ตอนอายุเท่าคุณ..

ความปรารถนาของเราคล้ายคุณค่ะ ..
คือเราอยากฝากผลงานดีๆไว้ในโลกก่อนตาย ...
เราทึ่งนักเขียนที่มีผลงานเป็นอมตะ แม้ท่านจะวายชนม์ไปแล้ว  ... ประโยชน์ที่ทิ้งไว้เป็นมรดกความรู้ กลับอยู่ยง

แต่เรามีความปรารถนาอย่างหนึ่งที่เหนือกว่านั้น  คือ
เราไม่อยากเกิดอีก  เรากลัวโทษ และเห็นภัยในสังสารวัฏนี้มาก

เมื่อเติบโตผ่านวัย ผ่านวัน มาจนถึงป่านนี้

ขัดเกลากิเลสลงไปได้บ้าง อาจจะ เผลอหลงโลก ลืมตัว ลืมตนไปบ้าง  ..
แต่พอเจอ เทวทูต หรือ นิมิตอะไรที่มาสะกิดใจ  เราจะเห็นธาตุแท้ตัวเอง
จะได้สติว่า แท้จริงแล้วสิ่งที่เราต้องการสูงสุดคืออะไร

ข้อดีคือ ... เมื่อเรารู้ชัดว่า อะไรคือความปรารถนาสูงสุด
ก็เหมือนมีหางเสือ .. ไม่ออกนอกเส้นทางง่าย (หรือแม้เผลอออกไปแล้ว ก็ยังกลับมาได้ง่าย)

ฆราวาสวิสัยนี้ เต็มไปด้วยสิ่งยั่วยุ
พลาดไปนิดเดียว กลัวผลจะยืดยาว
ต้องเกิดใหม่ แล้วเรียนรู้เพื่อที่จะ “ ละ “ อีกครั้ง

พออายุมากขึ้น
ความปรารถนาความสำเร็จทางโลก สัดส่วนจะลดลงเรื่อยๆเมื่อเทียบกับความปรารถนาความสำเร็จทางธรรมค่ะ