เหตุการณ์เเรก :::::::::::::::::::เราไปรักษาที่รพ.รัฐนี้หลายครั้งพบหมอคนนี้บ่อยอยู่ เเต่ไม่เคยสนใจอะไร จนครั้งเร็วๆนี้เราเจ็บข้อมือเป็นเอ็นอักเสบ มันเริ่มหวั่นไหวเเปลกๆ ประเด็นคือเราเพิ่งเริ่มงานไม่ค่อยอยากหยุดงาน เเต่ถ้าไปทำ มือที่เจ็บก็ไม่หายสักที😓😓 เราเลยถามหมอว่ามีอะไรช่วย support  ข้อมือได้บ้างเพื่อให้หายเร็ว เค้าบอกหลักต้องหยุดใช้งาน เราบอกว่าหยุดไม่ได้ เพิ่งเริ่มงานเเถมเป็นหัวหน้าไม่อยากดูเป็นคนปัญหาเยอะ เค้าก็เลื่อนเก้าอี้เข้ามาใกล้ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เเล้วก็พูดว่า "เอาไงดีอะ" หวานๆ อ่อยยยช้านอยากกรี้ดด เเค่เขยิบมาใกล้ก็ไม่มีเเรงจะหายใจละ อยากเป็นลมบนอกหมอ อารมณ์เหมือนเพื่อนที่ช่วยเราคิดเเก้ปัญหาอะ เลยปลื้มมากกไปอี้กกก

เหตุการณืที่สอง :::::::::: เราไปรักษาด้วยโรคกรดไหลย้อน ที่จิงไม่ได้เป็นไรหรอก หาเรื่องเอาใบเเพทย์หยุดงาน ก่อนเข้าหาหมอต้องให้พยาบาลหน้าห้องซักประวัติก่อน หมอได้ยินทุกอย่างที่เราพูด รู้ได้เพราะ พอเข้าไปพบหมอปุ๊บ
หมอ: รู้ได้ไงว่าตัวเองเป็น หรือคิดว่าเป็นกรดไหลย้อน
เรา: เสริชเน็ตค่ะ
หมอ: อาการเป็นยังไงครับ
เรา: บลาๆๆ
หมอ: เเล้วรู้สึกว่าจะเป็นตอนไหน นั่ง กิน เดิน นอน?
เรา: ตอนทานเสร็จเเล้วนอนค่ะ 🙈🙈 (ยิ้ม...)
หมอ: ครับ (ยิ้ม....) หลักๆต้องปรับพฤติกรรม งดทานบลาๆ ถ้าบอกว่าหมออไม้ไหวเเล้วจิงๆก็นอนเเบบเอนหลัง อย่านอนราบ (หันมามองหน้ายิ้มตาตี๋ๆ)
        : เราเคยเจอเค้าบ่อยนะที่พูดไว้อะ เเต่เค้าไม่เคยยิ้มเเบบนี้เลยซักครั้งเดียว เค้าจะยิ้มเเบบนี้เเค่ตอนถ่ายรูปกะเพื่อนๆเค้า เเอบส่องเค้าในเฟสเเละ ig น่ะ
เรา: ค่าา ( เขิน...กรี้ดดดดดด!!!!! ประมานว่าคิดไปเองว่าต้องใจมาซักนิดเเหละ)
หมอ: เเล้วเย็นนี้ทานข้าวรึยังครับ
เรา: ยังค่ะ (สงสัยว่าถามทำไม??? เกี่ยวไรกันหน๋ออ)
หมอ: (หันมามองเเล้วพูดว่า)"อย่าลืมนะครับ กินเสร็จอย่าเพิ่งนอนเลย (ยิ้มอ่อยๆ เเบบมีความกวน)
เรา: (เขินนหนักกเลยจ้าา) ก็ไม่ได้บ่อยซักหน่อยยย (อ๋อยยย)
หมอ: ยิ้มกวนๆ (ชิช่ะ น่าร้ากก)
ออกจากห้องมานั่งรอ ตำเเหน่งที่นั่งตรงกับหน้าห้องหมอ ซึ่งประตูเปิดจะได้มองเห็นกันได้ เราเล่นโทรศัพท์ไปด้วยเเอบมองเค้าไปด้วย (มันเป็นโอกาสนี่น่า) จังหวะที่เงยหน้าขึ้นเค้ากำลังมองมาที่เราอมยิ้มหน่อยๆ (!!!!!!!!!!!) ยังไงอ่าามีใจให้เราบ้างรึป่าว

เหตุกราณ์ที่ 3::: ไปเฝ้าญาติที่รพ.เเห่งนี้เเหละ พบหมอคนนี้เหมือนเพิ่งวิ่งมา เเละกำลังไปฟิตเนสที่เป็นของรพ. ระหว่างทางเดินเรายืนคุยโทรศัทพ์อยู่ เห็นหมอเดินมาเลยยืนเก็กท่าหน่อยๆ เเละตรงทางเดินมีคนมาเยี่ยมไข้คนอื่นยืนขวางอยู่ ซึ่งก็ยังพอมีที่เหลือที่หมอพอจะเดินไปได้ เเต่พอเราหันหลังมาหมอยืนอยู่ข้างหลังเราเพื่อรอให้คนที่ขวางทางนั้นเดินหลีกทางไป เเต่ทางเดินฝั่งตรงข้างว่างง่าา ทำไมไม่เดินไปทางนู้น ทำไมต้องมายืนคอยข้าหลังเรา เราหันไปเห็นหมอยืนอยู่ทำไรละ เสนอตัวซิจ้ะ
เรา: สวัสดีคะหมอ
หมอ : ครับ
เอาไงดี ความจริงในใจอยากจะเข้าไปในฟิตเนสเเล้วถามคนอื่นที่เล่นอยู่ว่าคนนอกเล่นได้มั้ย ถ้าได้ก็จะลุยเลย  คงได้เจอหมอทุกวันเเน่ ถ้าเค้าพอมีใจ เจอกันบ่อยๆ อ่อยทุกวัน อาจพัฒนา เเต่วันนั้นเราไม่กล้าลุย กลัวถามเเล้วเค้าตอบมาว่า คนนอกเล่นไม่ได้ กลัวหน้าเเตกเพร้งง!!!