อยๆซึมซับความเครียดทุกๆวัน จนมาถึงจุดแตกหัก คือเราถูกยับยังไม่ให้เสนอผลงานเพื่อเลื่อนตำแหน่ง โดยหัวหน้างานไม่เซนอนุมัตงานให้ เราเครียดมากจึงเข้าพบจิตแพทย์ ผลออกมา คือ เราเข้าข่ายโรคซึมเศร้า เหมือนมันสะสมอยู่ในตัว แต่ยังไม่ได้เป็น แต่ได้ของแถมเป็นโรคBurn-Out Syndrome คือเป็นอาการของคนที่กระหายความสำเร็จแต่มีจุดพลิกผันทำให้หมดไฟในการทำงาน เรื่องนี้เราไม่บอกที่บ้าน เรากลัวแม่เครียด ในระหว่างนี้ เราก็พยายามทำตามคำแนะนำของจิตแพทย์ด้วยการบำบัด ไปท่องเที่ยว
แต่ช่วงนี้จุดพีค คือ พ่อไปมีกิ๊ก แม่ก็ยิ่งคิดมาก ทะเลาะกับพ่อ แล้วก็มาลงกับเรา จะให้เราทำอย่างนู้นอย่างนี้ โทรตามเราทุกวัน เรื่องเล็กน้อยๆที่พ่อทำก็จะฟ้องให้เราจัดการพ่อ แม่เริ่มคิดเองเออเอง ถามทุกคนเพราะอยากรู้เรื่องของพ่อ แล้วโรคความดันก็มาเยือนแม่ เราบอกให้หย่ากันไปเลยก็ได้ เราโตแล้วเรารับได้ แต่ก็ไม่ยอมหย่าจากกัน ทั้งที่ความรักมันหมดลงไปแล้ว อยู่ไปก็ทะเลาะกันให้เราเห็น แล้วเราไม่รู้จะทำยังไง ทุกวันนี้เห็นเบอร์โทรศัพท์แม่โทรเข้ามา เราไม่อยากรับสาย เราไม่อยากรับรู้ ขับรถกลับบ้านก็ร้องไห้ ร้องไห้คนเดียว กรี้ดลั่นรถ ใกล้จะถึงบ้านก็ต้องปรับอารมณ์ให้เหมือนปกติ บางทีมีความรู้สึกไม่อยากกลับเข้าบ้าน ขับรถวนไปเรื่อยๆ เพื่อให้มีเวลาร้องไห้เยอะๆ ไม่อยากรับรู้อะไร อยากนอนนิ่งๆ เคยคิดว่าถ้าแม่เสียชีวิต เราคงตัดสินใจอะไรได้ง่าย ทุกวันนี้ยอมรับว่าที่ยังอยากมีลมหายใจก็เพราะมีแม้อยู่บนโลกนี้
เราจะเข้าข่ายโรคซึมเศร้าหรือเปล่า
แล้วควรจัดการอารมณ์นี่ยังไง