เมื่อราวๆสิบกว่าปีก่อน
ผมเคยเป็นคนนึงที่คนรอบข้างต่างก็มองว่าผมเป็นเด็กที่ฉลาดมาก ประกอบกับการใฝ่รู้ใฝ่เรียน ช่างสังเกต ก่อนอื่นขอออกตัวก่อนว่า ผมไม่ได้เก่งถึงขั้นเด็กหัวกะทิจากสาธิตหรือเด็กร.ร.ดังๆในกรุงเทพฯ หรือโรงเรียนประจำจังหวัดหรอกนะครับ แต่ก็ถือว่าเป็นช่วงรุ่งเรืองสำหรับผมในยุคนั้น ที่เรียนกับโรงเรียนในหมู่บ้าน แม่ผมเป็นอาจารย์ ย้ายไปสอนในชุมชน ด้วยความที่ครอบครัวมีกันแค่นี้ ผมจึงต้องผ่านการย้ายมาหลายโรงเรียนมากในวัยประถม และช่วงมัธยมต้นผมต้องเลือกเรียนโรงเรียนหมู่บ้านที่เป็นโรงเรียนขยายโอกาส ผมค่อนข้างโดดเด่นเพราะมีผลงานทางวิชาการในทุกๆปี ทุกวันนี้ยังเก็บเกียรติบัตรชนะเลิศไว้อยู่เลยครับ ตอนนั้นผมดีใจมาก ผมคิดว่าผมต้องเก่งกว่านี้ให้ได้ ถึงแม้ว่าหลายๆอย่างจะเริ่มถดถอยอย่างไม่รู้ตัว ผมมีคนที่เก่งกว่าผมมากมายที่ผมต้องไปเผชิญไปฟาดฟัน ในขณะเดียวกัน ผมไม่รู้เลยว่า ผมกำลังพัฒนาช้ากว่าคนอื่นไปเรื่อยๆ แต่ศักยภาพในตัวผมก็ยังมีอยู่ ผมคิดวิเคราะห์ได้ไม่เร็วนัก แต่ทำออกมาได้ดี ความจำของผมในช่วงเข้าสู่วัยรุ่นก็จัดได้ว่าดีระดับนึง เวลาผ่านมาล่วงเลยมาหลายปี อะไรที่ว่าดีในตัวของผมค่อยๆลดเลือนและจางหายไป ความจำและการคิดวิเคราะห์ของผมลดลงเริ่มเห็นได้ชัดหลังจากผมอายุ 20 ปีขึ้นมาแล้ว ผมพยายามที่จะรื้อฟื้นความทรงจำ ความรู้ที่พอจะมีหลงเหลือ แต่แน่นอนว่า มีผู้คนที่แซงผมไปมากมาย ผมเริ่มเคว้งคว้าง จนถึงบัดนี้ แต่ตัวผมที่กำลังจะมีอายุเข้าใกล้ 3 ขึ้นทุกที(เอาจริงก็ครึ่งๆกลางๆ แต่เวลาเดินไว ผมเผื่อไว้ก่อน) กลับล้มเหลวเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นด้านสุขภาพ การศึกษา การเงิน หรือไม่ว่าอะไรก็ตามที่ใครต่อใครเรียกมันว่าความสำเร็จ ล้มเหลวหมด ตอนนี้ผมคิดไปถึงความเสื่อมถอยของสมองของผม มันกำลังเกิดขึ้นหรือเปล่า ท่านใดอ่านแล้วอยากตอบแต่งง ผมยินดีให้อ่านกระทู้ก่อนๆของผมได้เลยครับ สาเหตุที่กระทู้มีเนื้อความแบบงงๆก็เป็นส่วนนึงในการเรียบเรียงคำพูดของผมที่แย่ลงเหมือนกันครับ เมื่อก่อนจะเรียบเรียงอะไรได้เข้าใจง่ายกว่านี้ อยากได้ความคิดเห็นที่หลากหลาย ขอบคุณมากนะครับ

(จริงๆอยากจะพูดว่าปัจจุบัน สติปัญญายิ่งกว่าโคถึกอีกครับ แต่ก็กลัวจะฟังดูถูกตัวเองเกินไป)