จึ่งตรัสว่าโอ้โอ๋เวลาปานฉะนี้เอ่ยมิดึกดื่น   จวนจะสิ้นคืนค่อนรุ่งเสียแล้วกระไรไม่รู้เลย   พระพายรำเพยพัดมารี่เรื่อยอยู่เฉื่อยฉิว   อกแม่นี้ให้อ่อนหิวสุดล่ะห้อย   ทั้งดาวเดือนก็เคลื่อนคล้อยลงลับไม้   สุดที่แม่จะติดตามเจ้าไปในยามนี้ ฝูงลิงค่างบ่างชะนีที่นอนหลับ   ก็กลิ้งกลับเกลือกตัวอยู่ยั้วเยี้ย   ทั้งนกหกก็งัวเงียเหงาเงียบทุกรวงรัง   แต่แม่เที่ยวเซซังเสาะแสวงทุกแห่งห้องหิมเวศทั่วประเทศทุกราวป่า   สุดสายนัยนาที่แม่จะตามไปเล็งแล    สุดโสตแล้วที่แม่จะซับทราบฟังสำเนียง   สุดสุรเสียงที่แม่จะร่ำเรียกพิไรร้อง   สุดฝีเท้าที่แม่จะเยื่องย่องยกย่างลงเหยียบดิน    ก็สุดสิ้นสุดปัญญาสุดหาสุดค้นเห็นสุดคิด    จะได้พานพบประสบรอยพระลูกน้อยแต่สักนิดไม่มีเลย   จึ่งตรัสว่าเจ้าดวงมณฑาทองทั้งคู่ของแม่เอย    หรือว่าเจ้าทิ้งขว้างวางจิตไปเกิดอื่น    เหมือนแม่ฝันเมื่อคืนนี้แล้วแล