มาระบายค่ะ
คือเมื่อวานเช้าคุยกับแม่เรื่องสมัยเด็กค่ะ
คือตอนเด็กๆ แม่เล่าให้ฟังว่า ตอนเด็กฉลาดมาก ถึงขั้นที่ว่าครูจะไม่ให้ไปสอบ แต่ก็ให้ไปสอบเป็นพิธีเฉยๆ (ตอนฟังก็รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อยค่ะ)
ส่วนที่จำความตอนเด็กได้ คือตอนเด็กจะเรียนวิชาอะไรก็ท็อปตลอดค่ะ แต่ไม่ชอบส่งงาน เกรดก็เลยไม่ได้ออกมาสูงจัด ทำนองนี้ค่ะ เป็นคนขี้เกียจ แม่ก็เล่าให้ฟังค่ะว่า ตอนเด็กๆ แทบไม่เห็นเราอ่านหนังสืออะไรเลย ก็ตกใจ (ซึ่งตอนเด็กๆ จะอ่านอะไรนอกตำรามากกว่าค่ะ)
อ่านหนังสือก็อ่านได้ไวค่ะ อังกฤษก็อ่านได้(แต่อาจจะไม่ใช่สำเนียงnative speakerนะคะ) ถามคำถามก็ตอบได้เสมอ ตอนนั้นก็ภูมิใจกับความฉลาดตัวเองค่ะ

พอโตมามันเจ็บปวดน่ะค่ะ
เราไม่ได้ฉลาดเหมือนตอนเด็กๆ ไม่ได้เรียนรู้ไวแบบเด็กๆ ค่ะ
คือเพื่อนถามอะไร เราก็มักจะไม่รู้เรื่อง ตอบไม่ได้ ทุกวันนี้เราเหมือนคนโง่ไม่รู้ความค่ะ เป็นแบบนั้นจริงๆ เราเสียใจมากๆ เหมือนเรายิ่งล้มเหลวไปทุกที
ตอนเด็กๆ คือทำไมเราฉลาดมากๆ โตมาเกรดก็กลางๆ(ไม่ได้โฟกัสเกรดมากค่ะ) แต่เรื่องการเข้าใจคำพูดก็แย่ พูดก็ไม่รู้เรื่อง เหมือนเรามีปัญหา ที่สำคัญ เรายังมีปัญหาด้านการหลงลืมอีกต่างหาก แบบว่าจำอะไรไม่ค่อยได้ด้วยค่ะ พยายามหาการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เสมอๆ ทำให้ตัวเองฉลาด แต่เราไม่ฉลาดเหมือนเคย เราเจ็บค่ะ คืออาจจะไม่ได้หมายถึงเกรดค่ะ หมายถึงความเข้าใจอะไรง่ายๆ ซึ่งมันไม่ใช่เหมือนเมื่อก่อน เมื่อก่อนเห็นแค่โจทย์ก็ทำได้เลย พอโตมาเหมือนสมองมันฝ่อ ใครๆ ก็บอกว่าโง่ ไม่รู้เรื่องค่ะ ทำยังไงดีคะ ปัจจัยอะไรทำให้เป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเป็นเด็กฉลาดมากๆ